Patronka uchodźców, pojednania i pokoju – św. Jadwiga Śląska
Wspomnienie tej wielkiej świętej zbiega się z bardzo ważnym, historycznym momentem w dziejach Polski i polskiego Kościoła, a mianowicie z datą wyboru na papieża Karola Wojtyły, pierwszego Polaka i pierwszego nie-Włocha po 450 latach, który został następcą św. Piotra i przyjął imię Jan Paweł II. Ona sama łączy ze sobą Niemcy i Polskę. Jest patronką Śląska, ale i Europy oraz pojednania polsko-niemieckiego. 16 października Kościół wspomina św. Jadwigę Śląską.
Urodziła się w hrabiowskiej rodzinie w Andechs, w Bawarii, między rokiem 1174 a 1180. Miała czterech braci i trzy siostry.
Otrzymała staranne wychowanie w domu rodzinnym, a następnie w szkole klasztornej benedyktynek w Kitzingen nad Menem. Uczyła się tam nie tylko łaciny, poznawania Pisma św., dzieł Ojców Kościoła i żywotów świętych, ale też haftu i malowania, muzyki i pielęgnowania chorych. W roku 1190 przybyła do Wrocławia, na dwór księcia Bolesława Wysokiego, gdyż wydano ją za mąż za jego syna, Henryka. Ślub miał prawdopodobnie miejsce niedługo przed tym na zamku w Andechs.
Henryk, zwany Brodatym objął rządy dzielnicą śląską w roku 1202. Z Jadwigą stanowili dobre małżeństwo. Mieli siedmioro dzieci, z których jednak tylko dwoje dożyło więcej niż kilkanaście lat. W 1209 roku Jadwiga ze swoim mężem postanowili żyć w czystości i złożyli uroczysty ślub wobec wrocławskiego biskupa Wawrzyńca.
Jak odmawiać różaniec?
Na dworze książęcym we Wrocławiu panowały polskie zwyczaje i mówiono także po polsku. Jadwiga dostosowała się do tego. Dbała o swój dwór, o służbę i podwładnych. Obniżała czynsze, przewodniczyła sądom, w przypadku klęsk żywiołowych nakazywała rozdawanie zapasów książęcych. Zorganizowała mały szpital dworski dla 13 osób, co miało symbolizować Jezusa i 12 apostołów. Odwiedzała chorych i wspierała ubogich. Troszczyła się także o szkołę katedralną we Wrocławiu. Wspierała chłopców, którzy chcieli się uczyć. Dbała też o więźniów.
Henryk Brodaty dołączył do swojego księstwa dzielnicę senioralną, Małopolskę, a potem stał się też władcą Wielkopolski. Po zajęciu Małopolski wszedł w spór z księciem Konradem Mazowieckim i dostał się nawet do niewoli w roku 1229. Św. Jadwiga udała się wtedy pieszo i boso do Czerska na Mazowszu, do księcia Konrada, błagając go o uwolnienie męża.
Po śmierci męża w roku 1238, Jadwiga przekazała rządy swojej synowej, Annie i wstąpiła do klasztoru cystersek w Trzebnicy, który sama wcześniej ufundowała, a gdzie przełożoną była jej córka Gertruda. Zasłynęła tam z pobożności i pełnienia uczynków miłosierdzia.
Trzy modlitwy dziękczynne
Zmarła w opinii świętości 14 października 1243 roku. Do jej grobu zaczęły napływać liczne pielgrzymki. Szybko rozpoczęto prowadzenie księgi cudów i starania o wyniesienie na ołtarze. Jadwigę kanonizował w roku 1267 Klemens IV, a papież Innocenty XI w 1680 rozszerzył jej kult na cały Kościół.
Św. Jadwiga jest czczona jako patronka uchodźców oraz pojednania i pokoju. W ikonografii ukazywana jest jako młoda mężatka w długiej sukni, czasami w habicie cysterskim. Jej atrybuty to but w ręce, krzyż oraz makieta kościoła w dłoniach.
Skomentuj artykuł