Wierzący czy wierny?

Autor pomysłu: Wojciech Żmudziński SJ

Adresat: uczniowie klas ponadgimnazjalnych.

Liczba uczestników: grupa klasowa od 20 do 32 osób.

Materiały: kartka formatu A3 dla każdej grupy, grube flamastry.

Przebieg zajęć:

Lekcję można rozpocząć wypowiedziami uczniów o tym, co myślą na temat różnicy między wiarą w Boga a wiarą Bogu. Wypowiedzi podsumowujemy stwierdzeniem, że nie wystarczy wierzyć, że Bóg istnieje, nie wystarczy Mu zawierzyć, chrześcijanin jest powołany do tego, by być wiernym Bogu w swoim życiu. Kościół nazywa swoich wyznawców wiernymi a nie osobami wierzącymi.

Nauczyciel przytacza uczniom opowieść o psie Hachiko, który codziennie czekał na stacji metra w Tokio na powrót swojego pana. Któregoś dnia jego pan zmarł w pracy i nigdy nie powrócił. Pies dalej przychodził na dworzec i w tym samym miejscu, nieprzerwanie prawie 10 lat, czekał na jego przybycie. Aż do śmierci. Doceniając wierność, lojalność i oddanie psa, mieszkańcy Tokio wybudowali obok dworca jego pomnik. Jak myślicie, dlaczego historia tego psa tak bardzo poruszyła mieszkańców stolicy Japonii? Poświęcamy kilka minut na wymianę refleksji.

Dzielimy uczniów na czteroosobowe grupy i wydajemy polecenie, by każda grupa przygotowała na piśmie definicję (charakterystykę) osoby wiernej wymyślając także herb wierności i rysując go na papierze formatu A3.

Grupa 1: definicja wiernego przyjaciela.

Grupa 2: definicja wiernego małżonka.

Grupa 3: definicja wiernego sługi.

Grupa 4: definicja osoby wiernej ojczyźnie.

Grupa 5: definicja wiernego tłumaczenia.

Grupa 6: definicja wiernego naśladowcy.

Grupa 7: definicja wiernego wyznawcy.

Grupa 8: definicja osoby wiernej swojemu powołaniu.

Gdy uczniowie zaprezentują różne definicje i przedstawią herby, nauczyciel łamie pewne stereotypy widoczne w uczniowskich prezentacjach, na przykład: zredukowanie terminu powołanie do życia zakonnego czy kapłańskiego, przyjaźni do relacji z rówieśnikami, wierności w małżeństwie do spraw seksualnych, wierności ojczyźnie do powinności jej obrony, wiernego tłumaczenia do dosłowności, itp. Należy poszerzyć uczniowskie rozumienie słowa wierność w tych wszystkich przypadkach.

Następnie nauczyciel zapoznaje uczniów z biblijnym rozumieniem wierności. Wiara, o której mówi Chrystus, nie sprowadza się ani do wierzenia w istnienie Boga ani do wiary w to, że Bóg spełnia swoje obietnice, ale charakteryzuje się takim zawierzeniem Mu, takim zaufaniem, które ma swoje konsekwencje w postępowaniu, w kroczeniu za Nim z ufnością, wierząc że wytrwale podążając za Nim osiągniemy pełnię szczęścia. Chrześcijańska wiara jest jednocześnie wiernością Bogu. Aby mówić o kimś, że jest wierzący, trzeba zobaczyć jego wierność (por. Rz 1,8). Wiara współdziała z uczynkami i przez uczynki staje się doskonała (por. Jk 2,22) a jej wartość sprawdza się w ogniu (por. 1 P 1,7). Wiara pozbawiona wierności jest abstrakcją, ideologią, deklaracją bez pokrycia.

Lekcję można zakończyć polecając uczniom, by w kilku słowach napisali w jakich postawach względem ludzi przejawia się ich chrześcijańska wierność względem Boga?