Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 4 października 1998

1. Na zakończenie tej liturgii eucharystycznej kierujemy nasze myśli ku Matce Bożej, która w wielu miejscach chorwackiej ziemi jest przyzywana i czczona w wielkich i małych sanktuariach poświęconych Jej imieniu. Zwracamy się do Niej słowami, którymi anioł zwiastował Jej dobrą nowinę o zbawieniu ludzkości przygotowanym przez Boga. Po wczorajszej pielgrzymce do Marija Bistrica udam się dzisiaj po południu do sanktuarium Matki Bożej Patronki Wysp w Solinie, które jest tysiącletnim świadectwem wiary waszego narodu.

2. W świetle promieniującym z łagodnego oblicza Maryi kieruję szczególne pozdrowienie do mieszkańców Splitu, którzy świętują 1700-lecie istnienia swego miasta. Pozdrawiam również wiernych metropolii Split-Makarska oraz wszystkich innych, którzy uczestniczą w tej Mszy św. wraz ze swymi pasterzami. Czuję się szczególnie bliski tym, którzy do dziś czekają z niepokojem na wieści o swoich bliskich zaginionych podczas ostatniej wojny. Łączę się duchowo także z tymi, którzy zostali wyrwani z rodzinnych domów przez wojenną przemoc i do tej pory nie mogą do nich powrócić, jeśli zaś powrócili, to potrzebują pomocy, aby dokończyć odbudowy swoich siedzib i móc na nowo rozpocząć w nich normalne życie rodzinne. Z głębokim niepokojem musimy też wspomnieć o tragedii, jaka dokonuje się właśnie w niedalekim Kosowie. Oby niszczycielska przemoc ustąpiła wreszcie miejsca wzajemnemu zrozumieniu i szacunkowi, przebaczeniu i pojednaniu. Dla osiągnięcia tego celu konieczne jest, aby społeczność międzynarodowa, kierowana głębokim zmysłem solidarności, pospieszyła jak najprędzej z pomocą mieszkańcom tego regionu.

3. Powierzajmy te potrzeby wstawiennictwu świętej Matki Boga, prosząc Ją o opiekę nad waszymi rodzinami, nad chorymi i starcami, nad tymi, którzy ponoszą bolesne konsekwencje niedawnej wojny, nad waszymi wioskami i miastami. Módlmy się do Najwiętszej Panny za całą południowowschodnią część Europy, aby zamieszkujące ją narody, pojednawszy się wreszcie ze sobą, mogły zaznać pokoju i uczestniczyć w życiu wielkiej ludzkiej rodziny, mając równe prawa i obowiązki.