19 Polaków w kolejce do świętości. Wśród nich małżeństwo, lekarze oraz mistycy

Za pontyfikatu papieża Franciszka otwarto wiele spraw beatyfikacyjnych. Wśród długiej listy osób z całego świata, na zaliczenie do grona błogosławionych czeka 19 Polaków. To między innymi rodzice Jana Pawła II, chirurg Kazimierz Hołoga czy znany dominikanin o. Joachim Badeni.

Polacy czekający na beatyfikację

Maria Szymanowska (1901–1983) - urodziła się 25 stycznia 1901 roku na Podolu w rodzinie o głębokich tradycjach religijnych i patriotycznych. Od najmłodszych lat wyróżniała się pobożnością i miłością do bliźnich. W 1920 roku osiedliła się w Kaliszu, gdzie pracowała jako nauczycielka i aktywnie działała w Sodalicji Mariańskiej.

Podczas II wojny światowej, przesiedlona do Pruszkowa, uczyła i wychowywała dzieci z trudnościami w nauce. Po wojnie w Kaliszu poświęciła się wyłącznie nauczaniu religii, kierując się zasadą wychowywania przez miłość.

Po śmierci rodziny podjęła pracę w sanktuarium licheńskim, służąc Bolesnej Królowej Polski. Zmarła 22 kwietnia 1983 roku, otoczona opinią świętości, i spoczęła w pobliżu bazyliki licheńskiej.

Eufemia (Ofka) Raciborska (ok. 1299–1359) - Księżniczka Eufemia Raciborska, znana jako Ofka, pochodziła z rodu Piastów. Była córką księcia raciborskiego Przemysława i księżniczki mazowieckiej Anny. Wychowywała się pod opieką dominikanów, w tym wybitnego kaznodziei Peregryna z Opola.

W 1313 roku Eufemia wstąpiła do klasztoru dominikanek w Raciborzu, założonego przez jej ojca. Dwukrotnie pełniła funkcję przeoryszy (1341–1346, 1349–1359), dbając o rozwój klasztoru i zapewnienie zakonnicom godnych warunków życia. Była fundatorką kościoła pw. Ducha Świętego, który przylegał do klasztoru.

Eufemię cechowała pobożność, wytrwałość i troska o dziedzictwo rodziny. Szczególnym kultem darzyła Ducha Świętego, Eucharystię, Mękę Pańską i Matkę Bożą. Zmarła w opinii świętości 17 stycznia 1359 roku i została pochowana w krypcie pod kaplicą św. Dominika w Raciborzu.

Już po śmierci otoczono ją kultem. W 1821 roku jej relikwie przeniesiono do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Raciborzu, gdzie do dziś wzywa się jej wstawiennictwa. Obecnie trwa diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego Eufemii, której świętość nadal inspiruje wiernych.

Henryk II Pobożny (1196/1207–1241) - książę śląski, krakowski i wielkopolski, był synem Henryka I Brodatego i św. Jadwigi Śląskiej. Urodził się między 1196 a 1207 rokiem. Po śmierci ojca w 1238 roku przejął władzę nad rozległymi ziemiami piastowskimi, kontynuując jego politykę jednoczenia Polski.

Henryk zasłynął jako obrońca chrześcijaństwa. W 1241 roku, podczas najazdu mongolskiego, stanął na czele wojsk polskich i europejskich w bitwie pod Legnicą. Pomimo bohaterskiej walki, zginął w bitwie 9 kwietnia 1241 roku, a jego śmierć stała się symbolem obrony wiary i ojczyzny.

Henryk II Pobożny był uznawany za władcę sprawiedliwego i religijnego, co zyskało mu przydomek „Pobożny”. Po śmierci jego ciało złożono w opactwie cysterskim w Trzebnicy. Współcześnie trwa proces beatyfikacyjny Henryka, który jest postrzegany jako wzór rycerza i chrześcijańskiego władcy.

Edward Woyniłłowicz (1847–1928) - był białoruskim ziemianinem, społecznikiem i politykiem pochodzącym z polskiej rodziny szlacheckiej herbu Syrokomla. Urodził się 13 października 1847 roku w Śmiłowiczach. Studiował na Politechnice w Rydze, gdzie zaangażował się w działalność korporacji akademickiej Arkonia.

