Czas modlitwy i refleksji

Rozważanie Ojca Świętego przed modlitwą "Anioł Pański"

Przed chwilą w Bazylice św. Piotra zakończyła się Eucharystia, podczas której zainaugurowaliśmy Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Ojcowie Synodalni, przybyli ze wszystkich stron świata, a także eksperci i inni delegaci będą przeżywać wraz z Następcą Piotra te trzy tygodnie jako szczególny czas modlitwy i dzielenia się refleksjami na temat: «Eucharystia źródłem i szczytem życia oraz misji Kościoła». Dlaczego ten właśnie temat? Czy nie został on już wyczerpany i czy prawda ta nie została już w pełni przyjęta? W rzeczywistości katolicka nauka o Eucharystii, zdefiniowana w sposób autorytatywny przez Sobór Trydencki, musi być przyswajana, przeżywana i przekazywana przez wspólnotę Kościoła wciąż w nowy sposób, dostosowany do danej epoki. Eucharystia może być również postrzegana jako swoiste «szkiełko», przez które można zobaczyć oblicze i życie wędrującego Kościoła, ustanowionego przez Chrystusa, aby każdy człowiek mógł poznać miłość Boga i znaleźć w Nim pełnię życia. Dlatego właśnie umiłowany Papież Jan Paweł II poświęcił Eucharystii cały rok, który zakończy się razem ze Zgromadzeniem Synodu za trzy tygodnie, w niedzielę 23 października, kiedy będziemy obchodzić Światowy Dzień Misyjny.

Zbieżność tych wydarzeń w czasie pomaga nam rozważać tajemnicę Eucharystii w perspektywie misyjnej. Eucharystia jest bowiem źródłem siły pobudzającej wszelką działalność ewangelizacyjną Kościoła, tym samym co serce w ludzkim ciele. Gdyby wspólnoty chrześcijańskie nie sprawowały Eucharystii, podczas której czerpią pokarm z dwóch stołów, Słowa i Ciała Chrystusa, zatraciłyby swą prawdziwą naturę. Jedynie jako wspólnoty «eucharystyczne» mogą one przekazywać ludziom Chrystusa, a nie tylko idee czy wartości, nawet jeśli są one wzniosłe i ważne. Eucharystia kształtowała wybitnych apostołów misyjnych ze wszystkich stanów: biskupów, kapłanów, zakonników, świeckich; świętych, którzy prowadzili życie czynne i kontemplacyjne. Pomyślmy, z jednej strony, o św. Franciszku Ksawerym, który z miłości do Chrystusa udał się aż na Daleki Wschód, aby głosić Ewangelię; z drugiej strony — o św. Teresie z Lisieux, młodej karmelitance, której wspomnienie przypadało wczoraj. Żyjąc w klauzurze, tak skutecznie wyraziła swego żarliwego ducha apostolskiego, iż zasłużyła, by wraz ze św. Fraciszkiem Ksawerym ogłoszono ją patronką misyjnej działalności Kościoła.

Ich oraz Aniołów Stróżów, których dziś wspominamy, prośmy o opiekę nad pracami Synodu. Przede wszystkim jednak módlmy się z ufnością do Najświętszej Maryi Panny, którą 7 października będziemy czcić jako Matkę Bożą Różańcową. Październik jest miesiącem poświęconym różańcowi św., szczególnej modlitwie kontemplacyjnej, w której prowadzeni przez niebieską Matkę Pana, wpatrujemy się w oblicze Odkupiciela, aby nas kształtowały Jego tajemnice radosne, światła, bolesne i chwalebne. Ta pradawna modlitwa przeżywa obecnie opatrznościowy renesans, również dzięki świadectwu i nauczaniu umiłowanego Papieża Jana Pawła II. Zachęcam was do ponownej lektury jego Listu apostolskiego Rosarium Virginis Mariae i do korzystania w praktyce z jego wskazań dotyczących życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Maryi zawierzmy obrady Synodu: niech Ona prowadzi cały Kościół do coraz wyraźniejszego uświadomienia sobie swej misji w służbie Odkupiciela rzeczywiście obecnego w sakramencie Eucharystii.

Życzę wam wszystkim przyjemnej niedzieli i całego tygodnia! Dziękuję!

Benedykt XVI