Życiorys JP2 wygłoszony przed beatyfikacją

Polski tekst przemówienia, jakie wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej kard. Agostino Vallini skierował do Benedykta XVI, prosząc go w wyniesienie na ołtarze Sługi Bożego Jana Pawła II. Przemówienie to zawierało zarówno prośbę, jak i krótki życiorys przyszłego błogosławionego.

Wikariusz generalny Waszej Świątobliwości dla diecezji rzymskiej pokornie prosi Waszą Świątobliwość, abyś Czcigodnego Sługę Jana Pawła II Papieża zechciał łaskawie wpisać do grona błogosławionych.

Karol Józef Wojtyła urodził się w Wadowicach, w Polsce 18 maja 1920 jako drugi syn Karola i Emilii Kaczorowskiej. Przyjął chrzest 20 czerwca tegoż roku w wadowickim kościele parafialnym. (oklaski) Jego beztroskim dzieciństwem i młodością wstrząsnęło przedwczesne i niespodziewane odejście jego matki zmarłej w 1929 roku, gdy Karol miał 9 lat. Trzy lata później zmarł również jego starszy brat Edmund, a w 1941 roku w wieku 21 lat Karol stracił także ojca. Wychowany w najlepszej tradycji patriotycznej i religijnej, nauczył się od ojca – człowieka głęboko wierzącego - pobożności i miłości bliźniego, którą ożywiał żarliwą modlitwą i praktyką życia sakramentalnego. Charakterystyczne rysy jego duchowości, którym pozostał wierny do końca życia, to szczere nabożeństwo do Ducha Świętego i miłość do Matki Bożej. Szczególnie głęboki i żywy był jego związek z Maryją, który przeżywał z czułością syna pozostającego w objęciach matki, ale też z męstwem rycerza zawsze gotowego do wypełnienia rozkazu swojej Pani: „Zróbcie wszystko, cokolwiek Syn wam powie”.

Całkowite zawierzenie Maryi, które jako biskup wyraził w zawołaniu „Totus Tuus”, ukazało również tajemnicę Jego postrzegania świata oczami Matki Bożej. Bogata osobowość młodego Karola dojrzewała w przeplataniu się jego zdolności intelektualnych, moralnych i duchowych z wydarzeniami jego czasów, jakie naznaczyły historię jego ojczyzny i Europy.

W latach gimnazjalnych zrodziło się w nim zamiłowanie do teatru i poezji, które rozwijał przez działalność w grupie teatralnej istniejącej przy wydziale filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, na które zapisał się w roku akademickim 1938. Podczas nazistowskiej okupacji Polski kontynuował potajemnie studia, łącząc je przez 4 lata z pracą robotnika w zakładach Solvay, żyjąc problemami społecznymi świata pracy i zdobywając cenną spuściznę doświadczeń, które później wykorzystał w swym nauczaniu społecznym najpierw jako arcybiskup krakowski, a następnie jako papież.

W owych latach dojrzało w nim pragnienie kapłaństwa, ku któremu zbliżył się, uczestnicząc od października 1942 roku w tajnych kursach teologii przy seminarium krakowskim. W rozeznaniu powołania kapłańskiego bardzo pomógł mu człowiek świecki Jan Tyranowski – prawdziwy apostoł młodzieży. Od tej pory młody Karol zyskał jasne przekonanie o powszechnym powołaniu wszystkich chrześcijan do świętości i o niezastąpionej roli, jaką w misji Kościoła mają do odegrania ludzie świeccy.

Wyświęcony na kapłana 1 listopada 1946 roku, nazajutrz w wymownej atmosferze Krypty świętego Leonarda katedry na Wawelu odprawił swoją pierwszą Mszę święta. Wysłany do Rzymu w celu uzupełnienia formacji teologicznej został studentem Wydziału Teologicznego na Angelicum, gdzie obficie czerpał ze źródeł zdrowej nauki oraz przeżył swe pierwsze spotkanie z żywotnością i bogactwem Kościoła powszechnego, korzystając z uprzywilejowanej możliwości, jaką dało mu życie za żelazną kurtyną. Wtedy też doszło do spotkania księdza Karola ze świętym Ojcem Pio z Pietrelciny.

