Różnorakie bogactwo sakramentu liturgii

(fot. jdbradley/flickr.com)

11 lat temu

Kiedy słyszymy słowo liturgia, najczęściej przypominamy sobie wtedy to wszystko, co dzieje się w kościele. Idziemy do kościoła na liturgię Mszy świętej, na liturgię Chrztu, na liturgię sakramentu pojednania, na liturgię Bierzmowania. Czyli to wszystko, co jest złączone z życiem Kościoła, a przede wszystkim z życiem sakramentalnym, nazywamy liturgią.

Pojęcie liturgia oznaczało pierwotnie dzieło publiczne, służbę pełnioną przez lud lub na rzecz ludu. W tradycji chrześcijańskiej pojęcie to oznacza, że lud Boży uczestniczy w dziele Bożym. Przez liturgię Chrystus kontynuuje w swoim Kościele, z Kościołem i przez Kościół dzieło naszego odkupienia. Pojęcie liturgia w Nowym Testamencie jest używane nie tylko na oznaczenie celebracji kultu Bożego, lecz także do głoszenia Ewangelii i pełnienia czynów miłości. We wszystkich tych przypadkach chodzi o służbę Bogu i ludziom.

Liturgia jako dzieło Chrystusa jest również czynnością Jego Kościoła. Urzeczywistnia ona i ukazuje Kościół jako widzialny znak jedności Boga i ludzi. Dokonuje się to przez Chrystusa. W liturgii włącza się wiernych w nowe życie wspólnoty. Ona zakłada świadome, czynne i owocne uczestnictwo wszystkich. Nie wyczerpuje jednak całej działalności Kościoła. Powinny ją poprzedzać ewangelizacja, wiara i nawrócenie. Wtedy dopiero może ona przynosić owoce w życiu wiernych. Liturgia jest także uczestnictwem w modlitwie Chrystusa, skierowanej do Ojca w Duchu Świętym. Dlatego katecheza z natury swojej jest związana ze sprawowaniem liturgii i sakramentów. Właśnie w sakramentach, a zwłaszcza w Eucharystii - we Mszy świętej - Jezus Chrystus najpełniej dokonuje przemiany człowieka.

Chrystus żyje i działa teraz w Kościele i z Kościołem w nowy sposób. Działa przez sakramenty. Od początku aż do wypełnienia się czasów całe dzieło Boże jest błogosławieństwem. Wystarczy otworzyć Biblię: widzimy, że na początku Bóg błogosławi istoty żywe, w sposób szczególny zaś mężczyznę i kobietę. Potem przymierze z Noem i wszystkimi istotami żywymi odnawia to błogosławieństwo. Począwszy od Abrahama Boże błogosławieństwo przenika historię ludzkości, która zmierzała ku śmierci, by skierować ją do życia, do jego źródła. W ten sposób zostaje zapoczątkowana historia zbawienia, a więc historia ludu Bożego, który daje się Bogu prowadzić przez życie do pełni szczęścia, do zbawienia.

W liturgii Kościoła błogosławieństwo Boże zostaje w pełni objawione i udzielone. Liturgia Kościoła to Chrystus - On jest naszym centrum. On działa obecnie przez sakramenty, ustanowione przez Niego w celu przekazywania łaski. Sakramenty to widzialne znaki, słowa, czynności, gesty zrozumiałe dla człowieka. One ukazują nam działanie Chrystusa i moc Ducha Świętego. Zakorzenione są przede wszystkim w fakcie krzyża i zmartwychwstania. Właśnie ta tajemnica trwa i pociąga wszystko ku życiu. Chrystus zmartwychwstały, udzielając apostołom Ducha Świętego, powierza im swoją władzę uświęcania. Odtąd stają się oni sakramentalnymi znakami Chrystusa. Mocą tego samego Ducha Świętego powierzają oni tę władzę swoim następcom. Właśnie ta sukcesja apostolska tworzy strukturę całego życia liturgicznego Kościoła, od apostołów po dzisiejszy Kościół. Chrystus jest zawsze obecny w swoim Kościele. Szczególnie w czynnościach liturgicznych. Obecny jest mocą swoją w sakramentach, w swoim słowie, gdy Kościół się modli i śpiewa psalmy.

W tym sakramentalnym udzielaniu tajemnicy Kościoła działa przede wszystkim Duch Święty. On przygotowuje Kościół na spotkanie się z jego Panem - przypomina i ukazuje Chrystusa zgromadzeniu, uobecnia i aktualizuje tajemnicę życia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa swoją przekształcającą mocą. Jako Duch jedności łączy Kościół z życiem i z posłannictwem Chrystusa. Duch Święty wtedy, kiedy słuchamy słowa Bożego w Kościele, przypomina zgromadzeniu liturgicznemu znaczenie wydarzenia zbawczego, ożywiając głoszone słowo Boże, by zostało przeżyte i przyjęte. Duch Święty udziela czytającym i słuchającym duchowego zrozumienia słowa Bożego i kształtuje żywy związek wiernych z Chrystusem po to, by mogli włączyć w swoje życie sens tego, co słyszą, kontemplują i wypełniają.

Głoszenie słowa Bożego nie ogranicza się jedynie do nauczania, ale wymaga ono odpowiedzi wiary jako zgody i zaangażowania ze względu na przymierze między Bogiem i Jego ludem. To Duch Święty daje łaskę wiary, umacnia ją i sprawia jej wzrost we wspólnocie. Zgromadzenie liturgiczne jest przede wszystkim jednością w wierze. Tajemnice paschalne Chrystusa, a więc tajemnice śmierci i zmartwychwstania nie są powtarzalne, ale są celebrowane. W Kościele one się aktualizują i uobecniają. W liturgii urzeczywistnia się najbardziej wewnętrzne współdziałanie Ducha Świętego i Kościoła.

Kościół prosi więc Ojca o posłanie Ducha Świętego, by uczynił On z życia wiernych żywą ofiarę dla Boga, przez duchową przemianę na obraz Chrystusa, przez troskę o jedność Kościoła i przez uczestnictwo w Jego posianiu oraz poprzez świadectwo i służbę miłości.