Msza na cześć św. Wojciecha, Biskupa Pragi i patrona Polski- sobota, 23 kwietnia 1988

Złożyliśmy raz jeszcze dziękczynienie Bogu za wyznanie wiary złożone prawie już tysiąc lat temu nad brzegami Bałtyku. Złożyliśmy dziękczynienie za słowa Pawłowe: “Dla mnie żyć- to Chrystus, a umrzeć- to zysk". Słowa, które wypowiedziały usta naszego Patrona, Biskupa Wojciecha z Pragi, męczennika. Znalazł się on u początku dziejów Kósciola w naszej Ojczyźnie i początku dziejów naszego narodu, który wtedy jeszcze, za czasów pierwszych Piastów, jednoczył się, kształtował swój narodowy organizm w różnych kierunkach. Był misjonarzem: każdy misjonarz ma dwie ojczyzny i on też w swoim sercu nosił pamięć, bolesną pamięć, swojej pierwszej ojczyzny, był wszakże biskupem Pragi w Czechach. Jeżeli przybyl do Polski, to dlatego, że musiał tę swoją stolicę opuścić. Miał więc swoją pierwszą ojczyznę i swoją drugą ojczyznę misionarską, kraj Polan, Gniezno. Stamtąd wyruszył na wyprawę misyiną w stronę Bałtyku i tam poniósl śmierć męczeńską. Dzisiaj, w dniu 23 kwietnia, który był dniem jego męczeństwa, wspominając postać tego najstarzego Patrona Polski, idziemy jak gdyby z powrotem po linii jego biografii, jego życia ziemskiego, do tej Ojczyzny, z której wyszedł, do tej stolicy, której tytuł nosił i modlimy się, tak jak to uczyniliśmy w czasie Najświętszej Ofiary, za tych naszych braci i pobratymców, sąsiadów, za Kosciół w ich oiczyźnie, za obecnego biskupa Pragi, kardynala Františka Tomáška, postać niezwykłą, prosząc, ażeby Bóg dawal mu jeszcze wiele sił ducha i ciała do dawania tego świadectwa, jakie daje na praskim dziedzictwie świętego Wojciecha. Te wszyztkie nasze rozważania, nasze modlitwy związane z Najświętszą Ofiarą Eucharystii, niech zamknie i uwieńcy błogosławieństwo, które w szczególny sposób skierowujemy do pierwszej, a potem do drugiej ojczyzny naszego Świętego Patrona, polecając Bogu ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu wszystkie sprawy, wszystkie nasze dzienne sprawy, zarówno w Polsce, jak i w Czechosłowacji. Niech się wypełnia pośród nas tajemnica tego ziarna, które padłszy w ziemię obumiera, ażeby przynieść owoc stokrotny.