Ważniak w sutannie!

Ważniaki....? Tak, to ważni ludzie. Ale przecież to także człowiek, któremu zdarzają się upadki, słabości i zapewne o wiele większe narażenie na pokusy władzy i dominacji, znużenia i zniechęcenia, rutyny i zaskorupienia... O co mi chodzi? Przepraszam urażonych...

Widzę, że Pan posługuje się właśnie grzesznym, słabym człowiekiem... Może chce bym właśnie to wam tu napisał.... To cudowne, bliskie, ośmielające, zbliżające, pokazujące ogromną Miłość Boga do człowieka, do Kościoła, który jest wspólnotą grzeszników pod kierunkiem Ducha Świętego. Gdy Napoleon odgrażał się jakiemuś kardynałowi, że zniszczy Kościół, kardynał mu odpowiedział: nawet nam się to nie udało (cyt. za kard. Ratzingerem, dzisiejszym Benedyktem XVI ).

Świadomość tego, że i ksiądz chodzi w piżamie, a nawet puszcza bąki (ojej!) zbliża mnie do nich. Rozumiem ich i akceptuję takimi, jakimi są. Że rzadko się uśmiechają? A ja? Że są grzeszni ? A ja? Że...? A ja? Choćby tym tekstem...

Jeden jest Sędzia, jeden Pasterz, a na moje pytanie o drugiego człowieka, Pan mi mówi: a co tobie do tego ? Dzięki Ci Panie za Słowo Twoje! Więc proszę, Panie, niech w duszach widzę tylko piękno! Pozory precz !

Tak sobie myślę... Jak kochać to każdego... Pewnie, że tak nie umiem... Ale fantastycznie tak umieć! Któż jak Bóg!

Kochajmy więc naszych duchownych, Namiestników Chrystusa na ziemi. Zastanów się, Kogo i Ile otrzymujesz dzięki Ich posłudze... Fajnie i dobrze, że są. Tak samo fajnie i dobrze, że jesteś ty, że jestem ja.