Świątynia z "żywych kamieni"

Drodzy Bracia i Siostry!

Dziś rano z radością konsekrowałem nowy kościół parafialny pw. Maryi Gwiazdy Ewangelizacji w rzymskiej dzielnicy Torrino Nord. Wydarzenie to, choć w rzeczy samej dotyczy tylko tej dzielnicy, nabiera jednak znaczenia symbolicznego w tym liturgicznym okresie Adwentu, kiedy przygotowujemy się do świętowania Narodzenia Pana. W tych dniach liturgia przypomina nam nieustannie, że «Bóg przychodzi» nawiedzić swój lud, aby zamieszkać wśród ludzi i tworzyć z nimi wspólnotę miłości i życia, czyli rodzinę. Ewangelia św. Jana w ten sposób opisuje tajemnicę wcielenia: «Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas» (1, 14), a dosłownie: «postawiło wśród nas swój namiot». Czyż budowa kościoła między domami wsi czy dzielnicy miasta nie przypomina o tym wielkim darze i tajemnicy?

Budynek kościoła jest konkretnym znakiem wspólnoty Kościoła, zbudowanej z «żywych kamieni», którymi są wierzący. Jest to obraz bardzo bliski apostołom. Św. Piotr (1 P 2, 4-5) i św. Paweł (Ef 2, 20-22) podkreślają, że «kamieniem węgielnym» tej duchowej świątyni jest Chrystus i że również my, zgodni i ściśle z Nim zjednoczeni, mamy uczestniczyć w budowaniu tej żywej świątyni. I choć to sam Bóg podejmuje inicjatywę, by przyjść i zamieszkać wśród ludzi, i to On zawsze pozostaje głównym wykonawcą tego projektu, prawdą jest również, że nie chce On tego czynić bez naszego czynnego udziału. Dlatego przygotowywać się do Bożego Narodzenia znaczy zaangażować się w budowanie «przybytku Boga z ludźmi». Nikt nie jest z tego wyłączony; każdy może i powinien przyczyniać się do tego, by ten dom wspólnoty stawał się coraz większy i piękniejszy. Na końcu czasów budowa zostanie ukończona i stanie się ona «niebieskim Jeruzalem»: «I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową — czytamy w księdze Apokalipsy — (...) I Miasto Święte — Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. (...) Oto przybytek Boga z ludźmi» (Ap 21, 1-3). Adwent zachęca nas, byśmy zwrócili wzrok na «niebieskie Jeruzalem», które jest ostatecznym celem naszego ziemskiego pielgrzymowania. Okres ten jest zarazem wezwaniem, byśmy poprzez modlitwę, nawrócenie i dobre uczynki przygotowali się na przyjęcie Jezusa do naszego życia, aby wraz z Nim budować tę duchową budowlę, w której każdy z nas — nasze rodziny i nasze wspólnoty — jest cennym kamieniem.

Spośród wszystkich kamieni, które tworzą niebieskie Jeruzalem, najpiękniejszym i najszlachetniejszym, bo najbliższym Chrystusa, kamienia węgielnego, jest niewątpliwie Najświętsza Maryja Panna. Módlmy się za Jej wstawiennictwem, aby Adwent był dla całego Kościoła okresem duchowego wzrostu i by dzięki temu szybciej nastało Królestwo Boże.

Po odmówieniu modlitwy maryjnej Ojciec Święty powiedział:

Z wielką troską śledzę wydarzenia na Bliskim Wschodzie, gdzie po krótkim okresie nadziei na zażegnanie kryzysu, gnębiącego ten region, pojawiły się napięcia i problemy, które rodzą obawy, że dojdzie do nowych aktów przemocy.

Na szczególną uwagę zasługuje Liban, na którego ziemi mają dziś, tak jak w przeszłości, żyć razem «ludzie różnych kultur i religii, by tworzyć naród 'dialogu i zgodnego współistnienia' i współdziałać dla dobra wspólnego» (Posynodalna Adhortacja apostolska Nowa nadzieja dla Libanu, 119). W obliczu niedawnych wydarzeń podzielam poważne obawy wyrażane przez Wielce Błogosławionego Patriarchę kard. Nasrallaha Boutrosa Sfeira, a także przez maronickich biskupów w komunikacie, który opublikowali w ubiegłą środę.

Wraz z nimi proszę Libańczyków i rządzących nimi polityków, by mieli na uwadze jedynie dobro kraju i zgodę między żyjącymi w nim wspólnotami, zachęcając je, by dążyły do jedności, za którą odpowiedzialni są wszyscy i każdy z osobna, a która wymaga cierpliwych i wytrwałych działań oraz trwałego i opartego na wzajemnym zaufaniu dialogu (por. tamże, 120). Mam nadzieję, że z pomocą wspólnoty międzynarodowej wypracowane zostaną pilne pokojowe i sprawiedliwe rozwiązania, które są niezbędne dla Libanu i całego Bliskiego Wschodu. W tej trudnej chwili wszystkich proszę o modlitwę.

Benedykt XVI