Dlaczego wspomnienia są takie ważne?

Wspomnienia to powrót do chwil, które minęły i nigdy już nie wrócą. Na myśl o czymś cudownym, mimowolnie uśmiechamy się, robi się ciepło na sercu, ale gdy towarzyszy im trauma - momentalnie ściska w brzuchu i zbiera na mdłości.

Wspomnienia są szalenie ważne w naszym życiu.

Mówi się, że łatwiej jest przeżyć zimę, karmiąc się wakacyjnymi wspomnieniami dni beztroski i ogólnego luzu. To na pewno. Miłe myśli to dobre lekarstwo. Jednak chciałabym się skupić na wspomnieniach, ale tych mniej przyjemnych, o których nie chcemy pamiętać, które bolą albo złoszczą, albo po prostu są dla nas żenujące.

Pamiętanie takich historii jest ważne dla.. przyszłości. Nie mówię oczywiście, żeby nimi żyć i karmić się co dzień, ani je stawiać na pierwszym miejscu w życiu i odbierać radość chwili - nie nie nie! Absolutnie nie! Chcę powiedzieć, że każda sytuacja nas czegoś uczy i do czegoś prowadzi. Wiele rzeczy w życiu żałujemy, wiele nas boli, ale one mają sens. Mają sens pod warunkiem, że wyciągamy z nich wnioski i naukę na przyszłość. Nie wolno WYMAZYWAĆ z pamięci tego co było złe, ale PAMIĘTAĆ, aby być ostrożniejszym.

Czasem uda się wybaczyć komuś krzywdy, ale muszę zaznaczyć, że WYBACZYĆ, nie znaczy ZAPOMNIEĆ.. I nie ma co się oszukiwać, że "było - minęło, zapomnimy - będzie po sprawie". Bo nie jest łatwo zapomnieć. Możemy się nauczyć z tym żyć i odpowiednio zdystansować, ale nie zapomnieć. I szczerze podziwiam takich ludzi, którym się to udaje.

Niektórzy lubią przeglądać zdjęcia, odwiedzać miejsca, rozpamiętywać, pielęgnować ból, dołować się. I dobrze. Przemywanie ran spirytusem, choć piecze, przyspiesza ich gojenie. Jedni wolą się od przyszłości odciąć - i już. Inni potrzebują więcej czasu, analizy, żalu, żeby się do tego przyzwyczaić.

Przetrwać to, żeby móc iść dalej. Nie wstydźmy się przed sobą płakać, użalać, wykrzyczeć złość! Czasem trzeba się odciąć na chwilę, czasem zamknąć przed ludźmi, jeśli to tylko pomoże. Naprawdę lepsze jest to, niż nieustanne powstrzymywanie w sobie emocji, bo prędzej czy później one albo wyeksplorują wszystkie razem, albo otrząśniemy się za kilkadziesiąt lat, jako zgorzkniali staruszkowie, którzy wciąż nie mogą się pogodzić z przeszłością.