Brat Marek z Taizé | Bóg. Cisza. Prostota | Film krótkometrażowy [PREMIERA]

Zgłoszenia na Taizé do 8 grudnia. To ostatnia chwila, żeby się zapisać

Kościół

Napisałem już kilka książek, ale ta jest najbardziej osobista. To opowieść o prawie dwudziestu latach relacji z człowiekiem, który od dziesiątek lat po cichu pomaga wielu ludziom. To opowieść o miejscu, do którego sam już nie wiem ile razy wracałem, żeby się zatrzymać, odetchnąć i na nowo zachwycić się życiem.

We wstępie zamieściłem między innymi tych kilka myśli, którymi chcę się też z wami tu podzielić.

„Wiem, że czasy są naprawdę trudne. Wiem, że dla wielu z nas ostatnie miesiące były okresem mierzenia się z przytłaczającą, a czasem nawet mroczną prawdą o naszym Kościele. Kiedy dodamy do tego świadomość o wojnach, głodzie i konfliktach toczących się na całym świecie oraz niepewność o przyszłość Ziemi wynikającą ze zmian klimatycznych napędzanych naszą chciwością, egoizmem i krótkowzrocznością, robi się naprawdę nieprzyjemnie. To wszystko może budzić poczucie bezsilności. Sam tak czasem mam.

Dlatego nie powiem ci, że mam dla ciebie receptę i że jeśli jej użyjesz, na pewno znikną twoje problemy i wszystko będzie dobrze. Oddaję w twoje ręce tych kilkaset stron zadrukowanego papieru, mając nadzieję, że pod wpływem lektury dasz sobie szansę na nowy początek. Że niezależnie od tego, w jak trudnej sytuacji się w tej chwili znajdujesz, zaryzykujesz i zaczniesz od nowa, mimo wszystko. Ale tym razem już nie sam, lecz szukając siły w Tym, który przychodzi do ciemności ze światłem i dla którego nie ma rzeczy niemożliwych”.

***

Kiedy zaczynaliśmy z bratem Markiem prace nad „Bóg. Cisza. Prostota”, widziałem, że sam książkowy zapis naszych rozmów, to będzie za mało. Czułem, że w spisanym słowie nie da się pokazać całego piękna Taizé. Piękna tego miejsca, wspólnoty, piękna ludzi i wszystkiego, co się w nich i między nimi dzieje.

Dlatego zaprosiłem do współpracy Jakuba Słabka, fantastycznego filmowca, który jak mało kto potrafi z uważnością i wrażliwością uchwycić i pokazać subtelne piękno. Bez patosu, ale tak, że widz czuje się zaproszony do poznania, do wejścia głębiej. Przekonałem się o tym już wcześniej, kiedy robił krótki film o Zupie na Plantach.