Łukasz Buksa OFM: te dwie pasje to dla mnie taki "Boży dopalacz"

Jak już wspominałem, mam też powołanie do sportu. Gdy odprawiam Mszę rano u sióstr, jadę tam na longboardzie. Kiedyś przytrafiła mi się zabawna historia z tym związana: Po drodze spotkałem trzech bezdomnych. Powiedziałem im: "Szczęść Boże, Panowie! Tylko nie grzejcie tak od samego rana!". Po czym jeden z nich spojrzał na mnie tak, jakby ducha zobaczył i powiedział: "Co to, Bóg na wakacjach, bo mnichy na deskach jeżdżą".

Kiedy jeżdżę wieczorami na deskorolce i widzę młodych, staram się do nich podejść i zagadać. Doświadczenie zaś uświadamia mi, że taka forma pracy to dobry kierunek. Pracowałem m.in. jako katecheta we Włocławku, w Szkole Mistrzostwa Sportowego, gdzie uczyłem piłkarzy. I tak ich pokochałem, że napisałem dla nich książkę "Boskie Futbolowo".

Zawarłem w niej hasło: "Jak iść przez życie, żeby je dobrze przeżyć". Ksiądz Edward Pleń, krajowy duszpasterz sportowców i olimpijczyków, powiedział, że to taki sportowy YouCat. W tej książce są m.in. świadectwa młodych ludzi, którzy opowiadają, jak za pomocą sportu zmienili swoje życie. Powiedziałem im kiedyś: "Będę z wami w szkole, będę na boisku, ale was chcę widzieć w kościele - najlepiej w niedzielę".

Młodzi to docenili i po meczu niejednokrotnie wykazywali inicjatywę, aby pójść na Mszę albo przynajmniej się pomodlić. Nieraz też mówili, że dzień jest nudny, temat ciężki - chodźmy do kościoła. I szliśmy całą klasą, a ja ich po drodze katechizowałem. Poprosili mnie też o ułożenie modlitwy, którą mogliby odmawiać przed meczem. Ułożyłem. A oni klękali przed każdym spotkaniem w kółku, po czym chwytali się za ręce i się modlili. Wiem, że po dziś dzień się modlą…

Świadectwa zaś, które nadsyłają, niejednokrotnie pomagały mi przetrwać trudne chwile. Tak też było w przypadku RekoSKI, czyli rekolekcji snowboardowo-narciarskich, podczas których młodzi zarazili mnie pasją do snowboardu. I to do tego stopnia, że w tym roku odbędzie się już VI edycja tych rekolekcji - i to z pięcioma turnusami. W tym czasie będziemy zachwycać się Bożą miłością i szkolić umiejętności jazdy na stoku.

Przeżywanie powołania i dzielenie się tym, co mam, daje mi ogromną radość - w moim przypadku bycia bratem mniejszym. Pierwszy punkt naszej reguły mówi: "Życie braci mniejszych polega na zachowywaniu Ewangelii". Żyję więc Ewangelią i staram się dawać drugiemu tak, jak potrafię. Myślę sobie: skoro Bóg daje ci muzykę i sport, abyś głosił Ewangelię… rób to! Bo jeśli to uśpisz, stanie się to twoim wyrzutem sumienia. Nasze lenistwo i bezradność powodują, że usypiamy. A przecież Bóg wzywa nas, abyśmy działali! Abyśmy tego Boga, którego sami doświadczamy, dawali innym. Zwłaszcza przez to dobro, które od Niego mamy.