Ignacjańskie spotkania ze Słowem Łk 15,11-32

Przypowieść o synu marnotrawnym albo lepiej mówiąc o synu marnotrawnym i synu wiernym najlepiej chyba nazwać przypowieścią o miłosiernym ojcu. Jest to przypowieść o nas. Część ludzi ma żywe poczucie własnej grzeszności, ale są też tacy, którzy uważają, że właściwie nie mają grzechu, albo wręcz uważają się za lepszych od innych.

Choć starszy żyje poprawnie, zawsze blisko ojca, a młodszy oddany swym żądzom, z dala od ojca, to jest coś co ich w głębi serca łączy. To, co jest charakterystyczne dla obu synów, to brak znajomości Ojca. Wzrastają w domu Ojca,  mieszkają z Nim, ale nie ufają Mu.

Młodszy syn  jest symbolem człowieka, dla którego Boży świat staje się zbyt ciasny, a przykazania Boże, nauka Kościoła zbyt krępujące. Stają się one dla niego zbędnym balastem, który przeszkadza i tłumi radość życia.  Gdzie pozwoliłem się oszukać diabelskie pokusie nie ufając Bogu i wybierając w to miejsce dobra tego świata?

Natomiast starszy syn jest symbolem człowieka, który pozostaje wierny Bogu na pokaz, na zewnątrz, ale w środku jest niezadowolony, ma żal do Boga, oskarża Go i najchętniej wybrałby inne życie, ale może brak mu do tego odwagi. Czy nie czuję się lepszy od innych? O co oskarżam Boga?

Rozważanie o. Artura Wnnera SJ

[-medytacja_10iii13_wenner.mp3-]

Z Ewangeli św. Łukasza (Łk 15,11-32)

Jezus powiedział: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie . Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". Lecz ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».

Z racji Roku Wiary, w Bazylice NSPJ w Krakowie, oo. Jezuici proponują cykl duszpasterski, zatytułowany: "Ignacjańskie Spotkania ze Słowem".

W każdy czwartek, o godz. 18.30 (bezpośrednio po Eucharystii z godz. 18.00) zapraszają na rozważanie Słowa Bożego w oparciu o czytania liturgiczne z Pisma Świętego, przypadające na najbliższą niedzielę.