Znoszenia prześladowań uczmy się w praktyce [WYWIAD]

Marcin Zieliński: Jezusowi nie chodzi o cierpienie dla cierpienia. Nam się wydaje, że cierpienie jest optymalnym stanem do doświadczenia Bożego błogosławieństwa, że jeśli cierpimy, to na pewno jesteśmy święci. Spotykam ludzi, którzy tak twierdzą. Ale cierpienie samo w sobie jest złe. To nie jest nic dobrego, że spotyka nas zło. Gdybyśmy cieszyli się z cierpienia dla cierpienia, to byłoby to zaburzenie. Co innego, kiedy idziemy za Jezusem i różne rzeczy spotykają nas ze względu na Niego. W jednym z listów święty Jan Paweł II napisał, że cierpienia trzeba unikać. Ale jeśli przychodzi ono ze względu na Jezusa, możemy to cierpienie ofiarować lub z nim walczyć. Możemy modlić się, żeby Pan Jezus przyszedł ze swoją łaską i pomógł nam je dźwigać bądź je zabrał. Gdy cierpimy ze względu na Jezusa, wówczas trudy, prześladowania nabierają pewnej wartości i jest to pewnym szczęściem. Tak, możemy je wtedy traktować jako element szczęścia - ta sytuacja zbliża nas do Jezusa. Natomiast nie powinniśmy dążyć do tego, żeby sobie pocierpieć i źle się poczuć, bo to nie jest naturalny stan, do którego Pan Bóg nas wezwał. Co do leków, Biblia mówi, że Pan Bóg posługuje się lekarzami. Oni są przedłużeniem ręki Pana Boga. Trzeba traktować leki jako błogosławieństwo. Czasem Pan Bóg interweniuje w sposób nadnaturalny w nasze cierpienie, chorobę, a czasem posługuje się mądrością ludzką.

Często spotykam się z ludźmi chorymi i cierpiącymi. Bardzo nie lubię, gdy ktoś lekko mówi, że cierpienie trzeba przyjąć, że trzeba nim żyć, trzeba je znosić i potraktować jako swój krzyż. Zwykle mówią to ludzie, którzy sami w życiu nie przechodzili przez wielkie dramaty. Wtedy łatwo jest wypowiadać takie puste frazesy. Cierpienie może być czymś niezasłużonym, czymś, co nas spotyka, na co nie mamy wpływu. Wtedy ciężko jest powiedzieć, że to jest wola Pana Boga. Spójrzmy na świętych: jeśli Pan dawał im krzyż do niesienia, na przykład znoszenie choroby, zawsze pytał, czy tego chcą. Zdarzało się też, że była to propozycja z ich strony, chcieli współcierpieć z Jezusem. W większości przypadków nikt chorego nie pyta, czy chce cierpieć. Choroba pojawia się nagle, jest cierpieniem, balastem, który niszczy. To nie jest sposób działania Pana Boga. Jeżeli Pan ofiarowywał cierpienie, to szanował ludzką wolną wolę. Człowiek sam decydował, czy chce współuczestniczyć w tej Bożej propozycji. Zazwyczaj choroby są niezawinione. To nie przypomina modelu działania Pana Boga. W niektórych przypadkach można uznać, że choroby czy ich objawy są wywoływane przez złe duchy. Kapłani lub osoby świeckie posługujące modlitwą wstawienniczą mówią, że bywa, iż wskutek modlitwy, w której wyraża się sprzeciw wobec zła i prosi się Boga o pomoc dla dręczonego, kuszonego czy opętanego, choroby lub jakieś ich objawy ustępują i to bezpowrotnie. Dlatego też w czasie modlitwy o zdrowie powinniśmy wołać do Boga o Jego interwencję. Dzieci mogą, wręcz mają prawo - i to jest normalne - wołać do Taty o ratunek, a równocześnie ofiarować Mu swój ból.

Uczymy się tego w praktyce. Ciężko jest przejść szkolenie ze znoszenia prześladowań. Chociaż kiedyś słyszałem, że w szkołach biblijnych w Chinach, gdzie Kościół jest prześladowany, trzeba nauczyć się wyskakiwać z okna drugiego czy trzeciego piętra, tak żeby się nie zabić ani nie zrobić sobie krzywdy. Umiejętność ta przydaje się podczas ucieczki. Uczniów zapoznaje się też ze sposobem reagowania na bicie - żeby stracić przytomność i nie czuć bólu. To są realne rzeczy. To jest cena, którą tam się płaci. Pewien Chińczyk stwierdził, że w Europie istnieje inne prześladowanie - psychiczne. Czasami - mówił - ciężej mu tu było niż wtedy, gdy go bili w Chinach. Tu chrześcijan próbują zniszczyć media. To są formy prześladowania charakterystyczne dla Europy. Przede wszystkim powinniśmy uczyć się od razu przebaczać naszym prześladowcom, nie chować urazy w sercu.

Nie cierpiałem jeszcze tak jak nasi bracia na Bliskim Wschodzie, gdzie każdego dnia przelewają oni krew za wiarę. Oczywiście doświadczam nieprzyjemności związanych z krytyką, czasem dość mocną, w internecie. Staję się obiektem plotek, drwin, dochodzi do przykrych sytuacji. Ale staram się traktować tę niełatwą część służby Bogu jako przywilej uczestniczenia w pełni obietnic, które On zostawił. Mogę jeszcze mocniej czuć się Jego uczniem. Znam historie ludzi, którzy po tym, jak świadomie oddali życie Jezusowi, byli wyrzucani z domu. Zostawali bez rodziny i musieli radzić sobie sami.

Właśnie z tego, że głosi Ewangelię. Trudne jest chyba to, że zdarzają się prześladowania ze strony innych wierzących. Baty od swoich bolą najmocniej.

To największy problem w życiu duchowym. Jak sobie z nim radzić? [WYWIAD] >>