Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 21 lipca 1996

1. Cieszę się, że mogę dziś odmówić modlitwę maryjną razem z wami we wspaniałej scenerii Pieve di Cadore — tego pogodnego miasteczka o bogatej historii, znanego z pracowitości i z piękna otaczającej go przyrody.

Wszystkich was serdecznie pozdrawiam, dziękując za serdeczne przyjęcie tutejszym mieszkańcom i licznym obecnym tu turystom. Pozdrawiam zwłaszcza biskupa diecezji Belluno Pietro Brollo i składam mu najlepsze życzenia, jako że dopiero kilka miesięcy temu rozpoczął pasterską posługę w tej diecezji. Pragnę wspomnieć z miłością i wdzięcznością także o jego poprzedniku, bpie Maffeo Ducoli. Serdeczne słowa kieruję też do kapłanów, zakonników, zakonnic i całej wspólnoty diecezjalnej. Pozdrawiam wszystkich przedstawicieli władz regionu, prowincji i Pieve, a także tych, których życzliwość i ofiarność pozwala mi w tych dniach spokojnie odpoczywać w górach. Słowa pozdrowienia kieruję też do tych, którzy zajmują się obsługą turystów w waszej miejscowości i w całym Cadore: myślę tu o licznych osobach i rodzinach, które pracują, aby zapewnić innym wygodne wakacje. Wyrażając uznanie dla ich pracy, wzywam ich zarazem, aby zawsze dawali swoim gościom dobry przykład chrześcijańskiego życia.

W waszej krainie, w której uczył się piękna sławny syn tej ziemi, Tycjan Vecellio, w kontakcie z naturą odzyskujemy siły fizyczne i duchowe i czujemy potrzebę odczytywania głębokich prawd ukrytych w stworzeniu. Pochłonięci przez coraz szybszy rytm codziennego życia, wszyscy potrzebujemy co jakiś czas zatrzymać się i odpocząć, aby poświęcić trochę więcej czasu na refleksję i modlitwę.

2. W Księdze Rodzaju czytamy, że Bóg «odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając» (Rdz 2, 2-3). Te słowa objawiają duchowy sens odpoczynku i podkreślają jego potencjalny wymiar religijny. Ukazując nam Boga, który błogosławi dzień poświęcony w szczególny sposób odpoczynkowi, Biblia chce nam uświadomić fakt, że człowiek potrzebuje poświęcić część swego czasu, aby doświadczyć wolności od spraw materialnych, aby zagłębić się w swoje wnętrze i ożywić w sobie poczucie własnej wielkości i godności jako obrazu Bożego. Nie należy zatem traktować wakacji wyłącznie jako czasu pustej rozrywki, która zubaża i dehumanizuje, ale jako doświadczenie kształtujące samą egzystencję człowieka. Uwalniając się od rytmów codziennego życia, które męczą i wyczerpują fizycznie i duchowo, człowiek ma możność odkryć na nowo najgłębsze fundamenty swego życia i postępowania. W chwilach wypoczynku, a szczególnie podczas wakacji powinien uświadomić sobie fakt, że praca jest środkiem, a nie celem życia; ma też sposobność, by odkryć piękno milczenia jako przestrzeni, w której może odkryć samego siebie, aby wzbudzić w sobie wdzięczność i otworzyć się na modlitwę. Naturalną koleją rzeczy może wówczas spojrzeć innymi oczyma na własne życie i na życie innych: uwolniony od pilnych zajęć codziennych, może odkryć swój wymiar kontemplacyjny, rozpoznając ślady Boga w przyrodzie i przede wszystkim w innych ludziach. To doświadczenie budzi w nim nową wrażliwość na ludzi żyjących wokół niego, poczynając od jego własnej rodziny.

3. Drodzy bracia i siostry! Z całego serca życzę wszystkim, by umieli wykorzystać tę sansę daną nam przez Boga. Dziękując Mu za tę możliwość, musimy też pamiętać o wszystkich, którzy — jak wspominałem w ubiegłą niedzielę — z różnych powodów nie mogą skorzystać z odpoczynku i wakacji. Otaczajmy ich modlitwą, podobnie jak starców i chorych, zawierzając każdego Maryi Pannie. Była Ona kobietą czynu, gotową nieść pomoc potrzebującym braciom, a zarazem umiała czerpać ze swego nieustannego skupienia i kontemplacji zdolność zachowywania w sercu i rozważania wydarzeń swego życia (por. Łk 2, 19), aby odkrywać ich głęboki sens. Niech Jej przykład pomoże nam lepiej zrozumieć wartość naszego życia i uczyni nas gorliwszymi uczniami Chrystusa, gotowymi zawsze otworzyć serce na potrzeby innych.