To najbardziej rujnuje Kościół. Niestety robi tak wielu księży

Procesja Bożego Ciała, po jej zakończeniu proboszcz długo i wylewnie dziękuje biskupowi, że zechciał przyjechać, że się tym utrudził. Polegało to na tym, że odbył dwukilometrową podróż wygodnym samochodem i przewodniczył procesji. Słuchają tego ludzie, wielu (szczególnie młodych ludzi) pracuje po dziesięć i więcej godzin. Raczej nie mają gosposi tylko kredyt "na głowie", a w brzuchu śmieciowe jedzenie. Ale oni nie są utrudzeni, utrudzony jest biskup.

Dla nas ludzi wierzących Kościół jest jak powietrze. Trochę brzmi to pompatycznie, ale tak, jak nie wyobrażamy sobie życia bez powietrza, tak trudno nam sobie wyobrazić życie bez Kościoła, w którym On jest i nieustannie do nas przychodzi. Człowiek będzie do ostatniej chwili "łykał" powietrze, choćby było ono nie wiem jak zanieczyszczone. Człowiek, jak pisał Szołochow, jest silny i wszystko zniesie, ale w tym porównaniu nie chodzi tylko o to, aby znosić się, aby iść w kieracie. Nasza obecność w Kościele ma być radosna, twórcza i otwarta na tych, których w tym Kościele jeszcze nie ma. Mogę sobie w tym Kościele uwić wygodne gniazdko, cieszyć się sympatycznym środowiskiem wokół mnie i nie widzieć nic więcej. To jest dość częste podejście uczestników wielu różnych wspólnot. Za ten Kościół wszyscy jesteśmy odpowiedzialni, tak duchowni jak i my świeccy. Tym razem wypadło mi pisać o duchownych.

W moim najgłębszym przekonaniu tym, co najbardziej rujnuje Kościół, jest jego oderwanie od rzeczywistości. Duchowni ewangelizują - jedni lepiej drudzy gorzej - ale nie bardzo odnajdują się w rzeczywistości, w której żyją ich parafianie. Ktoś może się skrzywić i powiedzieć, że to przesada, przecież plebania czy miejsce zamieszkania biskupa, to nie położony gdzieś wysoko w górach erem. A jednak. Wbrew pozorom to wyobcowanie może być prawie niezauważalne. Od kilkunastu lat poruszam się przy pomocy samochodu i nie korzystam z komunikacji miejskiej, choć codziennie widzę ludzi czekających na przystanku. Mijam ich neutralnie, nie zastanawiając się, jak długo stoją, czy jest im zimno, czy gorąco, czy będą po wejściu do autobusu stali przez pół godziny, czy może uda się im usiąść. Może to głupie, ale ja naprawdę nie wiem, ile kosztuje bilet. Kiedy na rynku słyszę jak ktoś targuje się o pięćdziesiąt groszy, słucham z mimowolnym zdziwieniem. O pięćdziesiąt groszy? No żeby o dziesięć złotych, to ja rozumiem. Zapominam, że dla kogoś te pięćdziesiąt groszy jest tak samo ważne, jak dla mnie wspomniane dziesięć złotych.

Dawno zapomniałem co to znaczy być niewyspanym, chce mi się spać, no to od czego jest poobiednia drzemka. I tylko płacz za ściany malutkich dzieci moich młodych sąsiadów przypomina mi czasy, kiedy razem z żoną mieliśmy jedno marzenie - wyspać się do syta. Pamiętam, jak wówczas rozmawiałem z moim znajomym księdzem, który stwierdził, że on nie wyobraża sobie, aby nie spał ośmiu godzin.  Pomyślałem sobie: chłopie przyjdź na jedną noc do mnie, zostań z moimi dzieciakami i nie będziesz musiał sobie nic wyobrażać.

Procesja Bożego Ciała, po jej zakończeniu proboszcz, zresztą bardzo skromnie żyjący, długo i wylewnie dziękuje biskupowi, że zechciał przyjechać, że się tym utrudził i że zechciał tę procesję poprowadzić. Utrudzenie biskupa polegało na tym, że odbył dwukilometrową podróż wygodnym samochodem, a że zechciał przewodniczyć procesji, to (jakby to głupio nie zabrzmiało) po prostu jego praca. Słucha tego kilka setek ludzi, z których większość rano stoi na przystanku, by w tłoku i ścisku przez godzinę jechać na kolejne osiem godzin do pracy, a potem do domu, gdzie czekają obowiązki stanu, ale oni nie są utrudzeni, utrudzony jest biskup.

Dwóch sympatycznych księży rozmawia przy mnie o egzystencjalnym dla nich problemie. Otóż gdy od czasu do czasu przyjeżdżają do kurii, to przecież powinni mieć zapewniony w tejże kurii obiad. Jakże tak bez obiadu! Bardzo porządny i znany zakonnik publicznie ubolewa, że jego znajomego proboszcza nie stać na gosposię i biedak sam musi sobie przygotowywać jedzenie. Męczennik, znaczy się po śmierci "santo subito"!

Mógłbym takich i mniej zabawnych przykładów przytaczać setki, one pokazują, nawet bez złej woli, że pasterz nie zna swoich owiec, nie woła ich po imieniu, a one nie znają jego głosu. Pytanie brzmi, czy można inaczej? Można, bo znam osobiście kapłanów, którzy to potrafią. Oczywiście potrzebne są pewne uregulowania systemowe czy to w obrębie parafii czy diecezji. Otwarta jest np. sprawa kolędy, szumnie nazywanej wizytą duszpasterską. Trochę lat już mam, ale na palcach jednej ręki mogę policzyć kolędy, które były faktycznie wizytami duszpasterskimi, reszta była… no dobra nie będę pisał czym była.

Dyżurnym argumentem jest przepracowanie księży. Fakt, znałem takich księży, których pod groźbą kary kościelnej, zmusiłbym do odpoczynku. Kiedyś przeczytałem wypowiedź redaktora naczelnego bardzo dobrego miesięcznika katolickiego, że ksiądz wieczorem czuje się jak po szychcie w kopalni. No to może niech idzie na tę szychtę do kopalni i zobaczy, jak się fedruje? Dziś bardzo wielu szczególnie młodych ludzi pracuje po dziesięć i więcej godzin. Raczej nie mają gosposi tylko kredyt "na głowie", a w brzuchu śmieciowe jedzenie. Jeżeli ksiądz powie nieprzygotowane kazanie czy niedbale odprawi Mszę Świętą, to nic się nie stanie. Niektórzy robią to całe lata, ale jak pracownik w prywatnej firmie nie przygotuje "kazania", albo niedbale wykona swoje obowiązki, to na drugi dzień może na swoim biurku znaleźć karton na podręczne rzeczy.

***

#ŁOBUZYWKOŚCIELE ||| Tekst ukazał się pierwotnie na blogu rafal.blog.deon.pl w ramach wspólnego projektu blogerów z platformy blog.deon.pl. Nasi blogerzy dzielą się swoim doświadczeniem bycie w Kościele i tym, co jest realną przeszkodą w budowaniu wspólnoty.