Uroczystość św. Józefa, 19 marca 1998

1. O felicem virum, beatum Joseph, cui datum est Deum (...) non solum videre et audire, sed portare, deosculari, vestire et custodire!

Modlitwa ta, którą swego czasu kapłani zwykli byli odmawiać w trakcie przygotowania do Mszy św., pomaga zgłębić znaczenie liturgii dzisiejszej uroczystości. Kontemplujemy dzisiaj Józefa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, opiekuna Słowa Wcielonego, człowieka codziennej pracy, powiernika wielkiej tajemnicy zbawienia. Ten właśnie ostatni aspekt uwydatniają czytania biblijne, których wysłuchaliśmy. Dowiadujemy się z nich, jak Bóg wprowadził Józefa w zbawczą tajemnicę Wcielenia. «Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16). Jest to niezmierzony dar zbawienia, jest to dzieło odkupienia.

Tak jak Maryja, tak też Józef uwierzył słowu Boga i stał się uczestnikiem jego tajemnicy. Tak jak Maryja uwierzył, że ten zamiar Boży spełni się dzięki ich gotowości do współpracy. Tak też się stało: odwieczny Syn Boży stał się człowiekiem w łonie Matki Dziewicy. Nad Jezusem — nowo narodzonym, potem dzieckiem, dorastającym chłopcem, młodzieńcem i dorosłym człowiekiem — odwieczny Ojciec wypowiada słowa proroctwa, które słyszeliśmy w pierwszym czytaniu: «Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem» (2 Sm 7, 14). W oczach mieszkańców Betlejem, Nazaretu i Jerozolimy ojcem Jezusa był właśnie Józef. I cieśla z Nazaretu wiedział, że w pewnym sensie tak było. Wiedział, ponieważ wierzył w Boże ojcostwo i był świadomy, iż w pewnej mierze został powołany do uczestnictwa w nim (por. Ef 3, 14-15). W dniu dzisiejszym Kościół, czcząc św. Józefa, sławi jego wiarę i całkowite poddanie się woli Bożej.

2. Uroczystość św. Józefa wybrałem w tym roku na konsekrację biskupią trzech kapłanów, z którymi jestem szczególnie związany ze względu na obowiązki, jakie pełnią służąc Stolicy Apostolskiej i mnie. Są to księża prałaci: James Harvey, Stanisław Dziwisz i Piero Marini. Teraz, w uroczystej atmosferze tej Bazyliki, po odśpiewaniu hymnu Veni Creator, którego słowami wszyscy prosiliśny o pełnię darów Ducha Świętego dla nich, oczekują oni na włożenie rąk. Oczekując, przejmują oni z obchodzonej dziś uroczystości św. Józefa uczucia i myśli, które pomogą im zgłębić to, co Kościół chce im przekazać poprzez znaki sakramentalne. Rozbrzmiewają w mojej duszy słowa: «Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16). Drodzy bracia, którzy za chwilę otrzymacie dar biskupstwa, dzisiaj ta tajemnica miłości ukazuje się wam w sposób wyjątkowy. Zostaliście powołani do jeszcze pełniejszego uczestnictwa w tym misterium. Bóg wzywa was, abyście stali się Jego bezpośrednimi współpracownikami w realizacji powszechnego planu zbawienia. Bóg powierza wam swojego Syna, który żyje w Kościele, tak jak niegdyś żył w domu nazaretańskim. Powierza wam Zbawiciela świata i Jego dzieło zbawienia.

Kiedy byliście młodzi, Pan, udzielając wam łaski kapłaństwa, powierzył wam specjalną służbę w Kościele. Dzisiaj, kiedy jesteście ludźmi dojrzałymi, za sprawą Ducha Świętego otrzymujecie pełnię sakramentu kapłaństwa, który w odmienny sposób i z większą odpowiedzialnością angażuje was w służbę Zbawiciela człowieka, najwyższego i jedynego Pośrednika i Pasterza dusz. Kościół modli się z wami i za was, ażeby ta posługa stała się źródłem niezliczonych łask dla wszystkich, do których będziecie posłani. O to prosimy przez wstawiennictwo św. Józefa, zawierzając mu waszą posługę, tak jak wówczas, gdy nadeszła pełnia czasów Ojciec powierzył jego opiece swego Syna i Jego dziewiczą Matkę. Niech św. Józef wyprosi wam pełnię Ducha Świętego.

3. Duch Pański zaś uświęci was mocą swojej miłości. On konsekruje ciebie, drogi księże Jamesie Harvey, z archidiecezji Milwaukee w USA, mój wieloletni współpracowniku w Sekretariacie Stanu. Teraz, jako prefekt Domu Papieskiego, będziesz odpowiedzialny za organizację codziennych audiencji i spotkań. Jest to bardzo znacząca i ważna posługa, zwłaszcza w tych latach przygotowań do obchodów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Mija trzydzieści pięć lat od dnia, kiedy w Katedrze na Wawelu udzieliłem ci, drogi księże Stanisławie, święceń kapłańskich. Po trzech latach mianowałem cię moim kapelanem. Od początku mojego pontyfikatu stoisz wiernie u mego boku jako sekretarz, dzieląc trudy i radości, niepokoje i nadzieje związane z posługą Piotrową. Dziś z radością wielbię Ducha Świętego, który przez moje ręce udziela ci sakry biskupiej. Jako drugi prefekt Domu Papieskiego, dzięki twemu bogatemu doświadczeniu, będziesz mógł świadczyć dobro wszystkim, którzy z racji posługi albo jako pielgrzymi przybywają do Następcy św. Piotra.

Duch Święty konsekruje ciebie, drogi księże Piero Marini z diecezji Piacenza-Bobbio, mój długoletni mistrzu ceremonii liturgicznych. Wypełniając te obowiązki jesteś ze mną w chwilach najświętszych. Z największym oddaniem wypełniałeś zawsze powierzone ci przeze mnie zadania liturgiczne, wiernie towarzysząc mi wszędzie tam, gdzie wiodła mnie posługa Piotrowa. Konsekracja biskupia udoskonali twą wrażliwość i gorliwość w służbie chwały Bożej i duchowego zbudowania wiernych.

4. Drodzy bracia: Jamesie, Stanisławie i Piero, niech w dniu waszej konsekracji spocznie na was obfitość łaski Boga. Można powiedzieć, że to właśnie dzisiaj, przez wstawiennictwo św. Józefa, zostaliście duchowo przyjęci pod dach domu nazaretańskiego, abyście mogli uczestniczyć w życiu Świętej Rodziny. Tak jak św. Józef wiernie służcie tym, których Pan powierzy każdemu z was w Kościele, a zwłaszcza w Stolicy Apostolskiej. «O felicem virum, beatum Joseph, cui datum est Deum, quem multi reges voluerunt videre et non viderunt, audire et non audierunt, non solum videre et audire, sed portare, deosculari, vestire et custodire», Tobie, św. Józefie, cichy i wierny sługo naszego Pana, polecamy tych naszych braci i posługę biskupią, którą rozpoczynają. Bądź z nimi, otaczaj ich opieką, wspieraj ich razem z Maryją, Twoją Oblubienicą i dziewiczą Matką Zbawiciela. Amen.