Zasłynął jako aktywny działacz społeczny, gospodarczy i polityczny na Kresach. W latach 1907–1910 pełnił funkcję posła do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego, gdzie zabiegał o interesy Polaków. Był również mecenasem kultury i dobroczyńcą. Wspierał rozwój rolnictwa i oświaty, a także ufundował neogotycki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mińsku, który stał się jednym z symboli polskości na tych ziemiach.

Po rewolucji październikowej i utracie majątku Woyniłłowicz wyemigrował do Bydgoszczy, gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł 16 czerwca 1928 roku i został pochowany na cmentarzu w Bydgoszczy. Pozostał symbolem zaangażowania na rzecz Kresów i obrony polskiego dziedzictwa kulturowego.

Magdalena Mortęska (1554–1631) - Magdalena Mortęska była polską zakonnicą i reformatorką zakonu benedyktynek. Urodziła się w 1554 roku w Pokrzywnie, w zamożnej rodzinie szlacheckiej. W młodości, pomimo sprzeciwu rodziny, zdecydowała się na życie zakonne. W 1579 roku wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Chełmnie, gdzie szybko objęła funkcję ksieni.

Mortęska zasłynęła jako inicjatorka odnowy duchowej i organizacyjnej zakonu. Przeprowadziła reformę benedyktynek, tworząc nowe konstytucje, które zyskały aprobatę Stolicy Apostolskiej. Za jej życia powstało kilkanaście nowych klasztorów, a ona sama była nazywana „apostołką odnowy zakonów żeńskich w Polsce”.

Była osobą głęboko religijną i zaangażowaną w rozwój edukacji kobiet, co uczyniło ją jedną z najbardziej wpływowych postaci życia duchowego w Rzeczypospolitej. Zmarła 15 listopada 1631 roku w Chełmnie, pozostawiając po sobie trwałe dziedzictwo odnowy zakonu benedyktynek.

Włodzimira Czesława Wojtczak (1909–1943) - była zakonnicą ze Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, znaną z poświęcenia i pomocy najuboższym podczas trudnych czasów II wojny światowej. Urodziła się we Franklinowie w średnio zamożnej rodzinie. Już w młodości wykazywała się wyjątkową wrażliwością społeczną, angażując się w działalność charytatywną i organizacje religijne.

Wstąpiła do Zgromadzenia Elżbietanek w 1930 roku, gdzie przyjęła imię Maria Włodzimira. W czasie swojej pracy zakonnej kierowała ochronkami dla dzieci z rodzin dotkniętych biedą w Poznaniu, organizując pomoc materialną, edukację i opiekę medyczną. Jej życie duchowe i działalność były naznaczone głęboką troską o potrzebujących.

Podczas okupacji niemieckiej została zmuszona do opuszczenia zgromadzenia i powrotu do domu rodzinnego w Ostrowie Wielkopolskim, co było dla niej bolesnym doświadczeniem. Zmarła w 1943 roku, cierpiąc na gruźlicę. Obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny, a jej szczątki zostały przeniesione do kościoła pw. Bożego Ciała w Poznaniu, gdzie jest otaczana kultem prywatnym.

Kazimierz Hołoga (1913–1958) - urodził się w Poznaniu jako syn kupca Wincentego i Marii. Po ukończeniu gimnazjum w Gnieźnie studiował medycynę na Uniwersytecie Poznańskim, przerywając naukę w 1939 roku z powodu wojny. W czasie okupacji kontynuował studia w konspiracji. W 1944 roku wstąpił do Armii Krajowej, a po wojnie służył w II Armii Wojska Polskiego.

W 1946 roku podjął pracę w szpitalu w Poznaniu, gdzie specjalizował się w chirurgii, a następnie przeniósł się do Nowego Tomyśla. Znany z oddania pacjentom, leczył bezinteresownie, przeciwstawiał się ateistycznej propagandzie, bronił wartości chrześcijańskich i walczył o życie nawet najciężej chorych. W 1958 roku zmarł na nowotwór jelita grubego. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 2016 roku.

