Co wyróżnia człowieka spośród innych stworzeń?

Stworzony na obraz Boży człowiek jest istotą zarówno cielesną, jak i duchową.

Rzeczywistość tę tekst  biblijny  wyraża językiem  symbolicznym,  gdy  mówi,  że "Bóg  ulepił  człowieka  z  prochu  ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek  czego  stał  się  człowiek  istotą żywą" (Rdz 2, 7). Ten symboliczny obraz przekazuje prawdę o tym, że człowiek został obdarowany przez Boga duszą, która często  w  Piśmie  Świętym  wiązana  jest z życiem,  a  nawet  z  całą  osobą.  Dusza człowieka oznacza zatem wszystko to, co w człowieku jest najbardziej wewnętrzne  i  najwartościowsze. Wyraża  wszystko  to,  co  sprawia,  że  jest  on  w  jedyny, najbardziej  szczególny  sposób  obrazem Boga.  Dusza  oznacza  więc  "zasadę  duchową",  którą  Bóg  obdarował  człowieka.

KKK 362: Osoba ludzka, stworzona na obraz Boży, jest równocześnie istotą cielesną i duchową. Opis biblijny wyraża tę rzeczywistość językiem symbolicznym, gdy stwierdza, że "Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą" (Rdz 2, 7). Cały człowiek jest więc chciany przez Boga.

KKK 363: Pojęcie dusza często oznacza w Piśmie świętym życie ludzkie. lub całą osobę ludzką. Oznacza także to wszystko, co w człowieku jest najbardziej wewnętrzne i najwartościowsze; to, co sprawia, że człowiek jest w sposób najbardziej szczególny obrazem Boga: "dusza" oznacza zasadę duchową w człowieku.

KKK 364: Ciało człowieka uczestniczy w godności "obrazu Bożego"; jest ono ciałem ludzkim właśnie dlatego, że jest ożywiane przez duszę duchową, i cała osoba ludzka jest przeznaczona, by stać się w Ciele Chrystusa świątynią Ducha. Człowiek, stanowiący jedność ciała i duszy, skupia w sobie dzięki swej cielesnej naturze elementy świata materialnego, tak że przez niego dosięgają one swego szczytu i wznoszą głos w dobrowolnym chwaleniu Stwórcy. Nie wolno więc człowiekowi gardzić życiem ciała, lecz przeciwnie, powinien on uważać ciało swoje, jako przez Boga stworzone i mające być wskrzeszone w dniu ostatecznym, za dobre i godne szacunku.

KKK 365: Jedność ciała i duszy jest tak głęboka, że można uważać duszę za "formę" ciała; oznacza to, że dzięki duszy duchowej ciało utworzone z materii jest ciałem żywym i ludzkim; duch i materia w człowieku nie są dwiema połączonymi naturami, ale ich zjednoczenie tworzy jedną naturę.

KKK 366: Kościół naucza, że każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga nie jest ona "produktem" rodziców - i jest nieśmiertelna nie ginie więc po jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania.

KKK 367: Niekiedy odróżnia się duszę od ducha. W ten sposób św. Paweł modli się, aby "nienaruszony duch wasz, dusza i ciało... zachowały się na przyjście Pana" (1 Tes 5, 23). Kościół naucza, że rozróżnienie to nie wprowadza jakiegoś dualizmu w duszy. "Duch" oznacza, że człowiek, począwszy od chwili swego stworzenia, jest skierowany ku swojemu celowi nadprzyrodzonemu, a jego dusza jest uzdolniona do tego, by była w darmowy sposób podniesiona do komunii z Bogiem.

(Czytaj więcej w: "Taka jest wiara Kościoła", s. 43-44)

Duch i materia tworzą w człowieku jedną naturę. Jedność ciała i duszy jest tak głęboka, że dzięki duszy duchowej ciało utworzone z materii jest ciałem  żywym  i ludzkim,  i  uczestniczy w godności «obrazu Bożego»". O duszy ludzkiej Kościół naucza, że jest ona duchowa i "bezpośrednio stworzona przez Boga  -  nie  jest  ona  dziełem  rodziców -  i jest  nieśmiertelna.  Nie  ginie  po  jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania.