#lęk przed życiem

Ludzie wciąż ulegają urokowi "samorealizacji". Ale w życiu chodzi o coś innego. Trzeba człowiekowi przywrócić jego powołanie do realizacji siebie poprzez przekraczanie siebie. Jednak nie zawsze to takie proste.

Mówi się, że lęki trwają przez całe życie. Gdy przyjrzeć się temu bliżej, sprawa staje się bardziej skomplikowana.

Człowiek doświadcza strachu i lęku w specyficzny dla siebie sposób. Lęk i strach o siebie może mieć przeciwstawne objawy, np. może powodować ucieczkę, albo zesztywnienie i niemożność poruszenia się. Czasami powoduje krzyk, innym razem nie możemy wydobyć z siebie ani słowa.

Nieśmiałość to doświadczenie dość uniwersalne. I niestety, również dość mocno utrudniające życie. Jak mocno - wiedzą o tym jedynie sami nieśmiali. Jak poradzić sobie z nieśmiałością?

Kto w swoim życiu walczy z lękiem utrudniającym mu wykorzystanie otrzymanych możliwości, ten na tym zyskuje. Kto chowa się ze strachu, nie będąc w stanie korzystać z tego, co otrzymał, tylko traci. Lęk nie powinien nas paraliżować. Trzeba - wbrew niemu - ciągle zdobywać się na zrobienie kroku naprzód.

Trzeba koniecznie żyć chwilą. Dostrzegajmy i uczmy się doceniać małe codzienne sprawy, przeżywać je intensywnie, z pasją. Idąc drogą wewnętrznej realizacji, trzeba unikać bierności, niezdecydowania czy ciągłego pozostawania w konflikcie wobec dokonywanego wyboru. Tymczasem ludzie wciąż myślą o przyszłości...

Lęk paraliżuje i oślepia. Trzeba wydostać się z jego oślepiającego kręgu, aby móc podjąć jakiś krok, zamiast rozpaczliwego biegu ku zatraceniu.

Niezależnie od tego, na jakim światopoglądzie człowiek się opiera, lęk jest elementem życia, chociaż z różną intensywnością przeżywanym. Pokazują to również ludzkie sny. Narkotyki, AIDS, zbrodnie, znęcanie się nad dziećmi, rasizm, ludzie ginący w wypadkach komunikacyjnych, handel narządami, zanieczyszczenie środowiska itd...

Tęsknota ludzi do tego, aby żyć teraźniejszością, jest wielka, jednakże nie mniejszy jest też opór przeciwko rozstaniu się z przeszłością. Ogólną przyczyną tego jest fakt, że psychiczna siła życiowa "charakteryzuje się znaczną inercją" i "pragnie zatrzymać to, co przeszłe".

Człowiek zraniony, który ma negatywny obraz samego siebie bardzo często doświadcza różnego rodzaju lęków. Czego się boimy, przed czym uciekamy?

Różnie bywa. Planujesz i realizujesz. Realizujesz plany kwartalne i roczne, za które często nie dostajesz premii bo jakiś kolega z twojego zespołu pracował przez dwa tygodnie z ciężką grypą i nie był tak wydajny jak zwykle. Swoje własne życie planujesz całymi latami. I co? Czasami wszystko działa bez zarzutu a czasami nie. Bywa, że upada jakiś projekt albo nawet wszystko bierze w łeb i budzisz się w … czarnym lesie.

Zbadanie nieco dokładniejsze mechanizmu powstawania lęku oraz czynników powodujących jego wzmocnienie może okazać się dużą pomocą. Łatwiej wtedy rozpoznać konstruktywne sposoby obcowania z lękami.

Trzeba się pozbyć trwogi w swoim sercu, w swojej myśli. Ten, kto tego nie potrafi, jest zagrożony, choćby go chroniły wszystkie armie świata. Nie ma na świecie gorszego nieprzyjaciela niż strach, własny strach.

Nawet wtedy, gdy nie ma konkretnych powodów do zmartwień, żyjemy w stanie "ciągłego zatroskania", które przyćmiewa naszą codzienność.

Kiedy rozpatrujemy nasz dzień powszedni, trudno ominąć tak ważną kwestię, jaką jest umiejętność radzenia sobie z docierającymi do nas informacjami, szczególnie złymi informacjami. Jeszcze raz pragnę tu podkreślić pewien paradoks, którego do dziś w żaden sposób nie potrafię sobie wytłumaczyć.

Co po nas zostanie? Ważne pytanie i na dodatek trafia w sedno tytułowego problemu. Szkoda tylko, że nie spędza snu z powiek statystycznego Kowalskiego czy Nowakówny, lecz jest co najwyżej uprzywilejowanym zajęciem wszelkiej maści intelektualistów.

{{ article.description }}