Okruchy Ewangelii: Idźcie i wy do winnicy

Usłyszana dzisiaj opowieść o gospodarzu, który najmuje robotników do swojej winnicy o różnej porze dnia, odnoszona jest zwykle do wielu ludzi, których Bóg powołuje do siebie w różnych okresach historycznych.

Gospodarz "wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam». Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: «Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?». Odpowiedzieli mu: «Bo nas nikt nie najął». Rzekł im: «Idźcie i wy do winnicy»" (Mt 20,1-7).

2. Chciałbym przybliżyć Słuchaczom odmienną od tradycyjnej interpretację słów Chrystusowych, opierając się na komentarzu św. Grzegorza Wielkiego, który mówi: "Ową różnicę godzin możemy przystosować do każdego wieku człowieka. Rankiem bowiem naszego umysłu są lata dziecięce. Za godzinę trzecią można uważać młodość, kiedy to jakby słońce w górę się wznosi i żar wieku wzrasta. Szósta godzina to dojrzałość; słońce wtedy jakby w centrum pozostaje, kiedy to człowiek w pełni sił krzepnie. Dziewiąta godzina to starość, kiedy słońce jakby z osi nieba zstępuje: wiek ten bowiem zatraca już siłę dojrzałości. Godzina jedenasta to zgrzybiałość… Ponieważ więc do dobrego życia jeden jest powołany w dzieciństwie, drugi w młodości, trzeci w pełni sił, inny w starości, inny zaś w zgrzybiałych latach, jakby o różnych godzinach są wzywani robotnicy do winnicy. Zbadajcie, najdrożsi bracia, swe postępowanie i przypatrzcie się, czy już jesteście robotnikami Boga".

3. Dzisiejsza Ewangelia jak i komentarz do niej św. Grzegorza Wielkiego zachęcają nas do refleksji nad naszą odpowiedzią na głos wzywającego Pana. Większość z nas szczerze może powiedzieć, że została nie tylko zaproszona wczesnym rankiem, ale i tę pracę podjęła. Otrzymaliśmy bowiem chrzest w dzieciństwie; rodzice wyznali w naszym imieniu wiarę w Chrystusa; zaczęliśmy, nieświadomą jeszcze wówczas, posługę w winnicy.

Dopiero z biegiem lat, gdy dokonywaliśmy refleksji nad naszym życiem, pytanie o naszą wiarę w Boga i przynależność do Kościoła stawało się coraz wyraźniejsze i różne otrzymywało odpowiedzi. Zrozumieliśmy, że nie wystarczy wyznanie wiary naszych rodziców i ich ważna praca nad naszym wychowaniem: każdy, już jako dorosły, słysząc głos zapraszającego Pana, świadomie podejmował sam decyzję o pójściu lub nie do winnicy.

Kiedy zatem odpowiedzieliśmy definitywnie na wzywający głos? Czy było to już w młodości lub w wieku dojrzałym? A może w starości? A może aż do dzisiaj się wahamy, bo w niektórych kwestiach jak rozwody, aborcja, eutanazja, zapłodnienie in vitro wcale nie jesteśmy tak mocno przekonani o słuszności nauki Kościoła?

Dzisiejsza przypowieść jasno ukazuje, że każdy czas jest odpowiedni do nawiązania głębokiej relacji z Panem, który nas wzywa do służby. Jego prawa wynagradzania są też zupełnie różne od tych, które stosuje współczesna ekonomia. Właściciel winnicy rozpoczął wypłatę od ostatnich, tak jak Chrystus do spoczynku w raju wcześniej wprowadził dobrego łotra niż apostołów.

Często można zauważyć - dodaje św. Grzegorz - iż kogoś wyprzedzamy dobrymi i licznymi czynami, a jutro zaledwie nadążamy za tym, któregośmy dzisiaj zdawali się wyprzedzać. Gdy Szczepan umierał za wiarę, Szaweł pilnował szat kamienujących, a jednak on przewyższył swymi pracami w Kościele świętym tego, którego prześladując, uczynił męczennikiem. Niech więc nikt nie będzie pewny siebie, choć bowiem został powołany do wiary, nie wie, czy zasługuje na wieczne życie; niech nikt też nie rozpacza nad takim, którego widzi pogrążonego w występkach. Nie zna bowiem bogactw Miłosierdzia Bożego.