Orędzie na Wielki Post 1993

Drodzy Bracia i Siostry!

1. W świętym czasie Wielkiego Postu Kościół raz jeszcze wyrusza w drogę, która prowadzi do dnia Paschy. Idąc za Jezusem i stąpając Jego śladami, wzywa nas, byśmy wraz z Nim przeszli przez pustynię.

Historia zbawienia nadała pustyni głęboki sens religijny. Naród wybrany, prowadzony przez Mojżesza, a później kierowany przez innych proroków, doświadczył na pustyni, pośród wielu niedostatków i cierpień, wiernej obecności Boga i Jego miłosierdzia; żywił się chlebem spadającym z nieba i pił wodę wytryskującą ze skały; tam dojrzała wiara Ludu Bożego i nadzieja na przyjście Mesjasza-Odkupiciela.

Na pustyni głosił także swoje orędzie Jan Chrzciciel, a rzesze podążały do niego, aby w wodach Jordanu przyjąć chrzest pokuty: pustynia stała się miejscem nawrócenia i przyjęcia Tego, który przychodzi, aby zwyciężyć smutek i śmierć, będące skutkami grzechu. Jezus, Mesjasz ubogich, których napełnia dobrami (por. Łk 1, 53), rozpoczął swą misję udając się na pustynię, aby tam doświadczyć głodu i pragnienia.

Drodzy bracia i siostry, w tym czasie Wielkiego Postu zachęcam was do rozważenia słowa życia, które Chrystus pozostawił Kościołowi, aby oświetlało drogę wszystkich jego członków. Rozpoznajcie głos Jezusa, przemawiającego do was — zwłaszcza w okresie wielkopostnym — w Ewangelii, w liturgii, w pouczeniach waszych pasterzy. Słuchajcie głosu Jezusa, który zmęczony i spragniony, mówi do Samarytanki przy studni Jakubowej: «Daj Mi pić!» (J 4, 7). Wpatrujcie się w Jezusa przybitego do krzyża, konającego, gdy mówi ledwie dosłyszalnym głosem: «Pragnę» (J 19, 28). Dziś Chrystus ponawia to wezwanie i znów przeżywa mękę konania w naszych najuboższych braciach. Wzywając nas, byśmy w okresie Wielkiego Postu szli drogami miłości i nadziei, wytyczonymi przez Chrystusa, Kościół uświadamia nam, że życie chrześcijańskie prowadzi do oderwania się od zbędnych dóbr; pomaga nam zaakceptować ubóstwo, które wyzwala; usposabia nas do odkrywania obecności Boga i do coraz aktywniejszej solidarności wobec braci, z którymi tworzymy coraz szerszą wspólnotę.

Wspomnijcie słowa Pańskie: «Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam warn, nie utraci swojej nagrody» (Mt 10, 42). Całym sercem i z nadzieją rozważajcie też słowa: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, (...) bo byłem spragniony, a daliście Mi pić» (por. Mt 25, 34-35).

2. Aby podczas Wielkiego Postu roku 1993 nadać konkretny wymiar solidarności i braterskiej miłości — postawom związanym z duchowymi poszukiwaniami, jakie podejmujemy w tym ważnym okresie roku liturgicznego, pragnę zwrócić uwagę członków Kościoła na los ludzi, którzy doświadczają dramatycznych skutków pustynnienia swoich ziem, a także tych, którzy w wielu regionach świata pozbawieni są tego elementarnego, a niezbędnego dla życia dobra, jakim jest woda.

Z niepokojem obserwujemy dziś, że pustynie rozszerzają się i pochłaniają nowe ziemie, jeszcze wczoraj żyzne i kwitnące. Nie powinniśmy zapominać, że w bardzo wielu przypadkach sam człowiek był przyczyną wyjałowienia ziem, zamienionych dziś w pustynię, i zatrucia czystych niegdyś wód. Gdy człowiek nie szanuje dóbr ziemi, dopuszcza się niesprawiedliwości, a nawet przestępstwa, ponieważ skutkiem jego działania jest nędza i śmierć wielu braci i sióstr.

Głęboki niepokój budzi także los całych narodów, milionów istot ludzkich, skazanych na nędzę, głód i choroby z powodu braku wody pitnej. Susza i zanieczyszczenie wód to bezpośrednie przyczyny głodu i wielu chorób. Tam, gdzie opady są skąpe, a źródła wody wysychają, życie słabnie, a w końcu zanika. Ogromne obszary Afryki są dotknięte tą plagą, nękającą także niektóre regiony Ameryki Łacińskiej i Australii.

Jest też oczywiste, że niekontrolowany rozwój przemysłowy oraz zastosowanie technologii naruszających równowagę środowiska naturalnego to przyczyny ogromnych szkód i tragicznych katastrof. Istnieje ryzyko, że w wielu częściach świata przekażemy w dziedzictwie przyszłym pokoleniom dramat pragnienia i pustyni.

Zwracam się z gorącym apelem o ofiarne wsparcie dla instytucji, organizacji i dzieł pomocy społecznej, które starają się nieść ulgę społecznościom nękanym przez nędzę i brak wody i postawionym wobec problemu postępującego pustynnienia. Wzywam was także do współpracy z tymi, którzy próbują opisać naukowo przyczyny pustynnienia i znaleźć środki zaradcze.

Niech czynna ofiarność synów i córek Kościoła oraz wszystkich ludzi dobrej woli przyspieszy wypełnienie się proroctwa Izajasza: «Trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony kraj w krynice wód» (35, 6-7)!

Z całego serca błogosławię wam w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Watykan, dnia 18 września 1992 r.