Pielgrzymka do krajów bałtyckich, Kowno- 6 września 1993

1. «Ześlij Ducha Twego, Panie, i odnów oblicze ziemi».

Psalm responsoryjny dzisiejszej liturgii głosi chwałę Stwórcy. Cały widzialny i niewidzialny świat daje świadectwo Bogu. W szczególny sposób świadczy o Nim «oblicze ziemi», które wciąż się odnawia w rytmie czasu. Pory roku czynią ziemię podatną pod uprawę i dojrzewanie wszystkiego, co służy życiu człowieka. Tak zjednoczony jest z ziemią człowiek z pokolenia na pokolenie.

Śpiewając dzisiaj ten Psalm, który chwali stwórczego Ducha, pragniemy podziękować waszej ziemi za to, że stała się ojczyzną pokoleń. Ziemia — ojczyzna ludzi!

2. Oblicze ziemi odnawia się za sprawą człowieka. Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje i dał mu ziemię w dziedzictwo. Człowiek — dziedzic Bożego stworzenia — czyni sobie ziemię poddaną i wydobywa z niej coraz to nowe dobra wysiłkiem swego umysłu i woli. Człowiek uczestniczy w odnowie oblicza ziemi. Ale umie też to oblicze zniekształcać i niszczyć, jak o tym świadczą wojny i katastrofy ekologiczne, które szkodzą człowiekowi i niszczą naturalne środowisko życia na globie ziemskim.

Czyż Stwórca nie dał ludziom i narodom ziemi w posiadanie, ażeby byli jej stróżami troskliwymi i czujnymi? Oblicze ziemi odnawia się za sprawą człowieka, gdy duch ludzki jest posłuszny Duchowi Świętemu: Duchowi Prawdy i Miłości.

3. Dzisiaj, na tym miejscu papieskiego pielgrzymowania, pośród was, drodzy bracia i siostry, udajemy się do wieczernika, gdzie Chrystus Pan obiecuje apostołom Ducha Świętego jako Pocieszyciela. Mówi: «Pocieszyciel (...), którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem» (J 14, 26). Chrystus przyniósł ludzkości całą Prawdę. Aby ta Prawda trwała w ludzkich umysłach i sercach, aby pozwalała im odnawiać oblicze ziemi w pokoju, potrzebne jest — w zbawczej ekonomii — namaszczenie Duchem Świętym.

Namaszczenie oznacza umocnienie i moc. Chrystus poprzez swój krzyż i zmartwychwstanie pozostawił apostołom i Kościołowi — nam pozostawił — po wszystkie czasy moc — moc Prawdy. W tej mocy Chrystus stale jest z nami. Przychodzi do nas i w nas przebywa za sprawą Ducha Świętego. Przychodzi do nas i w nas przebywa w jedności z Ojcem: Jego Ojcem i naszym Ojcem. Dlatego możemy stale powtarzać: «Ojcze nasz».

4. «Ześlij Ducha Świętego — i odnów oblicze ziemi!» To wołanie jest szczególnie na czasie, gdy synowie i córki waszej ziemi, a zarazem wasi sąsiedzi i pobratymcy widzą potrzebę wielkiej i wszechstronnej odnowy swego życia społecznego, rodzinnego, osobistego i narodowego. I dlatego wołanie świętej liturgii jeszcze bardziej się wzmaga i nasila: «Przybądź, Duchu Święty, napełnij serca Twoich wiernych i zapal w nich ogień Twojej miłości».

Tak. Napełnij serca! Nasyć to ludzkie «serce», które jest przybytkiem Bożego nawiedzenia w Duchu Świętym. To przez ludzkie «serce» nawiedzane mocą prawdy i miłości może się dokonywać odnowa tej ziemi.

5. «Przybądź, Duchu Święty»...

Tak modlimy się przy sakramencie bierzmowania. Tak prosimy, błogosławiąc sakramentalne małżeństwa. Tak wołamy, udzielając święceń kapłańskich: « Veni, Creator Spiritus». Dzisiaj słyszymy, jak Paweł Apostoł wzywa nas, abyśmy «postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliśmy wezwani» (por. Ef 4, 1). Powołaniem każdego chrześcijanina jest dawać świadectwo o Chrystusie całym swoim życiem. Dawać świadectwo o Chrystusie przede wszystkim w życiu osobistym, przyjmując szczerze Ewangelię, zachowując Boże przykazania i kierując się w każdej sytuacji nauczaniem Pana. Chodzi o powołanie każdego z ochrzczonych, ale odnosi się to w sposób szczególny do małżonków, rodzina bowiem jest pierwszym «domowym Kościołem», w którym rozpoczyna się dzieło ewangelizacji nowych pokoleń. Odnosi się to w sposób najszczególniejszy do kapłanów jako pasterzy Ludu Bożego, zjednoczonych sakramentaline z Chrystusem — Dobrym Pasterzem.

6. Na obecnym etapie dziejów Litwy jest rzeczą szczególnie ważną, by cała wspólnota chrześcijańska uświadomiła sobie w świetle Ducha Świętego, swoje powołanie i posłannictwo. Wezwanie do złożenia świadectwa o Chrystusie dotyczy każdego osobiście, ale skierowane jest do całego Ludu Bożego, tak że możemy powiedzieć, iż odpowiedzialność ludzi wierzących ma również swój wymiar społeczny. Witam serdecznie kard. Vincentasa Sladkevičiusa, waszego arcybiskupa, obecnych tu biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice. Witam świeckich zaangażowanych w działalność apostolską. Witam władze cywilne i wszystkich, którzy zechcieli się do nas przyłączyć.

Drodzy bracia i siostry. Pan oczekuje od was wspólnego działania misyjnego, które ukaże wszystkim nowość Ewangelii w pełnym blasku. Trzeba pogłębiać wiarę poprzez coraz lepsze poznawanie Pisma Świętego i stałą intensywną modlitwę, osobistą i liturgiczną. W wypełnianiu tej waszej misji będą dla was wsparciem i pomocą grupy modlitewne, jak również ruchy i stowarzyszenia apostolskie. Zwłaszcza was — wiernych świeckich — chciałbym zachęcić do podjęcia z odwagą i wielką ufnością w Bogu waszej szczególnej odpowiedzialności apostolskiej w Kościele i w różnych środowiskach życia społecznego. Duch Pański będzie wspierał wasze wysiłki, podejmowane w służbie Królestwa Bożego.

7. «Jeśli Mnie kto miłuje — mówi Jezus — będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać» (J 14, 23). Bracia i siostry! Módlmy się wspólnie o to przebywanie Trójcy Przenajświętszej w naszych sercach. Z obfitości serca usta mówią. Z obfitości serca biorą się także czyny zgodne z Chrystusową Ewangelią. Jakże bardzo potrzeba nam tej Bożej obfitości serc, aby odżyła prawda Ewangelii wśród was! Aby słowa i czyny wszystkich córek i synów Litwy stały się «nową ewangelizacją». Nową nie w zakresie treści, którą pozostaje zawsze to samo głoszenie Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego dla zbawienia ludzkości, lecz nową w zakresie metod i form dostosowanych do wyzwań naszych czasów. By odnowiło się «oblicze» całej waszej ziemi, wołamy z całą mocą naszej wiary: «Przybądź, Duchu Święty, przybądź i odnów oblicze ziemi!»