Sanktuarium w Sulisławicach

Miejscowość często nazywana jest „Sandomierską Częstochową”. Obok siebie znajdują się w niej dwa kościoły: stary z XII w. i nowy z XIX w.

W Sulisławicach cześć odbiera Matka Boska Sulisławicka. Obraz w typie Misericordia Domini powstał w XV w. w kręgu szkoły sądeckiej. Na rewersie namalowana jest twarz Jezusa z Mandylionu. Wizerunek ma bardzo ciekawą historię. Najprawdopodobniej służył jako pokrywa skrzyneczki, w której kapłan nosił Komunię św. W czasie wojen polsko – rosyjskich w XVII w. trafił do rodziny prawosławnego popa, którego córka – Dorota Ogrufina została w 1610 r. branką Wespazjana Rusieckiego, dziedzica jednej z wiosek należącej do parafii Sulisławice. Dziewczyna przed wyjazdem dostała od rodziców wizerunek Matki Boskiej. W Polsce została wydana za mąż za kościelnego z Sulisławic. Małżeństwo zdecydowało się podarować obraz do tamtejszej świątyni. Ok. połowy XVII w. zaczęto notować łaski i cuda, które działy się za przyczyną Matki Boskiej. Specjalna komisja potwierdziła ich nadprzyrodzony charakter i dopuściła obraz do kultu. W 1913 r. odbyła się jego koronacja. W 1992 r. wizerunek skradziono. Był zaginiony dwa lata. W 1994 r. uroczyście powrócił na miejsce w ołtarzy nowego kościoła. W starym umieszczono jego kopię.

Wchodząc do starej sulisławickiej świątyni, którą rozbudowano w XVII w. warto zwrócić uwagę na romański portal. We wnętrzu zachowały się XVIII - wieczne, namalowane na ścianach ołtarze, drewniany ołtarz główny, obrazy ze scenami z życia Marii i Chrystusa oraz polichromie z 1937 r. W podziemiach kościoła w okresie II wojny światowej działała drukarnia oddziału partyzanckiego „Jędrusiów”.

Nowy kościół został wybudowany w stylu angielskiego neogotyku i jest trójnawową bazyliką. Został konsekrowany w 1888 r. Obecnie sanktuarium opiekują się ojcowie Zmartwychwstańcy.