Dyspozycyjność serca – codzienność, która prowadzi do świętości

Seria prezentowanych refleksji pokazuje, że chrześcijańska dyspozycyjność nie jest uległością, lecz odwagą: by słuchać, odpowiadać, trwać. Od świętego Fabera po współczesnych duszpasterzy, od dramatów depresji po prostotę codzienności – to właśnie gotowość serca odsłania najgłębszy wymiar wiary.

Papież Franciszek zawsze go podziwiał – św. Piotr Faber SJ

Wiara

Papież Franciszek zawsze go podziwiał – święty Piotr Faber SJ
Piotr Faber, jezuita to pierwszy kapłan wśród założycieli Towarzystwo Jezusowe. Urodzony w 1506 roku. w ubogiej rodzinie, choć wywodził się z prostego środowiska pasterskiego, dzięki zdolnościom i pracy trafił do Paryża, gdzie spotkał Ignacego Loyolę. Wielką wagę przywiązywał do codziennej posługi: spowiadał, głosił kazania, prowadził Ćwiczenia Duchowe, odwiedzał chorych, dawał świadectwo prostoty i łagodności. Jego duchowe przewodnictwo przyciągało wielu ludzi. Papież Franciszek wielokrotnie wyrażał głęboki podziw dla Fabera, nazywając go „zreformowanym kapłanem” i wskazując na cechy, które czynią go wzorem: zdolność dialogu z wszystkimi – nawet wrogami Kościoła, prostą pobożność, dyspozycyjność, a jednocześnie łagodność i gotowość do radykalnych decyzji. W 2013 roku Franciszek włączył Fabera do grona świętych Kościoła powszechnego. Tym samym wskazał, że jego życie i postawa – pełna pokory, służby i ducha ewangelicznej prostoty – są dziś ważnym wzorem dla kapłanów i wiernych, zwłaszcza w czasach „nowej ewangelizacji”. Informacja ta przypomina, że świętość nie musi oznaczać spektakularnych aktów – może się objawiać przez codzienną wierność, pokorę i troskę o drugiego człowieka.

Dariusz Piórkowski SJ: Depresja księży to temat tabu. A przecież święcenia nie dokonują cudownej przemiany
Artykuł porusza realny problem – to, że duchowni też są ludźmi i mogą zmagać się z depresją, lękiem, uzależnieniami, a jednak wciąż wielu traktuje ich jak „nienaruszalnych”. Autor podkreśla, że święcenia kapłańskie nie czynią z człowieka anioła – nie dają automatycznie odporności na cierpienie, traumy czy psychiczne trudności. Wiele obciążeń albo ran z przeszłości może ujawnić się właśnie w kapłańskim życiu, a oczekiwania Kościoła – celibat, dyspozycyjność, bycie przykładem – często utrudniają przyznanie się do kryzysu. W Polsce temat depresji i uzależnień wśród księży jest wciąż tabu. Autor zwraca uwagę, że milczenie i przekonanie, iż „ksiądz nie może cierpieć”, prowadzą do izolacji, braku wsparcia i w efekcie pogłębiania się problemów. Autor apeluje: duchowni powinni mieć prawo do słabości, terapii, pomocy – tak jak każdy człowiek. Przyznać się do cierpienia to nie oznaka słabości, lecz odwagi. Wspólnota wiernych i przełożeni powinni stworzyć przestrzeń, w której kapłan – w razie potrzeby – znajdzie realne wsparcie, a nie potępienie lub niezrozumienie.

Jeśli chcemy być ludźmi wiary, musimy znać Tego, który nas powołuje

Wiara

Jeśli chcemy być ludźmi wiary, musimy znać Tego, który nas powołuje
Autor podkreśla, że autentyczna wiara wymaga intymnej relacji z Bogiem – nie tylko wiedzy o Nim, ale głębokiego „poznania sercem”, podobnego do biblijnego hebrajskiego słowa yada. Na przykład w relacji z Jezusem Chrystusem, jaką miał pierwszy apostoł Szymon Piotr, to właśnie spojrzenie Jezusa poruszyło go do zaufania i podjęcia decyzji życia – wypłynięcia mimo porażek, porzucenia dotychczasowego życia i pójścia za Nim. Autor podkreśla, że to właśnie bliskość z Bogiem umożliwia „dyspozycyjność” – czyli otwartość na Jego głos i umiejętność odpowiedzi, nawet gdy wymaga to odwagi czy poświęceń. Działania wielkich ludzi wiary nie były możliwe bez tej osobistej relacji – najpierw modlitwa, spotkanie z Bogiem, potem owoce w postaci dobrych czynów. Jeśli zatem pragniemy być ludźmi wiary – niech naszą motywacją będzie poznanie Boga, trwanie z Nim i otwartość na Jego wezwanie, a nie dążenie do spektakularnych aktów czy porównań.

Papież: Jezus prosi, abyś przyjął Go w codziennej rzeczywistości
Papież Franciszek przypominał, że Jezus Chrystus pragnie być obecny w naszej codzienności – nie tylko w chwilach wielkich uniesień czy spektakularnych znakach, ale w zwyczajnym życiu. Zwracał uwagę, że czasem odrzucamy Go, bo oczekujemy cudów lub spektakularnych dowodów, a zapominamy, że to postawa otwartego umysłu i prostego serca otwiera nas na Jego działanie. Papież zachęcał, byśmy z ufnością przyjęli Jezusa – takich, jakim jest, z Jego codzienną obecnością, Bożą miłością i prostotą. Nie chodzi o wielkie gesty, ale o autentyczną otwartość na Boga i drugiego człowieka w zwykłych sytuacjach. W ten sposób wiara staje się żywa i obecna tu i teraz, w prostocie dnia codziennego – tak jak naucza Ewangelia.

Męczeństwo codzienności - łagodność jako najprostsza droga do świętości

Komentarze

Męczeństwo codzienności - łagodność jako najprostsza droga do świętości
Autor przypomina, że dążenie do świętości nie musi oznaczać wybitnych czynów czy dramatycznych poświęceń. Według niego, prawdziwą świętością jest „męczeństwo codzienności” – czyli codzienne wybory dobra, łagodności, życzliwości, otwartości na innych. Przywołuje postać Piotra Fabera SJ – kapłana żyjącego w XVI wieku, cenionego za zdolność dialogu, prostą pobożność i gotowość do trudnych decyzji, przy jednoczesnej delikatności i dobroci wobec ludzi, także tych o odmiennych poglądach. Autor zauważa, że dzisiaj często brakuje nam właśnie tych „ludzkich umiejętności” – wyrozumiałości, empatii, zdolności do rozmowy zamiast konfliktu. W efekcie – zamiast szukać spektakularnych dowodów świętości – trzeba dostrzec wartość prostoty, codziennego dobra, cichości i łagodności – bo to ona może być najpewniejszą drogą do świętości.