Bł. Bolesława M. Lament – Ekumenizm i miłość

Podczas Mszy św. beatyfikacyjnej Siostry Bolesławy Lament Jan Paweł II powiedział, że przez swoje ekumeniczne zaangażowanie na rzecz zjednoczenia prawosławnych i katolików wyprzedziła nauczanie II Soboru Watykańskiego. Był to ekumenizm miłości, polegający na codziennej praktyce wzajemnego szacunku wobec różnych chrześcijańskich tradycji. Ekumenizm ten rodził się z pragnienia, by służyć Jedynemu Panu Jezusowi Chrystusowi w jednym Kościele.

Bolesława Lament urodziła się 3 lipca 1862 r. w Łowiczu. Pochodziła z niezbyt zamożnej rodziny. Została wychowana w religijnej atmosferze, w domu codziennie się modlono. Od dzieciństwa była zawsze chętna do modlitwy, a przy tym bardzo uczynna. Po ukończeniu szkoły podstawowej, mając 18 lat, zamieszkała w Warszawie, gdzie uczyła się krawiectwa. Powróciwszy do rodzinnego Łowicza, założyła zakład krawiecki. Jednocześnie prowadziła głębokie życie modlitwy i odkryła powołanie zakonne. W 1884 r. wstąpiła do Zgromadzenia Rodziny Maryi. Nie złożyła tam jednak ślubów wieczystych i opuściła Zgromadzenie, pragnąc głębszego niż dotąd zjednoczenia z Bogiem na innej drodze.

Po krótkim pobycie w Łowiczu znowu powróciła do Warszawy, gdzie prowadziła szeroko zakrojona pracę charytatywną wśród ubogich i bezdomnych, dla których prowadziła noclegownię na Pradze. W tym czasie Bolesława spotkała św. Honorata Koźmińskiego i dzięki jego zachętom założyła w 1905 r. w Mohylewie na Białorusi nowe Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Jego głównym celem było pragnienie budowania chrześcijańskiej jedności oraz formacja duchowa katolików. W tym czasie niepokoił ją brak jedności miedzy chrześcijanami różnych wyznań. Jej duchowość koncentrowała się na tajemnicy Eucharystii oraz na szerzeniu kultu Najświętszego Serca Jezusa.

Od 1907 r. Siostra Bolesława rozwijała działalność wychowawczą w Petersburgu, skąd po rewolucji październikowej powróciła na wschodnie ziemie Polski. Wszędzie, gdzie się pojawiała, zakładała przedszkola, szkoły zawodowe i licea, organizowała kursy krawieckie i stołówki dla bezrobotnych. Wyczerpana pracą przybyła do Białegostoku, gdzie przez pięć lat  była sparaliżowana. Zmarła w opinii świętości 29 stycznia 1946 r.

Uroczystej beatyfikacji Sługi Bożej Bolesławy Lament dokonał Jan Paweł II w Białymstoku 5 czerwca 1991 r. Podczas homilii przypomniał, jak bardzo boleśnie przeżywała ona rozdarcie jedności Kościoła, oraz że „służyła sprawie zjednoczenia tam zwłaszcza, gdzie podział zaznaczał się ze szczególną ostrością. Nie szczędziła niczego, byleby umacniać wiarę i rozpalać miłość do Boga, byle tylko przyczynić się do wzajemnego zbliżenia katolików i prawosławnych: żebyśmy wszyscy - jak mówiła - miłowali się i stanowili jedno. Pracę na rzecz jedności Kościoła, zwłaszcza na terenach wschodnich, uważała za szczególną łaskę Bożej Opatrzności. Daleko przed Soborem Watykańskim II stała się inspiratorką ekumenizmu w życiu codziennym przez miłość”.