Za całą synowską miłość – modlitwa

Totus Tuus, które Jan Paweł II umieścił w swoim papieskim herbie, powtarzał dziesiątki razy, wyrażając w ten sposób swoje bezgraniczne zaufanie Matce Chrystusa. Nie sposób nie widzieć w tym, jak to zauważył kard. Joseph Ratzinger w pogrzebowej homilii, promyka tęsknoty za własną matką, którą utracił w wieku chłopięcym jeszcze przed Pierwszą Komunią Świętą.

Jako dziewiętnastolatek, wiosną 1939 roku, w porze, kiedy przyroda budzi się do życia, koił swoją tęsknotę rzewnym wierszem: „Nad Twoją białą mogiłą / kwitną białe życia kwiaty – / o, ileż lat to już było / bez Ciebie – przed iluż to laty? / Nad Twoją białą mogiłą / od lat tylu już zamkniętą / – jakby w górę coś wznosiło – / coś, tak jak śmierć niepojęte. / Nad Twoją białą mogiłą, o Matko, zgasłe Kochanie – za całą synowską miłość / modlitwa: / daj wieczne odpoczywanie”.

W okresie pełnienia Piotrowej posługi „za całą synowską miłość” była modlitwa: Totus Tuus. Owo Totus Tuus było jego drugim imieniem. W czasie drugiej pielgrzymki w 1983 roku modlił się na Jasnej Górze: „O Matko Jasnogórska, przybyłem tutaj, aby Ci jeszcze raz powiedzieć Totus Tuus: Jestem, o Matko, cały Twój i wszystko moje jest Twoim! Wszystko moje: a więc także — moja Ojczyzna, mój naród. O Matko! Zostałem powołany do posługi Kościołowi powszechnemu na rzymskiej stolicy świętego Piotra. Z myślą o tej uniwersalnej, powszechnej posłudze powtarzam wciąż: Totus Tuus. Pragnę być sługą wszystkich! Równocześnie jestem synem tej ziemi i tego narodu. To jest mój naród. To jest moja Ojczyzna”.

Z książki: Józef Augustyn, Cząstka Prawdy, Wydawnictwo M, Kraków 2006.