Święta Rodzina strzeże wielkiego daru życia

Drodzy Bracia i Siostry!

Dziś obchodzimy święto Świętej Rodziny z Nazaretu. W liturgii czytamy fragment Ewangelii Łukasza, przedstawiający Dziewicę Maryję i św. Józefa, którzy zgodnie z tradycją, udają się wraz z 12-letnim Jezusem do Jerozolimy na święto Paschy. Po raz pierwszy Jezus znalazł się świątyni Pana 40 dni po swych narodzinach, gdy Jego rodzice ofiarowali za Niego «parę synogarlic albo dwa młode gołębie» (Łk 2, 24), to znaczy ofiarę ubogich. «Łukasz, którego cała Ewangelia jest przeniknięta teologią ubogich i ubóstwa, tutaj jeszcze raz daje nam jednoznacznie do zrozumienia, że rodzina Jezusa zaliczała się do ubogich Izraela, że właśnie wśród nich mogło dojrzewać wypełnienie obietnicy» (Dzieciństwo Jezusa, s. 110, tłum. Wiesław Szymona O P, Kraków 2012). Jezus dzisiaj znowu jest w świątyni, ale tym razem występuje w innej roli, która angażuje Go osobiście. Pielgrzymuje On z Maryją i Józefem do Jerozolimy, zgodnie z przepisem Prawa (por. Wj 23, 17; 34, 23 nn.), chociaż nie ukończył jeszcze 13. roku życia: jest to znak głębokiej religijności Świętej Rodziny. Kiedy jednak Jego rodzice wyruszają w drogę powrotną do Nazaretu, wydarza się coś niespodziewanego: nic nie mówiąc, pozostaje On w Mieście. Przez trzy dni Maryja i Józef szukają Go i odnajdują w świątyni, na rozmowie z nauczycielami Prawa (por. Łk 2, 46-47); a kiedy pytają Go o wyjaśnienia, Jezus odpowiada, że nie powinni się dziwić, ponieważ to jest Jego miejsce, to jest Jego dom, u Ojca, który jest Bogiem (por. Dzieciństwo Jezusa, s. 165). «On — pisze Orygenes — mówi, że jest w świątyni swojego Ojca, tego Ojca, którego objawił nam, i powiedział, że jest Jego Synem» (Homilie o Ewangelii św. Łukasza, 18, 5).

Troska Maryi i Józefa o Jezusa jest taka sama jak wszystkich rodziców wychowujących dziecko, wprowadzających je w życie i uczących zrozumienia rzeczywistości. Dlatego dziś trzeba szczególnie modlić się do Pana za wszystkie rodziny świata. Niech rodzice, na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu, poważnie troszczą się o rozwój i wychowanie swych dzieci, aby dojrzewały jako ludzie odpowiedzialni i uczciwi obywatele, nigdy nie zapominając, że wiara jest cennym darem, który trzeba umacniać w swoich dzieciach także poprzez przykład osobisty. Módlmy się także, aby każde dziecko było przyjmowane jako dar Boży, było otaczane miłością ojca i matki, aby mogło wzrastać jak Pan Jezus «w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi» (Łk 2, 52). Miłość, wierność i poświęcenie Maryi i Józefa niech będą przykładem dla wszystkich małżonków chrześcijańskich, którzy nie są przyjaciółmi czy panami życia swoich dzieci, ale stróżami tego nieporównanego daru Boga.

Milczenie Józefa, człowieka sprawiedliwego (por. Mt 1, 19), oraz przykład Maryi, która zachowywała wszystkie sprawy w swoim sercu (por. Łk 2, 51), niech nas wprowadzają w pełną wiary i człowieczeństwa tajemnicę Świętej Rodziny. Życzę wszystkim rodzinom chrześcijańskim, aby żyły w obecności Boga z taką samą miłością i z taką samą radością jak rodzina Jezusa, Maryi i Józefa.

Po polsku:

Pozdrawiam Polaków uczestniczących w modlitwie Anioł Pański. Liturgia dzisiejszej niedzieli ukazuje nam życie Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Życzę, by wasze rodziny przenikała obecność Boga, wyróżniała miłość i zaufanie, by umacniała je więź oparta na wzajemnym szacunku i zrozumieniu. Niech Święta Rodzina pomaga wam pokonywać trudności, jakie niesie życie. Wszystkim z serca błogosławię.

Benedykt XVI