Wilhelm Gaczek (1881–1941) - augustianin i więzień Auschwitz (nr 22401), urodził się w Suchej Beskidzkiej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1906 roku w Würzburgu. Był katechetą, kapelanem szpitalnym i wojskowym oraz proboszczem w Prokocimiu. Jako przełożony domu zakonnego aktywnie wspierał lokalną społeczność, zakładając m.in. osiedle kolejarskie, Związek Katolickich Kolejarzy i Gminny Komitet Pomocy Biednym.

W 1938 roku został komisarzem Polskiej Prowincji Augustianów. Aresztowany przez Niemców we wrześniu 1941 roku, trafił do Auschwitz, gdzie zmarł z wycieńczenia 17 listopada 1941 roku. Pozostawił po sobie świadectwo wierności powołaniu i niestrudzonej pracy na rzecz Kościoła oraz społeczności.

Antoni Baraniak (1904–1977) - był polskim duchownym katolickim, salezjaninem, arcybiskupem metropolitą poznańskim, a wcześniej sekretarzem prymasa Polski kard. Augusta Hlonda i kard. Stefana Wyszyńskiego. Urodził się 1 stycznia 1904 roku w Sebastianowie (dziś powiat pleszewski). W 1920 roku wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów, a święcenia kapłańskie przyjął w 1930 roku w Rzymie.

Pełnił kluczowe funkcje administracyjne, wspierając polski Kościół w trudnych czasach okupacji i stalinizmu. W latach 1933–1948 był sekretarzem kard. Hlonda, a po jego śmierci kard. Wyszyńskiego. Po nominacji na biskupa w 1951 roku stał się arcybiskupem poznańskim, gdzie szczególnie angażował się w obronę niezależności Kościoła.

Aresztowany przez władze komunistyczne w 1953 roku, był brutalnie torturowany, ale nie zdradził żadnych informacji o działalności prymasa Wyszyńskiego. Po uwolnieniu w 1956 roku kontynuował posługę jako metropolita, pracując na rzecz odbudowy duchowej i materialnej archidiecezji poznańskiej.

Jego życie jest symbolem niezłomności w obliczu represji. Zmarł 13 sierpnia 1977 roku w Poznaniu. Dziś toczy się jego proces beatyfikacyjny, co świadczy o wyjątkowej roli, jaką odegrał w historii polskiego Kościoła.

Ks. Roman Kotlarz (1928–1976) - urodził się w Koniemłotach k. Staszowa. W 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie w Sandomierzu. Znany z gorliwości duszpasterskiej, jego kazania często krytykowały władze komunistyczne, co prowadziło do licznych konfliktów i przesunięć między parafiami (m.in. Szydłowiec, Koprzywnica, Mirzec, Pelagów).

W czerwcu 1976 r. wspierał robotników protestujących w Radomiu. Po powrocie wygłaszał kazania w ich obronie, co sprowadziło na niego represje ze strony władz – był nękany, bity i zastraszany. 15 sierpnia 1976 r., odprawiając mszę, zasłabł; zmarł 18 sierpnia w szpitalu. Pogrzeb odbył się w Koniemłotach, gromadząc setki wiernych. Jego śmierć, uznana za podejrzaną, jest symbolem walki duchowieństwa z reżimem PRL.

Gwala Torbiński (1908–1999) – polski dominikanin, mistyk i kandydat na ołtarze, znany jako „milczący kaznodzieja”. Urodził się w Konstantowie w wielodzietnej rodzinie. W 1933 wstąpił do dominikanów we Lwowie, gdzie służył jako zakrystian i zecer.

Po II wojnie światowej działał w wielu klasztorach w Polsce, pełniąc m.in. funkcję bibliotekarza w Krakowie. Prowadził życie pełne modlitwy i pracy, pomimo ciężkich chorób. Zmarł w opinii świętości, a w 2018 rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny.

Joachim Badeni (1912–2010) – polski dominikanin, pisarz i charyzmatyk. Urodził się w Brukseli w arystokratycznej rodzinie Badenich. Studiował prawo w Oxfordzie i brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku.

