Miarą wiary jest skrucha

Drodzy bracia i siostry!

W Ewangelii dzisiejszej niedzieli — jest nią rozdział 15 według św. Łukasza — Jezus opowiada trzy «przypowieści o miłosierdziu». Gdy «mówi o pasterzu, który szuka zaginionej owcy, o kobiecie poszukującej drachmy, o ojcu, który wychodzi na spotkanie marnotrawnego syna i bierze go w ramiona, wówczas wszystko to nie sprowadza się tylko do słów, lecz stanowi wyjaśnienie Jego bycia i działania» (Deus caritas est, 12). W rzeczywistości pasterzem, który odnajduje zabłąkaną owcę, jest sam Pan, który wraz z krzyżem bierze na siebie grzeszną ludzkość, aby ją odkupić. Natomiast marnotrawny syn z trzeciej przypowieści to młodzieniec, który otrzymawszy od ojca część majątku, «odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie» (Łk 15, 13). Gdy popadł w nędzę, był zmuszony pracować jak niewolnik, godząc się nawet żywić tym, co było przeznaczone dla zwierząt. «Wtedy — mówi Ewangelia — zastanowił się» (por. Łk 15, 17). «Słowa, z których dowiadujemy się o jego zamiarze powrotu do domu, mówią nam o głębi dokonującej się w nim wewnętrznej przemiany (...) wraca 'do domu', do siebie samego i do ojca» (Benedykt XVI, Jezus z Nazaretu, tł. Wiesław Szymona op, Kraków 2007, s. 176). «Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem» (Łk 18-19). Św. Augustyn pisze: «Oto Słowo samo cię woła, abyś wrócił, a w nim jest miejsce spoczynku, którego nic nie zakłóci. Tam miłość nie zostaje opuszczona» (por. Wyznania, IV, 11, tł. Zygmunt Kubiak, Kraków 2000, s. 99). «A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go» (Łk 15, 20), i pełen radości kazał przygotować odświętną ucztę.

Drodzy przyjaciele, jakże nie otworzyć serca na niezawodną prawdę, że Bóg nas kocha, choć jesteśmy grzesznikami? On zawsze niestrudzenie wychodzi nam naprzeciw, zawsze pierwszy pokonuje drogę, która nas od Niego dzieli. Księga Wyjścia pokazuje nam, jak Mojżesz dzięki ufnej i śmiałej prośbie zdołał, by tak rzec, przenieść Boga z tronu sędziowskiego na tron miłosierdzia (por. 32, 7-11. 13-14). Miarą wiary jest skrucha i dzięki niej powraca się do Prawdy. Apostoł Paweł pisze: «Dostąpiłem (...) miłosierdzia, ponieważ działałem z nieświadomością, w niewierze» (1 Tm 1, 13). Wracając do przypowieści o synu, który wraca «do domu», zauważmy, że kiedy pojawia się starszy syn, oburzony odświętnym przyjęciem, jakie zostało zgotowane jego bratu, również wtedy ojciec wychodzi, idzie do niego i tłumaczy mu: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy» (Łk 15, 31). Tylko wiara może przemienić egoizm w radość i przywrócić właściwe stosunki z bliźnim i z Bogiem. «Trzeba było weselić się i cieszyć — mówi ojciec — z tego, że ten brat twój (...) zaginął, a odnalazł się (Łk 15, 32).

Drodzy bracia, w najbliższy czwartek udam się do Wielkiej Brytanii, gdzie ogłoszę błogosławionym kard. Johna Henry'ego Newmana. Proszę wszystkich o towarzyszenie mi modlitwą w czasie tej podróży apostolskiej. Maryi Dziewicy, której Najświętsze Imię jest dziś wspominane w Kościele, zawierzmy naszą drogę nawrócenia do Boga.

Beatyfikacja kapucyna br. Leopolda de Alpandeire

Drodzy bracia i siostry, dziś w Granadzie w Hiszpanii jest beatyfikowany brat kapucyn Leopold de Alpandeire, w świecie Francisco Sánchez Márquez. Raduję się razem z rodziną franciszkańską, że ten brat zostaje włączony do wielkiej rzeszy jej świętych i błogosławionych.

Po polsku:

Serdeczne pozdrowienie kieruję do Polaków. Liturgia dzisiejszej niedzieli przypomina, że nawrócenie człowieka zawsze spotyka się z miłosierdziem Boga. Jak ojciec wypatrywał marnotrawnego syna, tak Bóg czeka z otwartymi ramionami na grzesznika, który szczerze pragnie się nawrócić i żyć w świetle Jego miłości. Niech zatem ufność napełnia serca, w których rodzi się decyzja: «Wstanę i pójdę do mojego Ojca». Niech Bóg wam błogosławi!

Benedykt XVI