Bóg stał się widzialny w Chrystusie

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelia dzisiejszej, V Niedzieli Wielkanocnej mówi o podwójnym przykazaniu dotyczącym wiary: wiary w Boga i wiary w Jezusa. Pan mówi bowiem swym uczniom: «Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie!» (J 14, 1). Nie są to dwa oddzielne akty, ale jeden akt wiary, pełne przyjęcie zbawienia dokonanego przez Boga Ojca za pośrednictwem Jego Syna Jednorodzonego.

W Nowym Testamencie Ojciec przestał być niewidzialny. Bóg ukazał swe oblicze, jak to potwierdza odpowiedź Jezusa, dana apostołowi Filipowi: «Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca» (J 14, 9). Syn Boży wyzwolił nas z niewoli grzechu przez swe wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie, aby obdarować nas wolnością dzieci Bożych, i sprawił, że poznaliśmy oblicze Boga, który jest miłością: Boga można zobaczyć, jest widzialny w Chrystusie. Św. Teresa z Avili pisze, że «nie godzi się nam odwracać rozmyślnie od tego najświętszego Człowieczeństwa Pana naszego Jezusa Chrystusa, które jest wszystkim dobrem naszym i niezawodnym na wszelkie nędze nasze lekarstwem» (Twierdza wewnętrzna, rozdz. 7, 6). A zatem tylko wtedy, gdy uczniowie, którymi jesteśmy także my, wierzą w Chrystusa, pozostając w jedności z Nim, mogą kontynuować Jego nieustanne działanie w historii: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam — mówi Pan — kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję» (J 14, 12).

Wiara w Jezusa zakłada codzienne naśladowanie Go, w zwyczajnych zajęciach naszego dnia. «Tajemnica Boga polega na tym, że działa On bez rozgłosu. W wielkiej historii ludzkości stopniowo tylko buduje swoją historię. Staje się człowiekiem, tak jednak, że przez współczesnych sobie, przez miarodajne siły historii może pozostać niezauważony. Cierpi i umiera, jako Zmartwychwstały chce przyjść do ludzkości tylko przez wiarę swoich, którym się ukazuje. Nie przestaje lekko pukać do drzwi naszych serc i jeśli je otworzymy, powoli czyni nas «widzącymi» (Jezus z Nazaretu II, tł.Wiesław Szymona OP, 2011; s. 293). Św. Augustyn stwierdza, że «konieczne było, aby Jezus powiedział: 'Ja jestem drogą i prawdą, i życiem'» (J14, 6), gdyż raz poznawszy drogę, pozostało poznać cel» (Traktat o Ewangelii św. Jana, 69, 2: CCL 36, 500), a celem jest Ojciec. Dla chrześcijan zatem, dla każdego z nas drogą do Ojca jest pozwolenie, by nas prowadził Jezus, Jego słowo prawdy, i przyjęcie daru Jego Życia. Uczyńmy naszym wezwanie św. Bonawentury: «Otwórz więc oczy, wytęż ucho duchowe, otwórz swe wargi i otwórz swe serce, abyś mógł we wszystkich stworzeniach widzieć, słyszeć, chwalić, miłować, czcić, uwielbiać i wysławiać swego Boga» (Wędrówka umysłu do Boga, I, 15).

Drodzy przyjaciele, głoszenie Jezusa Chrystusa, «drogi, prawdy i życia» (por. J 14, 6), jest głównym zadaniem Kościoła. Prośmy Maryję Pannę, aby pomagała zawsze pasterzom i tym, którzy w różnych posługach głoszą radosne orędzie zbawienia, aby szerzyło się Słowo Boże i wrastała liczba uczniów (por. Dz 6, 7).

Beatyfikacja m. Marii Klary od Dzieciątka Jezus i s. Dulce Lopes Pontes

Drodzy bracia i siostry! Podzielam radość Kościoła w Portugalii, gdzie w Lizbonie została dokonana beatyfikacja m. Klary od Dzieciątka Jezus, a także Kościoła w Brazylii, gdzie dzisiaj w Salvador da Bahia odbywa się beatyfikacja s. Dulce Lopes Pontes. Są to dwie kobiety konsekrowane, które należały do instytutów oddanych pod opiekę Maryi Niepokalanej. Niech będzie pochwalony nasz Pan i Jego święta Matka!

Po polsku:

Serdeczne pozdrowienie kieruję do Polaków. Jednoczę się duchowo z biskupami, duchowieństwem i wiernymi, którzy dziś dziękują Bogu za 850 lat istnienia archikolegiaty Najświętszej Maryi Panny Królowej i św. Aleksego w Tumie koło Łęczycy. Wszystkim z serca błogosławię.

Benedykt XVI