W 1944 wstąpił do zakonu dominikanów, a w 1950 przyjął święcenia kapłańskie. Był cenionym duszpasterzem, znanym z prowadzenia rekolekcji i działalności literackiej. Autor książek o duchowości i życiu religijnym. Cieszył się opinią człowieka głębokiej wiary i humoru. Zmarł w Krakowie, mając 98 lat.

Marian Żelazek SVD (1918–2006) - misjonarz werbista, spędził 56 lat w Indiach, gdzie poświęcił swoje życie pomocy trędowatym. Po wojnie, po wyświęceniu w Rzymie, trafił do Indii, gdzie organizował leprozoria, szkoły i pomoc dla trędowatych w Puri. Zbudował tam kolonię trędowatych, kościoły oraz centrum medyczne. Był ceniony za prostotę życia i oddanie misji. Nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla w 2002 r., zmarł w 2006 roku, zostawiając po sobie niezatarte ślady w pracy misyjnej.

Leander Kubik OSB (1909–1942) - urodzony jako Henryk Kubik 4 stycznia 1909 r. Wstąpił do klasztoru w Lubiniu w 1931 r. Po święceniach kapłańskich w 1937 r. pracował jako proboszcz w Siemowie. Aresztowany przez Gestapo w 1941 r. za opiekę nad tajną organizacją „Czarny Legion”, został skazany na 5 lat więzienia, gdzie zmarł w 1942 r. w Wronkach. Jego grób znajduje się w Nowym Kramsku.

Wanda Błeńska (1911–2014) - urodzona w 1911 r. w Poznaniu, ukończyła studia medyczne w 1934 r. w rodzinnym mieście. Była aktywną członkinią Akademickiego Koła Misyjnego oraz redaktorką „Annales Missiologicae”. Po wojnie, w 1950 r., wyjechała do Ugandy jako lekarka-misjonarka, gdzie przez 42 lata poświęcała się opiece nad trędowatymi w leprozorium w Bulubie. Za swoją pracę otrzymała liczne odznaczenia zarówno polskie, jak i zagraniczne.

Emilia Wojtyła (1884–1929) - zamożna Krakowianka, była muzykalna i znała języki obce. W 1906 roku wyszła za Karola Wojtyłę, z którym osiedliła się w Wadowicach. Urodziła córkę oraz dwóch synów, z których młodszy, Karol Józef, stał się papieżem. Mimo trudności zdrowotnych, m.in. przy komplikacjach ciążowych, wychowywała dzieci w duchu religijnym i patriotycznym. Zmarła 13 kwietnia 1929 roku, pozostawiając trwały wpływ na przyszłego Jana Pawła II.

Karol Wojtyła senior (1879–1941) - urodzony w 1879 roku w Lipniku, ukończył szkołę ludową, a później służył w cesarsko-królewskiej armii. Po wojnie służył w Wojsku Polskim. Po śmierci żony poświęcił się wychowaniu syna, Karola, stając się dla niego zarówno ojcem, jak i matką. Pracował w zakładach chemicznych w Krakowie, a po śmierci 18 lutego 1941 roku, Karol junior, wracając z pracy, zastał go martwego. Ich więź była bardzo silna, a relacja pełna wzajemnej troski i modlitwy.

Alfons Mańka (1917–1941) - urodził się 21 października 1917 roku w Lisowicach. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do seminarium oblatów, gdzie złożył śluby zakonne. Po wybuchu II wojny światowej trafił do obozów, m.in. Dachau i Mauthausen, gdzie zmagał się z brutalnymi warunkami obozowymi. Zmarł 22 stycznia 1941 roku w wieku 23 lat. Jego życie, pełne modlitwy i cierpienia, stało się świadectwem wiary. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 2003 roku.

Helena Kmieć (1991–2017) - była misjonarką, która zginęła tragicznie w Boliwii, gdzie prowadziła działalność charytatywną. Zdecydowała się na wyjazd do Ameryki Południowej, aby pomagać dzieciom i młodzieży w trudnej sytuacji życiowej. 24 stycznia 2017 roku, podczas pobytu w Cochabambie, została zamordowana. Jej życie i śmierć stały się symbolem oddania misji chrześcijańskiej.

Źródło: Deon.pl / tk