"Sygnały troski"
Najważniejszym warunkiem dla rozwoju miłości życia u dziecka jest przebywanie z ludźmi, którzy kochają życie. Miłość życia jest tak zaraźliwa jak miłość śmierci. A radość dla dziecka jest tak samo ważna jak woda i chleb, a może jeszcze bardziej. A radość idzie w parze z wdzięcznością, której coraz rzadko się doświadcza, wyraża i uczy się jej dzieci, a przecież właśnie nią określił mądry fraszkopis: "Miłość? Wdzięczność bez granic za wszystko i za nic".
Beata Rybak / "Sygnały troski"
Miejsce, w którym przechowujemy klocki lego to …. legowisko, na kolację można zjeść …. "kawał nosa" (kabanosa), największy kamień na świecie to … kula ziemska, a najlepiej w chowanego bawi się … Pan Bóg.
Irena Chołuj / "Sygnały troski"
Być matką dla matek - to szczególny przywilej dany przez Boga położnym. To powołanie położnych do służenia rodzącym kobietom pomocą w postawie pokory wobec cudu stworzenia człowieka, wobec cudu narodzin dziecka w momencie "przejścia" w nowy świat poza łono matki. Jestem położną od czterdziestu ośmiu lat. W szpitalu odebrałam ponad dwanaście tysięcy porodów, a w domu przyjęłam ponad sześćset dzieci.
Nela Niewadzi-Bargiełowska / "Sygnały troski"
"Posiadanie dzieci przypomina odkrywanie nowych, niezwykłych pokoi w domu, w którym mieszkało się całe życie".
Jonathan Carroll
br. Tadeusz Ruciński
Czy domowe tradycje świąteczne dotyczą tylko jadła, czyli ciała? A może są takie, co mogą dać pożytek duszom domowników dużych i małych? I czy więcej radości, ale i przeżyć, nie przyniesie wspólne ich celebrowanie, sporządzanie, malowanie, strojenie, obchodzenie?
Beata Rybak / "Sygnały Troski"
Nie gdzie indziej jak w rodzinie, podstawowej i pierwszej wspólnocie osób, w której ma miejsce najpełniejsza wymiana darów, uczymy się postaw otwartości wobec innych, ofiarności, gotowości do niesienia pomocy i współpracy. Jednym słowem: uczymy się żyć w relacji z innymi ludźmi.
"Sygnały troski"
Nic nie jest takim, jakim się wydaje - to puenta przypowieści, w której nieszczęścia okazują się błogosławieństwami, choć nie od razu. Tak bowiem bywa z wieloma trudnymi przypadłościami w naszym życiu: z niechcianym cierpieniem, z przewlekłą chorobą, a nawet ze śmiercią kogoś bliskiego. Są to często dla rodziny próby wiary, wzajemnych więzi, miłości i dzielności, jak i odkrywaniem czegoś, co jest trudnym, nieoczekiwanym, ale pięknym darem od Pana Boga.
br. Tadeusz Ruciński / "Sygnały Troski"
Chłopiec staje się mężczyzną przez podejmowanie zadań pozornie ponad jego siły i możliwości, bo tylko tak staje silnym i przerastającym wciąż swoje ograniczenia.
Sylwia Sułkowska / "Sygnały Troski"
"Oprócz pracy zawodowej pomagałem żonie w wychowywaniu dzieci, bo wiedziałem, że to jest wspólna odpowiedzialność za rodzinę. Na początku niewiele wiedziałem o ojcostwie, ale z każdym rokiem dojrzewałem, nabierałem doświadczenia, stawałem się bardziej odpowiedzialny i ponosiłem konsekwencje podejmowanych decyzji.
Emilia Dziubak / "Sygnały Troski"
Prace domowe zadawane uczniom mają na celu utrwalanie poznanych zagadnień, przygotowują do samokształcenia i uczą odpowiedzialności. Dziecko od wczesnych lat trzeba przyzwyczajać do wypełniania obowiązków. Wiele rodzin stosuje tabelę dyżurów, w które zaangażowani są wszyscy domownicy.