W czerwcu 1948 r. Karol Wojtyła obronił swoją prace doktorską, uzyskując najwyższą ocenę i powrócił do Krakowa, by rozpocząć działalność duszpasterską jako wikariusz w parafii. Swą posługę pełnił z entuzjazmem i wielkodusznością. Uzyskawszy habilitację rozpoczął wykłady na Wydziale Teologicznym UJ. A po jego likwidacji – na wydziale teologicznym seminarium krakowskiego oraz na KUL. Wieloletni kontakt z młodzieżą i studentami pozwolił dogłębnie poznać niepokój ich serc. Młody kapłan stał się dla nich nie tylko nauczycielem, ale także przewodnikiem duchowym i przyjacielem.

W wieku 38 lat został mianowany biskupem pomocniczym krakowskim. 28 września 1958 roku przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, którego następcą został jako arcybiskup w 1964 roku. 26 czerwca 1967 roku papież Paweł VI kreował go kardynałem. Będąc pasterzem archidiecezji krakowskiej natychmiast zyskał uznanie jako człowiek mocnej i odważnej wiary, bliski ludziom i ich rzeczywistym potrzebom. Był rozmówcą, który potrafił słuchać innych i nawiązywać dialog, ale bez ulegania kompromisom. W ten sposób potwierdzał wobec wszystkich pierwszeństwo Boga i Chrystusa jako fundamentu nowego i prawdziwego człowieczeństwa i źródła niezniszczalnej godności osoby ludzkiej. Umiłowany przez swoich wiernych, ceniony przez braci biskupów budził zarazem lęk u tych, którzy widzieli w nim przeciwnika.

16 października 1978 roku został wybrany biskupem Rzymu i papieżem, przyjmując imię Jana Pawła II. (oklaski) Jego pasterskie serce, całkowicie oddane sprawie Królestwa Bożego, rozszerzyło się na cały świat. Miłość Chrystusowa zaprowadziła go do odwiedzania parafii rzymskich, głoszenia Ewangelii we wszystkich środowiskach. To miłość była siłą sprawczą jego niezliczonych podróży apostolskich na różne kontynenty, podejmowanych w celu utwierdzania w wierze braci w Chrystusie, pocieszania smutnych i zniechęconych, niesienia orędzia pojednania między Kościołami chrześcijańskimi, budowania mostów przyjaźni między wierzącymi w jednego Boga a ludźmi dobrej woli. Jego świetlane nauczanie miało na celu wyłącznie głoszenie zawsze i wszędzie Chrystusa – jedynego Zbawiciela człowieka. W swoim niezwykłym zapale misyjnym umiłował szczególnie młodych. Zwoływane przezeń Światowe Dni Młodzieży (oklaski) miały, według niego, za zadanie głoszenie nowym pokoleniom Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, aby byli oni głównymi twórcami swej przyszłości i aby współpracowali przy tworzeniu lepszego świata.

Jego troska jako pasterza powszechnego przejawiała się w zwoływaniu licznych zgromadzeń Synodu Biskupów, w ustanawianiu diecezji i jednostek kościelnych, w promulgowaniu Kodeksów Prawa Kanonicznego Kościoła łacińskiego i Kościołów wschodnich oraz Katechizmu Kościoła Katolickiego, w ogłaszaniu encyklik i adhortacji apostolskich, aby sprzyjać pobudzaniu w ludzie Bożym elementów intensywniejszego życia duchowego; ogłosił Nadzwyczajny Jubileusz Roku Odkupienia, Rok Maryjny, Rok Eucharystii i Wielki Jubileusz Roku 2000.

Porywający optymizm, oparty na zaufaniu w Opatrzność Bożą, pobudzał Jana Pawła II, który przeżył tragiczne doświadczenia dwóch dyktatur, doświadczył zamachu na swoje życie 13 maja 1981 roku a w ostatnich latach został dotknięty pogłębiającą się chorobą, aby stale spoglądać ku horyzontom nadziei, wzywając ludzi do burzenia murów podziałów, aby nie popadać w zniechęcenie, aby podrywać się do lotu ku odnowie duchowej, moralnej i materialnej.

Swoje długie i owocne życie doczesne zakończył w Pałacu Apostolskim w Watykanie w sobotę 2 kwietnia 2005 roku, w wigilię Niedzieli „In albis”, którą sam nazwał Niedzielą Bożego Miłosierdzia.

Jego uroczystości pogrzebowe odbyły się na tym właśnie Placu św. Piotra 8 kwietnia 2005 roku. Ujmującym świadectwem dobra, jakie po sobie pozostawił, był udział wielu delegacji przybyłych z całego świata, miliony kobiet i mężczyzn, wierzących i niewierzących, którzy rozpoznali w nim widoczny znak miłości Boga do ludzkości.