Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, 29 czerwca 2002

1. «Narzuć płaszcz i chodź za mną!» (Dz 12, 8).

Tymi słowami anioł zwraca się do Piotra osadzonego w więzieniu jerozolimskim. A Piotr, jak mówi święty tekst, «wyszedł więc i szedł za nim» (Dz 12, 9). W ten nadzwyczajny sposób Bóg pospieszył z pomocą swemu apostołowi, by mógł kontynuować zleconą mu misję. Niełatwą misję, która prowadziła krętą i trudną drogą. Misję, która zakończyła się męczeństwem właśnie tu, w Rzymie, gdzie do dzisiaj grób Piotra jest celem nieustannych pielgrzymek ze wszystkich stron świata.

2. «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» (...) Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić» (Dz 9, 4-6). Blask Bożej łaski poraził Pawła na drodze prowadzącej do Damaszku, i z prześladowcy chrześcijan stał się apostołem narodów. Po spotkaniu Jezusa na drodze swego życia oddał się bez reszty sprawie Ewangelii. Również Pawłowi jako odległy cel został powierzony Rzym, stolica imperium, gdzie wraz z Piotrem miał głosić Chrystusa, jedynego Pana i Zbawiciela świata. Paweł także miał pewnego dnia przelać krew za wiarę właśnie tu i w dziejach chrześcijańskiego Rzymu na zawsze połączyć swe imię z imieniem Piotra.

3. Dzisiaj Kościół czci z radością pamięć obu apostołów. «Skała» i «Wybrane narzędzie» spotkali się w końcu tu, w Rzymie. Tutaj wypełnili swą posługę apostolską, przypieczętowując ją przelaną krwią. Tajemnicza droga wiary i miłości, która prowadziła Piotra i Pawła z ich rodzinnej ziemi do Jerozolimy, następnie do innych zakątków świata i wreszcie do Rzymu, stanowi w pewnym sensie przykład szlaku, który musi przebyć każdy chrześcijanin, by złożyć świadectwo Chrystusowi w świecie. «Szukałem pomocy od Pana, a On mnie wysłuchał i wyzwolił od wszelkiej trwogi» (Ps 34 [33], 5). Jakże nie dostrzec spełnienia się tych słów psalmisty w działalności wspominanych dzisiaj obydwu świętych? Kościół nieustannie poddawany jest próbie. Orędzie, jakie stale przekazują mu święci apostołowie Piotr i Paweł, jest przejrzyste i wymowne: z Bożej łaski w każdej sytuacji człowiek może stać się znakiem zwycięskiej mocy Boga. Dlatego nie powinien się bać. Kto pokłada ufność w Bogu, wyzwolony od wszelkiego lęku doświadcza pocieszającej obecności Ducha Świętego również — i szczególnie — w chwilach próby i cierpienia.

4. Drodzy i czcigodni bracia w biskupstwie! Przykład Piotra i Pawła stanowi punkt odniesienia zwłaszcza dla nas, którzy przez święcenia biskupie zostaliśmy ustanowieni następcami apostołów. Podobnie jak oni, jesteśmy wezwani, by iść drogą nawrócenia i miłości do Chrystusa. Czyż to nie On nas powołał? Czyż to nie Jego powinniśmy głosić zawsze konsekwentnie i z wiernością?

W sposób szczególny zwracam się do was, drodzy metropolici, którzy przybyliście z wielu krajów całego świata, by przyjąć paliusz z rąk Następcy Piotra. Serdecznie pozdrawiam was i towarzyszące wam osoby. Szczególna więź ze Stolicą Apostolską, którą ten znak liturgiczny wyraża, stanowi bodziec do jeszcze gorliwszego poszukiwania duchowej i duszpasterskiej komunii dla dobra wiernych, poprzez krzewienie pośród nich poczucia jedności i powszechności Kościoła. Strzeżcie wiernie w sobie i w powierzonych wam osobach świętości życia, będącej nadprzyrodzonym darem łaski Pana.

Szczególnie serdecznie pozdrawiam delegację wysłaną przez Patriarchę Konstantynopola Bartłomieja I, której przewodniczy metropolita Pantelejmon. Tradycyjna wizyta przedstawicieli Patriarchatu Ekumenicznego z okazji uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła stanowi opatrznościowe spotkanie na drodze prowadzącej do przywrócenia pełnej komunii między nami. Na początku trzeciego tysiąclecia zdajemy sobie wyraźnie sprawę, że musimy «na nowo rozpocząć od Chrystusa», stanowiącego fundament naszej wspólnej wiary i posłannictwa. Heri, hodie et in saecula (Hbr 13, 8) Chrystus jest mocną skałą, na której zbudowany jest Kościół.

5. «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego» (Mt 16, 16). Wyznanie wiary, złożone przez Piotra w okolicach Cezarei Filipowej, kiedy Nauczyciel zapytał uczniów: «A wy za kogo Mnie uważacie?» (tamże, w. 25), nabiera szczególnej wartości i znaczenia dla nas, którzy tworzymy kościelną wspólnotę Rzymu. Świadectwo Piotra i Pawła, przypieczętowane najwyższą ofiarą z życia, przypomina temu Kościołowi zobowiązujące zadanie «przewodzenia w miłości» (Ignacy Antiocheński, Ep. ad Rom., 1, 1). Wierni tej naszej umiłowanej diecezji, bądźmy coraz bardziej świadomi naszej odpowiedzialności. Trwajmy na modlitwie wraz z Maryją, Królową Apostołów. Na wzór naszych chwalebnych Patronów i dzięki ich stałemu wsparciu starajmy się powtarzać Chrystusowi w każdym momencie: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego! Tyś naszym jedynym Odkupicielem!» Odkupicielem świata!