Niedziela Dobrego Pasterza, 14 maja 2000

1. «Ja jestem dobrym pasterzem» (J 10, 11. 14). W całym Kościele rozbrzmiewają dziś te słowa Chrystusa. On, nasz Pan, jest Pasterzem, który życie daje za owce swoje. W Nim spełnia się obietnica Boga Izraela, złożona przez usta proroków: «Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę» (Ez 34, 11). W dzisiejszą niedzielę, zwaną powszechnie «Niedzielą Dobrego Pasterza», Kościół obchodzi Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Cieszę się, że właśnie w tym dniu mogę wyświęcić 26 nowych kapłanów diecezji rzymskiej. Są to kapłani roku 2000, wybrani, aby głosić Ewangelię w naszej diecezji. Kieruję do was, drodzy kandydaci, najserdeczniejsze pozdrowienie, ogarniając nim wszystkich — waszych bliskich, wychowawców i przyjaciół — którzy są z wami w tej niezapomnianej chwili waszego życia.

2. «Dobry pasterz oddaje życie za owce» (por. J 10, 11). Chrystus pasie Lud Boży mocą miłości, składając w ofierze samego siebie. Wypełnia swoją misję Pasterza, stając się Barankiem ofiarnym. Sacerdos et hostia. Nikt jednak Go do tego nie zmusza: On sam oddaje własne życie całkowicie dobrowolnie, aby odzyskać je na nowo (por. J 10, 17) i w ten sposób zwyciężyć «za nas» tam, gdzie my byliśmy skazani na klęskę. «Agnus redemit oves». On jest «kamieniem odrzuconym przez budujących, który stał się kamieniem węgielnym» (por. Ps 118 [117], 22; Dz 4, 11). Oto jest przedziwne dzieło Boga, który wywyższył swojego Syna, nadając Mu «imię, które jest ponad wszelkie imię»: jedyne, w którym dane jest ludziom dostąpić zbawienia (por. Dz 4, 12). W imię Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza, wy, drodzy diakoni, zostajecie dziś wyświęceni na kapłanów.

3. «Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo łaska Jego trwa na wieki» (Ps 118 [117], 1. 29). Drodzy diakoni, stajecie się kapłanami w czasie Wielkiego Jubileuszu, w «roku łaski Pańskiej» (Iz 61, 2). Niewyczerpana łaska sakramentu przemieni was wewnętrznie, aby wasze życie, zjednoczone na zawsze z życiem Chrystusa Kapłana, stało się hymnem miłości do Boga: «Misericordias Domini in aeternum cantabo» (Ps 89 [88], 2). Tajemnica miłości Bożej, stwórczej i odkupieńczej, objawiona we wcieleniu Słowa i spełniona w Jego paschalnej ofierze, jest tak wielka, że może wypełnić bez reszty każdy wasz dzień i każdą chwilę waszej posługi. Z tej tajemnicy starajcie się nieustannie czerpać — zwłaszcza sprawując Mszę św. — duchową energię, aby wiernie wypełniać swoją misję. Przez wasze ręce Dobry Pasterz będzie nadal składał w sakramentalnej ofierze swoje życie za zbawienie świata, przyciągając wszystkich do siebie i wszystkich wzywając, aby przyjęli miłość jedynego Ojca. Bądźcie zawsze tego świadomi i wdzięczni za ten wielki dar, którego dzisiaj Opatrzność wam udziela. Za chwilę Kościół zwróci się do każdego z was z napomnieniem: «Rozważaj zatem, co czynisz, naśladuj to, czego dokonujesz, a sprawując sakramentalną Ofiarę Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego, staraj się wyniszczać w sobie wszelkie wady i rozwijać nowe życie» (Obrzędy Święceń). Kształtujcie swoje życie wedle tajemnicy Krzyża Chrystusa! To Chrystus zbawia i uświęca, wy zaś będziecie mieli bezpośredni udział w Jego dziele, zależnie od głębi waszego zjednoczenia z Nim. Jeśli będziecie trwać w Nim, wydacie owoc obfity; bez Niego natomiast nic nie możecie uczynić (por. J 15, 5). On wybrał was i dzisiaj was «ustanawia», abyście szli i przynosili owoc i aby owoc wasz trwał (por. J 15, 16).

4. Drodzy diakoni, należycie do diecezji rzymskiej i przeszliście formację w seminariach tego Kościoła: w Rzymskim Seminarium Wyższym, w Kolegium «Capranica», w Seminarium «Redemptoris Mater» oraz Seminarium Oblatów Bożej Miłości. Pragnę podziękować wszystkim, którzy wspomagali was i prowadzili na drodze wiodącej aż do chwili obecnej. Myślę o waszych rodzicach i o kapłanach, którzy swoim przykładem i radą pomogli wam dokonać wyboru powołania. Myślę o osobach odpowiedzialnych za waszą formację teologiczną, duchową i duszpasterską, o przełożonych rzymskich seminariów, których z całego serca zachęcam, aby nadal pełnili ofiarnie swoją posługę, ażeby Kościół rzymski wzbogacał się o licznych i dobrze uformowanych kapłanów. Radość z tego, że będziecie kapłanami zawsze wiernymi swojej misji, stanie się dla wszystkich największą nagrodą. Wasz przykład niech będzie też zachętą dla innych młodych ludzi, by tak jak wy byli gotowi iść za Chrystusem. Dlatego w tym dniu poświęconym modlitwie o powołania prosimy «Pana żniwa», aby nadal powoływał robotników do służby w swoim Królestwie, bo «żniwo jest wielkie» (Mt 9, 37).

5. Drodzy diakoni, nad waszym powołaniem czuwa Najświętsza Maryja Panna, wzór wszelkiego powołania do szczególnej konsekracji w Kościele. W tej chwili Chrystus na nowo zawierza was Jej, powtarzając każdemu z was słowa, które z wysokości krzyża skierował do apostoła Jana: «Oto Matka twoja» (J 19, 27). Maryi, Salus Populi Romani, zawierzam was i waszą posługę. Ona będzie umiała prowadzić was dzień po dniu, abyście stanowili jedno z Dobrym Pasterzem, zwłaszcza w codziennym sprawowaniu Eucharystii. Ty zaś, «Dobry Pasterzu, prawdziwy Chlebie, karm nas i broń nas», abyśmy coraz ofiarniej służyli Twojemu Kościołowi, który działa w świecie dla zbawienia ludzkości. Amen.