Małgorzata Kramarz / "Sygnały Troski"
Czy rodzic może wcielić się w aktora odgrywającego raz na jakiś czas rolę troskliwej mamy lub kochającego ojca? Owszem. Zdarza się nawet, że jedynym znanym dziecku gatunkiem przedstawień w domowym teatrze bywa kiepska komedia.
br. Tadeusz Ruciński / "Sygnały Troski"
Ponoć jedno z przekleństw brzmi: "Obyś uczył cudze dzieci!". Tak, nie jest to łatwe, zwłaszcza gdy uczniowie zdają się mieć same przywileje, a nauczyciel tylko obowiązki. A co z uczeniem własnych dzieci? Przecież najważniejszych rzeczy dziecko uczy się w domu, a nie w szkole.
Monika Kociszewska / "Sygnały Troski"
Jaka jest współczesna szkoła? Jaką wiedzę przekazuje naszym dzieciom? Jakie wartości powinniśmy przekazać naszym dzieciom sami w domu, aby poradziły sobie w życiu?
Paweł Szuppe / "Sygnały Troski"
We współczesnym, zglobalizowanym i poważnie zeświecczonym świecie wydaje się, że religia w tradycyjnym rozumieniu traci na znaczeniu, a jej miejsce zajmują rozmaite formy świeckiej religijności, wierzeń. Następuje przeniesienie akcentu ze sfery nadnaturalnej (nadprzyrodzonej) do świata ziemskiego, doczesnego.
Marta Nowak / "Sygnały Troski"
Wywiad z Agatą Izabelą Szadkowską, instruktorką Modelu Creightona pracującą z dr Tadeuszem Wasilewskim w Klinice Leczenia Niepłodności Małżeńskiej NaProMedica w Białymstoku.
Jadwiga Lepieszo / "Sygnały Troski"
Jakże często widzimy dziś domy otoczone wysokimi płotami. Czy to jest sposób na ochronę naszego domu? Wynajmujemy firmę ochroniarską by nas broniła przed rabusiami, a sami często pozwalamy na zniszczenie samej istoty naszego domostwa - naszej "domowej kultury" wypracowanej ze swoimi odcieniami przez pokolenia naszych przodków w ramach kultury wyższej - narodowej.
Hanna Karp / "Sygnały Troski"
Czy Polacy kochają swoją rodzinę? Wydaje się, że jest to pytanie retoryczne. Mamy wciąż bogatą tradycję, wedle której udana rodzina jest zwornikiem i warunkiem naszego życiowego powodzenia i szczęścia. Wysoka ranga rodziny nie jest tylko polską specyfiką.
Krzysztof Tarnowski / "Sygnały Troski"
Dziedziczenie kojarzy się zwykle ze spadkiem (przeważnie z otrzymaniem po kimś majątku) albo w wymiarze bardziej współczesnym z genetyką. Ale to także coś więcej. Pojęcie dziedzictwa, a co zatem idzie i dziedziczenia, jest pojęciem szerokim, zarówno w sensie kulturowym (duchowo-materialnym), jak i biologicznym.
Nela Niewadzi-Bargiełowska / "Sygnały Troski"
Jakże często nie doceniamy tego, że posiadanie domu, rodziny i bliskich jest wielkim darem… nie umiemy go przyjmować i cieszyć się nim. Nie umiemy być za niego wdzięczni . Ten, kto poznał postać rudowłosej Ani Shirley, pamięta, ile wdzięczności kryło się w jej dziecięcym sercu mimo smutnych życiowych doświadczeń. Ania urzekała swoją postawą widzenia cudu w każdym napotkanym drobiazgu. Doceniała to, że ma rodzinę.
"Sygnały Troski" Nr 11(53) Listopad 2011
U Indian z Peru słyszy się taką przypowieść: "Jeśli odetniesz kondorowi dziób, skrzydła albo szpony, to on przestanie być kondorem. Jeśli jednak człowiekowi obetniesz język, rękę czy nogi, to on wciąż będzie człowiekiem. Przestanie nim być wtedy, kiedy zabierzesz mu innych ludzi".
{{ article.description }}