Wróciliśmy dopiero co z tygodniowych rekolekcji ignacjańskich… z dziećmi. Dla kogoś, kto zna metodę ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli, takie zdanie zabrzmieć może jak kpina.
Czy mamy prawo "cywilizować" na siłę? Czy człowiek ma prawo żyć zgodnie ze swoimi poglądami, zgodnie z posiadanymi zasobami tak kulturowymi, intelektualnymi jak i materialnymi? Czy człowiek może być represjonowany pod pozorem niesienia dobra?
Agnieszka jest siedemnastoletnią dziewczyną, bardzo nieśmiałą, zamkniętą. Unika kontaktu z ludźmi, nie patrzy w oczy, jest nieufna i boi się nawiązać bliższą znajomość. Ubiera się w szarości i brązy, bo nie lubi rzucać się w oczy. Nie ma żadnych przyjaciół, kontakt utrzymuje jedynie ze starsza siostrą, która kilka lat temu wyprowadziła się z domu rodzinnego.
Przemoc w rodzinie i wobec rodziny. Klapsy i psychiczne znęcanie się nad dziećmi. Eskalacja konfliktów i agresywne postawy wśród nauczycieli. Niewinna zabawa w Internecie i przemoc w sieci. Skuteczne karanie ucznia – prawo czy bezprawie? Poruszane w numerze tematy inspirują, łamią schematy, zmuszają do refleksji a nieraz bulwersują.
Dlaczego św. Maksymilian wybrał Cudowny Medalik dla Rycerstwa Niepokalanej? Spotykamy go w Programie oryginalnym MI jako drugi warunek: „Nosić «Cudowny Medalik»”. Co więcej, pierwszym środkiem działania MI jest „o ile to możliwe raz na dzień akt strzelisty do Niepokalanej: «O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za masonami»” (Pisma 21), czyli poszerzona modlitwa z Cudownego Medalika. Dlaczego?
Przebogata jest historia św. Cecylii – młodej Rzymianki, która w IV wieku na Zatybrzu w Rzymie poniosła męczeńską śmierć za wiarę. Nie sposób zwięźle opowiedzieć o jej życiu, opisanym w Passio Sanctae Caeciliae. Pozwólcie, że zatrzymam swój wzrok na wspaniałym obrazie namalowanym przez znanego artystę Rafaella Santiego (1483-1520) w 1516 roku dla kościoła pw. św. Jana w Bolonii. On naświetli nam duchową sylwetkę patronki muzyków i śpiewaków.
Artykuły o rocznicach obchodzonych w tym roku, opis życia świątobliwych osób oraz wiele comiesięcznych artykułów i rozważań możecie przeczytać w listopadowym numerze „Rycerza Niepokalanej dla Polonii”. Zachęcamy do lektury najnowszego numeru naszego pisma.
Damian Tomik
Charakter współczesnego świata można trafnie oddać w dwóch słowach: chaos i hałas. Postmodernistyczny świat jest niczym wielki bazar, którego bezkres rozciąga się aż po horyzont; za sobą nie dojrzysz miejsca z którego wyszedłeś, przed sobą próżno wypatrywać celu wędrówki. Nie chodzi bowiem o to, żeby gdziekolwiek dojść.
Halina ma podkrążone oczy. Od kilku dni nie śpi - przez wybory. Nie, nie kandyduje. Jest sprzątaczką w gminnym ośrodku kultury w zachodniej Małopolsce. Pragnie nią pozostać jeszcze przez parę lat, do emerytury - i właśnie w tym sęk, bo Pan Wójt jest u nas władcą. Panem życia i śmierci.
Louis Sako jest chaldejsko-katolickim arcybiskupem diecezji Kirkuk w Iraku. W Papieskiej Radzie ds. Dialogu Międzyreligijnego w Watykanie angażuje się w dialog między chrześcijanami i muzułmanami, a jako członek fundacji Pro Oriente w porozumienie pomiędzy katolikami i protestantami. Bliska jest mu też polityka stabilizacyjna w jego kraju, gdzie pośredniczył także w rozmowach z Saddamem Husseinem.
Dzieci biegające po kościele czy płaczące w trakcie Mszy św. to nierzadki widok, nie tylko na niedzielnej Eucharystii. Co w takiej sytuacji robić, a czego nie?
Choć od śmierci Jana Pawła II minęło już ponad 5 lat, wciąż jednak utrzymuje on „kontrolę” nad kolegium kardynałów elektorów. Większość purpuratów, którzy dziś mieliby prawo do udziału w konklawe, pochodzi jeszcze z jego nominacji. Aż do tegorocznego konsystorza była to przewaga 71 proc. Od 20 listopada kardynałowie z poprzedniego pontyfikatu stanowić będą już tylko połowę.
Nie jest sztuką uczyć modlitwy ludzi, którzy pracują. Sztuką jest samemu pracować tak jak oni i nadal się modlić. Dlatego zacząłem pracować poza parafią - z ks. Jackiem Stryczkiem, duszpasterzem studentów, ludzi biznesu, prezesem Stowarzyszenia WIOSNA rozmawia Marta Wielek.
Marta Wielek / "List"
Energiczne mieszkanki pewnej małej miejscowości poprosiły księdza proboszcza, by pozwolił im urządzić siłownię w jednej z sal domu parafialnego. Gdy się zgodził, zaczęły się tam regularnie spotykać na gimnastyce. Żeby jednak było bardziej pobożnie, postanowiły zawiązać wspólnotę. W ten sposób udało im się połączyć dwie sfery: zrobić coś dla ciała i coś dla ducha.
Gdy dwa lata temu wyjeżdżałam na kilka miesięcy do Kanady, znajoma siostra dominikanka zachęcała mnie do odwiedzenia katolickiej wspólnoty, która działa w pobliżu Toronto. Sama nie wiem dlaczego, ale zaledwie po kilku dniach pobytu w Kanadzie wybrałam się do siedziby Madonna House w Combermere.
Papierosy od wielu pokoleń były w Europie nieodłączną częścią kawiarni. Nad małą czarną i w szaroniebieskim dymie rodziły się pomysły, powstawała literatura i plotki, trwały flirty, polityczne knucia. Paleniu towarzyszyły ceremoniały i przesądy. Wszystko się skończy. Szkoda? Trochę tak, ale może będziemy zdrowsi... - pisze Andrzej Kozioł.
Jan Galarowicz / "Dziennik Polski"
Katastrofa pod Smoleńskiem, "sprawa krzyża", jak również będący efektem narastającej nienawiści politycznej mord w Łodzi skłaniają do pytania o duchową kondycję naszego narodu.
Formacja jest powinnością każdego chrześcijanina, zarówno świeckiego, jak i duchownego. I nie jest ona celem samym w sobie. Formacja ma nas przygotować do wypełniania woli Pana
Wspólnota Ruchu Światło-Życie, w całym swym bogactwie stanów, jednym głosem prosi Boga, aby obdarzył animatorów wszelkim dobrem na drodze ich życia i posługi w Kościele
Ojciec Franciszek Blachnicki w podręczniku oazy I stopnia (część A) nakreślił obraz animatora odwołując się do biblijnych wzorców. Posłużył się przykładem Apostołów Andrzeja i Filipa oraz proroka Jana Chrzciciela.
{{ article.description }}