Ks. Jan Kaczkowski: pracuję w korporacji. To jedyna taka korporacja na świecie

"Nazywa się RCC - Roman Catholic Church. Ma globalny zasięg, oddział w każdej wiosce i 2000 lat tradycji w mobbingu". Posłuchaj mocnych słów księdza Jana o Kościele .

Przeczytaj też, co jeszcze o korporacyjności Kościoła mówił w "Życiu na pełnej petardzie" ksiądz Jan Kaczkowski. 

Piotr Żyłka: Posłuszeństwo jest czymś, co w dzisiejszych czasach, nasta­wionych na niezależność człowieka, budzi opór. Kojarzy się od razu ze ślepym posłuszeństwem.

Ks. Jan Kaczkowski: W polskim Kościele posłuszeństwo podnosi się do rangi dogma­tu. Ono nie zwalnia ani przełożonego, ani podwładnego z myśle­nia i z wartościowania moralnego. Nikt nikomu przez posłuszeń­stwo nie odebrał władzy krytycznego rozumu.

Posłuszeństwo jest dziś mylnie rozumiane, ponieważ księża i osoby zakonne często funkcjonują tak jak pracownicy korpora­cji, bojąc się o swoją pozycję i wypatrując awansu. Wtedy nie ma w tym nic ze słuchania Ewangelii, lecz jest wiele z konformizmu. Promowanie błędnie rozumianego posłuszeństwa przypomina sytuację w partii komunistycznej albo mafii: ważne, kto na foto­grafii stoi blisko pierwszego sekretarza. Z tego amerykańscy so­wietolodzy wysnuwali przypuszczenia, kto ma szansę na dojście do władzy. Czasami w ten sposób tworzą się „boże dworki” przy kościelnych przełożonych. To bardzo ludzkie. Najważniejsze jest wtedy to, kto na kogo spojrzał łaskawym, a kto złym okiem, ko­alicje tworzą się wokół pnących się po szczeblach kariery, a inni, choćby bardziej wartościowi, są wdeptywani w ziemię.

Przełożeni otoczeni dworem tracą kontakt z rzeczywistością. Wpadają w pokusę nieomylności. Myślą o sobie jak król Midas: czegokolwiek dotknę, staje się złotem. Nieprawda. Wszyscy je­steśmy omylni. Jako przełożony w hospicjum staram się, żeby ten scenariusz się nie ziścił, ale kto wie: może jestem już tak oma­miony, że przestałem właściwie oceniać rzeczywistość? Przełoże­ni w Kościele nie mogą zdawać się wyłącznie na światło Ducha Świętego, ale muszą także kierować się rozumem. I nie bać się podejmowania decyzji, także tych ryzykownych.

Czy podwładny, czując, że przełożony postępuje źle, powinien reagować?

W każdym przypadku ma moralny obowiązek protestowania. Poza tym nikt, kto ślubował posłuszeństwo, a dokonuje hanieb­nych rzeczy, nie może zasłaniać się tym, że tak mu nakazał przeło­żony. Może się to wywodzić z czasów, kiedy przełożona zakonna – co było aberracją posłuszeństwa – kazała podwładnym sadzić sadzonki korzonkami do góry. To było wbrew logice. Biedaczki sadziły, wiedząc, że jest to robione źle. W ten sposób przełożeni chcieli łamać sumienia i inteligencję podwładnych.

Zdarzyło mi się kilkakrotnie polemizować z przełożonym. Nie wiem, czy potraktował mnie poważnie, czy nie. Ale muszę powiedzieć, że, wbrew pozorom, pomimo mojego niewyparzo­nego języka czuję się w Kościele wolny.

Zobaczymy jeszcze, jak będzie po tej książce.