Wszystkich nieszczęść nie naprawię

Na szczęście to się już nie zdarza. Ze starym światem nie mam żadnego kontaktu, a osoby, które pozostały w gronie znajomych z tamtego czasu, zwracają się do mnie po imieniu.

To dwie różne osoby i nie można ich porównać. Kiedyś byłem bardzo zły, żyłem po ciemnej stronie. Ale to się zmieniło. Dziś jestem całkowicie innym człowiekiem - lepszym człowiekiem. A najważniejsze co mnie oddziela i różni od "Geparda", to miłość do Jezusa, wiara, że dzięki Niemu potrafię odróżnić to, co jest dobre od tego, co potrafi przynieść ból.

Nigdy nie miałem skrupułów. W tamtym okresie wydawało mi się, że każdy tak robi. Dla mnie było to spełnienie marzeń i sposób na życie. Usprawiedliwiałem się przed sobą i tłumaczyłem, że to przez odrzucenie, brak pomocy od ludzi. Mogłem liczyć tylko na siebie. Gdy kradłem, uważałem, że to mi się należy. Bo dlaczego ktoś ma mieć a ja nie?

Tak. W stanie wojennym w 1983 r. Stałem w kolejce do kasy, a pieniądze miałem włożone do kieszeni marynarki i ktoś mi je stamtąd wyciągnął. Kiedy przyszła kolej na mnie zorientowałem się, że nie mam portfela. Moja reakcja była zaskakująca, zacząłem się śmiać. Jak to możliwe, że stałem się ofiarą złodzieja? Człowiek wychowany na ulicy i znający wszystkie sztuczki. To było nie do pomyślenia.

Przede wszystkim nie unikałbym rozmów z dziećmi. Nie robiłbym rzeczy, które mogłyby rzutować na mój autorytet jako rodzica. Teraz zrozumiałem, że rodzic musi rozmawiać z dziećmi, musi być z nimi. Razem muszą przeżywać problemy, kłopoty, troski. Wychowanie będzie nieskuteczne, jeżeli matka i ojciec nie będą autorytetami dla swoich pociech. Dzieci zaczną szukać go gdzie indziej. Pójdą na ulicę a to pierwszy krok w stronę zła

Chciałbym, aby w moim domu nie pojawił się alkohol, bo wtedy kłamstwo nie zapukałoby do naszych drzwi. Ojciec nie musiałby odchodzić od nas i zostać alkoholikiem a mama alkoholiczką. Wszystko zaczęło się od tłumaczenia, że wódka nie jest zła. A tak naprawdę to był moment…

Absolutnie. Dlaczego więc w Polsce są rozbite rodziny, tysiące samotnych matek, dzieci w domach dziecka? Większość ludzi w więzieniach ląduje tam z powodu alkoholu i narkotyków. Nie alkoholików, tylko z powodu alkoholu. Picie to zdradziecka pułapka, bo nie wiesz, jaki masz organizm i na ile możesz sobie pozwolić, granica jest niewidoczna i zamazana. Pół kroku za daleko i spadasz, a gdy nie otrzymasz pomocnej ręki - osiągasz dno. A wrócić wcale nie jest tak łatwo.

Nie mogę obwiniać człowieka, który jest okłamywany. Skoro słyszy wokół siebie "wypij, nic ci nie będzie, to tylko jeden kieliszek", to po jakimś czasie sam sobie to powtarza, żeby się usprawiedliwić. Gdy raz się zacznie, nie jest łatwo przestać. Podobnie było ze mną kiedy kradłem - chciałem z tym skończyć, ale nie potrafiłem. Aby zmienić całe swoje życie trzeba być naprawdę odważnym i otrzymać pomoc - bez tego nic się nie uda.

Samych złych rzeczy. Za murami więzienia, nawet gdy skazani chodzili do kościoła, to tylko po to, aby wyrwać się z celi. Wyjście poza tych kilka metrów kwadratowych to dla nich namiastka wolności. Nie spotkałem tam ludzi szczerych - wszystko odbywało się automatycznie. Prawdę powiedziawszy więźniowie sami nie wierzą w to, co robią. Tak wygląda rzeczywistość.

Powiem więcej, więzienie potęguje demoralizację. Jeżeli ludzie w swoich celach mają telewizory, PlayStation, komputery i wiele innych "udogodnień", to po co maja się zmieniać? Człowiek w więzieniu powinien poczuć konsekwencje swojego czynu i mieć możliwość zastanowienia się nad swoim życiem, w przeciwnym razie nigdy się nie zmieni. Najgorszym błędem jaki popełniono w systemie, było pozbawienie ludzi pracy. Obecnie więźniowie zamiast zajmować się nawet sprzątaniem, siedzą i oglądają telewizję po kilkanaście godzin, a to nie ma najmniejszego sensu.

Przede wszystkim należy porozdzielać więźniów. Nie można umieszczać w jednej celi człowieka, który siedzi, bo spowodował wypadek samochodowy z pospolitymi kryminalistami, a to jest obecnie największy błąd. Po kilku miesiącach takiego pobytu i wysłuchiwaniu opowiadań kolegów staje się podobny do nich. Bo zło jest jak choroba - łatwo jest się nim zarazić. Kolejną bolączką jest brak wychowawców. Aktualnie w Polsce na jednego przypada ponad setka skazanych, więc nie ma on fizycznie możliwości oddziaływać lub nawet dłużej z nimi porozmawiać.

Chyba tak. W pewnej chwili człowiek rezygnuje, poddaje się, bo już nie daje rady. Jest taki okres, że wszystko wydaje się zbyt ciężkie do udźwignięcia, problemy które narastają stwarzają wrażenie drogi bez wyjścia.

Wszystkie te zdarzenia miały miejsce po tym, jak usłyszał Pan od lekarza diagnozę - nowotwór złośliwy. Co po takiej wiadomości zostało z tego twardego człowieka?

Skończyło się dla mnie wszystko. Przecież przez całe życie decydowałem o wszystkim sam i nie wyobrażałem sobie, że teraz mogłoby być inaczej - to ja miałem zadecydować kiedy odejdę a nie lekarz czy choroba, bo jak taki facet może zostać pokonany przez raka?

Nie jest łatwo wybaczyć komuś coś takiego, w dodatku to był przecież mój przyjaciel. Długo się przygotowywałem, rozmawiałem z Bogiem, czytałem Pismo Święte. Ale czy mógłbym postąpić inaczej, skoro w pacierzu wypowiadam słowa "i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom"?

Codziennie myślę o ludziach skrzywdzonych i cierpiących z mojego powodu. Modlę się za tych, do których nie dotarła jeszcze moja prośba o wybaczenie i nie widzieli mojej zmiany. Zdaję sobie sprawę, że wszystkich nieszczęść nie naprawię. Jednak wiem, że dzięki staraniom Bóg mi wybaczył, a w moim sercu zagościł pokój. I to jest najważniejsze - Chrystus uratował mi życie.