Męczennik na Pojezierzu Suwalskim – św. Brunon z Kwerfurtu

Postać świętego Brunona nie jest za bardzo znana i czczona w Polsce, choć uczynił dla niej wiele. Żył na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia. Choć otwierała się przed nim kariera duchownego na dworze cesarskim, to jednak wybrał powołanie mnicha i misjonarza. W młodym wieku oddał życie za Chrystusa na terenie Polski, którą szczerze pokochał i pragnął jej dobra.

Urodził się w roku 974 w arystokratycznej rodzinie grafów niemieckich w Kwerfurcie, w Saksonii. W 986 roku rozpoczął naukę w słynnej szkole katedralnej w Magdeburgu.

Po odbyciu studiów przyjął święcenia kapłańskie i w 995 roku został mianowany kanonikiem katedralnym w Magdeburgu. Potem został kapelanem na dworze cesarza Ottona III, którego był zaufanym powiernikiem i przyjacielem.

29 lat temu zginęli ojcowie Zbigniew i Michał - pierwsi polscy misjonarze-męczennicy

Kościół

Wraz z cesarzem udał się do Rzymu w roku 997. Brunon poczuł, że Bóg wzywa go do innej służby. Zrezygnował więc z dobrze zapowiadającej się kariery i w roku 998 wstąpił do opactwa benedyktyńskiego na Awentynie. Przywdział habit zakonny i przyjął imię zakonne Bonifacy.

W tym samym opactwie kilka lat wcześniej przebywał św. Wojciech. Do Rzymu wtedy dotarła i coraz większym echem rozlegała się po całej Europie wieść o jego męczeńskiej śmierci na terenach pogańskich Prusów.

Brunon złożył śluby zakonne w 999 roku. Zaprzyjaźnił się ze św. Romualdem, który zakładał nową rodzinę zakonną kamedułów, wywodzącą się też z tradycji benedyktyńskiej.

W roku 1001 Brunon – Bonifacy był już jako jeden z mnichów kamedulskich w słynnym eremie Pereum, niedaleko Rawenny.

Wtedy to, na prośbę polskiego władcy Bolesława Chrobrego oraz cesarza Ottona III, św. Romuald wysłał kilku mnichów z misją ewangelizowania Słowian nadodrzańskich. Udali się tam św. Jan i św. Benedykt. Miał do nich dołączyć Brunon, ale przedtem św. Romuald wysłał go do papieża Sylwestra II, aby wyjednał dla misji odpowiednie przywileje papieskie. Sylwester chętnie pobłogosławił misji i udzielił niezbędnych przywilejów. Przekazał także Brunonowi paliusz, mianując go tym samym na metropolitę misyjnego z prawem mianowania biskupów na terenach misyjnych.

Sakrę biskupią Brunon otrzymał w Magdeburgu w roku 1004. Terytoria Słowian nadodrzańskich leżały na terenach pod jurysdykcją arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, do których rościła sobie też prawo metropolia magdeburska, więc Brunon udał się w roku 1005 z misją na Węgry. W roku następnym pojawił się w Polsce, by w kolejnym powrócić na Węgry, a potem do Kijowa, a nawet do plemion Pieczyngów nad Morzem Czarnym.

Krzyż na miejscu męczeństwa św. Brunona w Giżycku - Mrozek_PL, CC BY-SA 3.0 www.creativecommons.orgWyprawy misyjne Brunona – Bonifacego były finansowane przez Bolesława Chrobrego. Dlatego w 1009 roku Brunon znowu przybył do Polski i chciał rozpocząć misję w Jaćwierzy. Miał bowiem wcześniej nawrócić jednego z książąt jaćwieskich, Nothimera. Kiedy jednak przybył na tereny Pojezierza Suwalskiego, w lutym lub marcu 1009 roku został zabity razem ze swoimi 18 towarzyszami. Według tradycji miejscem męczeństwa było Giżycko. Dzisiaj na tym miejscu stoi krzyż upamiętniający to wydarzenie. Brunon miał wtedy 35 lat.

Ciało męczennika wykupił Bolesław Chrobry, ale nie wiemy, gdzie go pochowano i ślad po relikwiach zaginął.

Brunon jest autorem Żywotu św. Wojciecha, Żywotu Pięciu Braci Kamedułów, oraz Listu do cesarza Henryka II, w którym stara się o pojednanie między Henrykiem a Bolesławem Chrobrym, stając po stronie polskiego władcy.

Kanonizacja św. Brunona miała miejsce poza Rzymem, w jego rodzinnej diecezji, prawdopodobnie w latach 1019 a 1025.