#wielki post

To dzień ogołocenia. Jezus Chrystus ogołocił się ze wszystkiego. Wszystko zostało Mu zabrane. A wszystko to dla nas. Dlatego to my, każdy jak może, bierzemy udział w Jego ogołoceniu: poprzez post, modlitwę, jałmużnę, umartwienia…

Długo nie mogłem uwierzyć. Ale nie dziwcie się, żadne z Was by nie uwierzyło, bo to było niewiarygodne. Ale ja Piotr okazałem się człowiekiem małej wiary. Jednak musiałem tego doświadczyć, żeby później autentycznie skonfrontować się z samym sobą…

Przez czterdzieści dni Kościół przygotował nas poprzez post, modlitwę i jałmużnę do tego, co rozpoczyna się dziś wieczorem, do Paschy Jezusa Chrystusa. Jezus jak ongiś Apostołom mówi nam dziś: Jakże gorąco pragnąłem spożywać tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał! (Łk 22,15) Jezus chce w tych dniach przejść z mocą przez nasze życie, chce sięgnąć jego najskrytszych głębin, może i wstrząsnąć nami, abyśmy potem znaleźli uzdrowienie w Jego ranach.

I jeszcze coś więcej o ofierze Izaaka. Abraham idzie na Górę Moria i wierzy, że, choć to wszystko wydaje się być wielkim absurdem i koszmarem, Bóg spełni swoją obietnicę, że, choć rozum tego nie pojmuje, stoi za tym mądrość i miłość Boga. W Liście do Hebrajczyków czytamy: Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo. Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych…(Hbr 11,17-19)

Pytania w ciemności: Czy Judasz zapłakał? Dlaczego Jezus wybrał Judasza do grona Apostołów? Dlaczego Judasz zdradził? Łzy, które mówią o miłości, kto kogo wydaje, na co zasługujemy i o tym, że przenigdy nie wolno zapominać o miłosierdziu. I co zobaczył św. Efrem.

Droga, którą Bóg prowadzi Abrahama do wiary, nie kończy się na wierze w to, co po ludzku niemożliwe. Pan Bóg przekracza nie tylko nasze możliwości, ale i nasze najśmielsze wyobrażenia, wszystko, co może sobie skonstruować nas umysł.

Łzy Piotra, dwa gorzkie miejsca w Ewangelii i co jest w miłosiernym spojrzeniu. O. Tomasz Szymczak OFMConv rozważa Słowo na Wielki Wtorek.

Wydarzenie, które następuje po tym, jak Abraham w swej drodze wiary wzniósł się na poziom wiary w to, co w ludzkich kategoriach jest niemożliwe, jest niezwykle znaczące.

Opowiem Wam inną historię. Jeszcze bardziej fatalną. Jestem Piłat. Dziwne rzeczy działy się tamtego dnia. Rozumiem, że wszyscy wiecie o czym mówię. Tak, On został ukrzyżowany, ale ja z tym miałem niewiele wspólnego.

Gdzie nie każdy może wejść, dlaczego musimy uczyć się języków obcych, o sile prawdziwych mężczyzn, jak czytać Pismo św. i o łzologii. I dlaczego na wieży bywa niebezpiecznie. O. Tomasz OFMConv rozważa Słowo na Niedzielę Palmową.

Pan Bóg nie spełnia swoich obietnic byle jak. Dla Niego nie tylko treść, ale i ramy są ważne, tym bardziej, że same te ramy okazują się pogłębieniem obietnicy, nowym - nieprzeczuwalnym dla Abrahama - jej wymiarem.

Wprawdzie wszyscy wiemy, że musimy umrzeć, ale kiedy pojawiają się w nas pierwsze oznaki umierania (chociażby podczas każdej grypy), wydaje nam się, że ta wiedza nas nie dotyczy.

Bogactwo wiary nie oznacza, że jesteśmy lepsi od innych, że mamy tej wiary więcej. Jesteśmy bogaci swoją wiarą dlatego, że mamy jej tyle, ile nam potrzeba.

Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. (Rdz 18,1)

Jaka jest relacja pomiędzy wiarą a miłością, jaka jest relacja pomiędzy tym jak w Pana Boga wierzymy a tym jak Pana Boga kochamy?

Na drodze wzrastania w wierze inni ludzie, niekiedy nawet najbliżsi mogą okazać się prawdziwym zagrożeniem. To prawda, że Bóg działa poprzez ludzi, że są oni dla nas darem i pomocą, ale w niektórych sytuacjach mogą okazać się przeszkodą.

Za co by oberwał Jezus, o sacrum i profanum, brak miłości w domu i o tym, że Bóg chce być z Tobą wszędzie.

Człowiek czasami potrzebuje poczuć swoją własną bezsilność, taką dogłębną samotność. Potrzebuje poczuć, że źle mu jest bez Pana Boga, po to żeby w końcu podniósł swe oczy do nieba i żeby zobaczył miłosierny wzrok Pana Boga, który jest gotowy do pomocy.

Niemodni towarzysze życia, umarły Abraham, o czym mówi Jezus i o normalności. O. Damian OFMConv rozważa Słowo na czwartek 21 marca 2013.

Pan Bóg cały czas towarzyszy Abrahamowi w jego wędrówkach. Błogosławi mu w jego przedsięwzięciach, pomaga wychodzić z trudnych opresji, daje zwycięstwa nad wrogami. Ciągle jednak nie daje mu tego, na co Abraham czeka najbardziej, a co mu obiecał na początku - potomka. Zamiast tego kilkakrotnie ponawia swą dawną obietnicę. W

{{ article.description }}