Tego desperacko potrzebują nasze dzieci, ale tak rzadko to dostają

Nikt nigdzie nie powiedział, że rodzicielstwo jest łatwe - a jeśli tak mówił, to kłamał. Jednak to, co jesteśmy w stanie zrobić, co dziś możliwe jest do ofiarowania dzieciom, to nasz czas. Bezcenny dar. Dzieci potrzebują bycia wysłuchanym i przytulonym. Potrzebują świadomości, że jesteśmy obok, gdyby nas potrzebowały, w sytuacjach dla nich ważnych i trudnych. Choćby miał to być tylko kwadrans dziennie.

Od kilku dni noszę w sobie bardzo trudną refleksję. Trudną, bo naznaczoną bólem dzieci, którym dorośli powinni być wsparciem, a są nieobecni w życiu dziecka. Wszystko zaczęło się od spotkania z psycholog mojego syna, która pomaga mu uporać się z emocjami po śmierci babci. Smutne było to co usłyszałam: państwo spędzacie z synem dużo czasu, chłopiec dużo o tym opowiada. Wam nie muszę dawać do domu zadania byście spędzili z dzieckiem 15 minut dziennie, dziś jesteście pierwszymi. Był wieczór, psycholog przyjmowała dzieci od rana. Mówiła poważnie, upewniłam się… Byliśmy pierwszymi rodzicami, którym nie trzeba było mówić by spędzali z dzieckiem choćby kwadrans na dobę.

Nie czuję się z tego powodu najlepszą matką świata, bo wiem jak trudno jest skupić się tylko i wyłącznie na dziecku, choćby przez pół godziny. Pomyślałam jednak, że smutne jest to, że rodzice mają czas przyprowadzić dziecko na terapię i płacić za nią niemałe pieniądze, zamiast pracować godzinę krócej i poświęcić ten czas na zabawę, rozmowę, spacer z dzieckiem. Tak jakby dziecko było przedmiotem – zacznie w nim coś szwankować, to odstawi się go do psychologa, zażąda od psychiatry tabletki na miłość i z głowy. Obowiązek rodzicielski zaliczony!

Moje dość trudne doświadczenia z gabinetu pani psycholog powtórzyły się dzień później, gdy mój syn - razem ze swoja klasą - przystępował do pierwszej spowiedzi świętej. Spowiedź nie jest łatwym sakramentem, ta pierwsza ma ogromne znaczenie dla dziecka. Dla nas było oczywistym to, że wybierzemy się do kościoła rodzinnie. Mój syn wiedział, że jestem obok. Jakiś czas stał w kolejce, wtulając się w moje ramię; po chwili powiedział, że chce być sam, więc odsunęłam się na bok; byłam, a moje dziecko miało tego świadomość. Wielu rodziców zrobiło podobnie, czuwając z boku, gdyby ich dziecko potrzebowało wsparcia. Uderzyła mnie jednak prośba jednego z kolegów syna, który wyszeptał do mnie „ciociu, przytulisz mnie?”. Zaskoczył mnie, nie tylko nazywając mnie ciocią. Nie wiedziałam o co chodzi, bo obok stała babcia, ale nie była chłopcem zbyt zainteresowana. Nie drgnęła nawet, gdy to ja przytulałam jej wnuka. Rodziców tego chłopca nie było w kościele w ogóle.

Choć mam dużą tolerancję dla tego, że każdy ma prawo przeżywać po swojemu zarówno sakramenty, jak i zwykłą szarą codzienność, tak nie potrafię przyjąć tego, że dzieci są w życiu tylko problemem do odhaczenia albo maskotką, którą można się pochwalić na Facebooku. Nie traktuje się ich jak ludzi z potrzebami, uczuciami, jako żywych jednostek.

Wiem, że ktoś może zarzucić mi przesadę i to, że jestem nadopiekuńcza. Znam dobrze moje dzieci, staram się z nimi rozmawiać i choć uczenie ich samodzielność jest ważne, to są takie sytuacje i przestrzenie, że nie wolno nam dzieci zostawiać samych sobie. Nie wolno nam dawać dziecku do ręki kolejnej zabawki albo pilota, zamiast spędzać z nim choćby kwadrans dziennie!

Owszem, można wpaść w dwa bieguny. Bycia nadopiekuńczym, ciągle krążącym nad dzieckiem, jak helikopter. Z drugiej strony, być rodzicem, który nie wie nic o własnym dziecku, ale zaprowadzi je bez grama wyrzutów sumienia do psychiatry, po to „by je naprawił”, nie dając mu ani zainteresowania, ani miłości. Bycie kimś pośrodku to trudna rodzicielska sztuka. Nikt nigdzie nie powiedział, że rodzicielstwo jest łatwe (a jeśli tak mówił, to kłamał). Jednak to, co jesteśmy w stanie zrobić, co dziś możliwe jest do ofiarowania dzieciom, to nasz czas. Bezcenny dar. Dzieci potrzebują bycia wysłuchanym i przytulonym. Potrzebują świadomości, że jesteśmy obok, gdyby nas potrzebowały, w sytuacjach dla nich ważnych i trudnych (nawet jeśli one dla nas takimi nie są…). Zróbmy sobie dziś mały rodzicielski rachunek sumienia. Na ile rzeczywiście jestem dla moich dzieci, choćby miał to być tylko kwadrans dziennie.