Pozwólmy sobie na to, by błąd stał się szansą

Bardzo lubię jedną z moich zakładek do książek, na której spisane są słowa św. Ignacego Loyoli: „ten, kto popełnił błąd, niech nie upada na duchu, bo i błędy pomagają do zdrowia duszy”. Lubię czytać te słowa, bo dają nadzieję, są na wskroś prawdziwe, a jednocześnie pozwalają spojrzeć dalej niż pod własne nogi, gdy coś mi nie wyjdzie tak jakbym tego chciała.

Zbliża się koniec roku kalendarzowego, dla wielu osób to czas podsumowań, postanowień i pewnego rodzaju mobilizacji. Choć sama nie łączę swoich działań z przełomem roku, to widzę jak ważne jest to, by się co jakiś czas zatrzymać i zobaczyć jaką przebyłam drogę i czy to, co sobie postanowiłam rzeczywiście prowadzi mnie do celu, który chciałabym osiągnąć.

Św. Ignacy Loyola jest mistrzem w planowaniu i podsumowywaniu tego, co ważne. Nie tylko dlatego, że dał nam modlitwę, która może stać się niezwykłym narzędziem rozwoju, czyli Ignacjański Rachunek Sumienia. Niezwykle prosty, ale jednocześnie bardzo trudny, bo wymaga systematyczności. Nie da się go praktykować raz w roku, choć są tacy, którzy próbują. Swoje owoce przynosi po czasie, bo i patrzenie we własne serce wymaga niezwykłej uważności i wyczucia niuansów, które zagłuszamy hałasem i pędem codzienności. Kto jednak nie chciałby zasypiać codziennie z wdzięcznością w sercu? Kto nie chciałby być świadomy tego, co i jak nim kieruje, gdy popełnia błąd? Komu z nas nie potrzeba zapewniania ze strony Boga, że jest obok, wspiera, nigdy nas nie zostawia – również wtedy, gdy wpadniemy w głębsze tarapaty? To właśnie proponuje nam św. Ignacy, do tego ma prowadzić nas proponowany przez niego rachunek sumienia…

To co dla mnie samej wydaje się niezwykłe w duchowości ignacjańskiej to dostrzeganie drogi. Ignacy dał nam do rąk wiele reguł rozeznawania, choćby tę żeby korzystać z tego, co jest dla nas dostępne o tyle, o ile przyniesie nam to rzeczywistą korzyść i doprowadzi do celu, którym jest Bóg i pełnienie Jego woli. To trudne, bo może się okazać, że to, czym karmimy się w codzienności wcale nam w niczym nie pomaga, choć zagłusza i znieczula całkiem skutecznie.

Błędy mogą nam pomóc do zdrowia duszy? Niby jak? Nie od dziś mawia się, że człowiek najlepiej uczy się na błędach. Budzi to pewien dreszczyk grozy, bo przecież mamy w sercu pragnienie, by ich nie popełniać. Gdy się nam zdarzają, potrafimy wyrzucać je sobie i innym przez długie lata… Jednak, gdy pragnienie życia nieskazitelnego staje się naszym życiowym celem, samo w sobie, wpadamy w straszną pułapkę. Ignacy pokazuje drogę… Błędy na tej drodze będą, taka jest nasza ludzka natura, warto jednak uczyć się tego, by codziennie zatrzymać się na chwilę, dostrzec je i nad nimi pracować…

Jaki był mijający rok? Przełomowy czy przeleciał nam przez palce? Nie ma to większego znaczenia… Warto jednak zobaczyć gdzie jesteśmy dziś na naszej drodze – duchowo, rodzinnie, zawodowo itd. Potrzebne jest to, by się zatrzymać i zobaczyć czy to, czym karmię się na co dzień rzeczywiście pomaga mi w życiowym powołaniu, czy wręcz odwrotnie. Warto pozwolić sobie na popełnianie błędów, nie po to by sobie odpuszczać, ale po to, by uczyć się nieustannie. W coraz większej samoświadomości, a przede wszystkim w coraz bliższej relacji z Bogiem, który czasem długimi latami czeka aż wpuścimy Go tam, gdzie widać tylko brud i nasze wewnętrzne ubóstwo.

Niech przełom roku nie będzie stawianiem sobie kolejnych wyzwań, które porzucimy za kilka dni, bo okażą się nie do uniesienia. Niech będzie czasem, gdy zatrzymamy się przed Jezusem i zapytamy Go wprost – gdzie jest dziś moje miejsce? O jaką przestrzeń mam zadbać? Za co mogę podziękować dziś Bogu, tak głęboko, prosto z serca? Bierzmy przykład z Ignacego… Twardy był z niego zawodnik, dał nam do rąk wiele mądrych wskazówek, więc może warto czasem do nich sięgnąć, nie tylko na przełomie roku, choć to świetna okazja by zacząć…