Ach, ten Adam...

"Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią: a on zjadł" (Rdz.3,6)

Gdy rozmyślam o sensie cierpienia, o jego przyczynach to moje rozważania sprowadzają się do ogrodu i wydarzeń, które tam miały miejsce. Nie znam odpowiedzi, dlaczego ludzie cierpią, dlaczego cierpią niewinni, zwłaszcza dzieci. Ale wiem, że początek tego wziął się z raju... I wiem też, że po dość długim czasie przyszedł na ziemię Jezus Chrystus, żeby nas pocieszyć i dać ludziom życie wieczne (jeśli chcą).

Jezus, kiedy chodził po świecie, ani razu nie cofnął czasu, a przecież, gdyby chciał, to by mógł (w końcu jest Wszechmocny). Dlaczego Jezus nie cofnął czasu? Bo nie musiał, bo znał inne wyjście. On dotykał ludzi, rozmawiał z nimi, pocieszał i uzdrawiał, a w końcu za nas umarł.

Jeżeli w Twoim życiu pojawiło się cierpienie. Doświadczasz bólu, którego nie możesz znieść, bólu który Cię przytłacza i zniewala, to idź pod krzyż Jezusa Chrystusa i go tam połóż, a krew Pana obmyję go. To nie znaczy, że on zniknie, ale będzie czysty, zdezynfekowany i będzie mógł się zabliźnić.

Ewa i Adam to chyba najbardziej znienawidzeni ludzie na świecie. To w końcu przez nich Bóg wyrzucił nas z raju, ale Jezus Chrystus ten raj na powrót otworzył, powinien więc być najbardziej kochany na świecie. Może więc warto zamiast szukać winnych i niewinnych zrobić coś ze swoim bólem, może warto oddać go Bogu i żyć dalej wolnym i spokojnym o swoje cierpienie?