Co zrobić, gdy twoja połówka wierzy inaczej?

Ty bardzo lubisz chodzić na adorację połączoną z uwielbieniem, a dla niego jest ważna "zwykła" niedzielna msza. Ty nieustannie szukasz możliwości duchowego rozwoju, a ona szuka spokojnych i samotnych momentów, w których może pomyśleć. Co wtedy?

Jesteście w związku, powoli się poznajecie i okazuje się, że wspólna wiara, która powinna was łączyć, tak naprawdę was dzieli. Czy da się z tym coś zrobić?

Dwie różne duchowości

Spotykacie się, zakochujecie się w sobie, pozornie łączy was ta sama wiara, ale tak naprawdę bardzo szybko pojawiają się problemy. Ty bardzo lubisz chodzić na adorację połączoną z uwielbieniem, a dla niego jest ważna "zwykła" niedzielna msza. Ty nieustannie szukasz możliwości duchowego rozwoju, a on szuka spokojnych i samotnych momentów, w których może pomyśleć. Powoli narastają frustracje, jedna strona próbuje przekonać drugą do swojego wyrażania duchowości i w ten sposób zaczynacie iść osobnymi i wrogimi sobie drogami. Czy można coś z tym zrobić?

To naturalne

Warto zacząć od uświadomienia sobie, że taka sytuacja jest czymś normalnym i naturalnym. Nie dotknęło was żadne nieszczęście, to nie jest sytuacja bez wyjścia. To oczywiste, że każde z was ma inną wrażliwość, w związku z czym szukacie duchowości jej odpowiadającej. Jeśli on jest aktywny i lubi robić wiele rzeczy, to jego duchowość może wyrażać się w pomaganiu innym. Jeśli ona jest spokojna, to chwilą wytchnienia może być codzienna msza święta albo adoracja.

Rozmowa nastawiona na wzajemne wysłuchanie

Zacznijcie od… spokojnej rozmowy. Spróbujcie siebie nawzajem wysłuchać. To dobry moment, żeby każde z was opowiedziało własną historię. Zacznijcie od domu rodzinnego, od tego, kto wam przekazał wiarę, jak wyglądała wasza droga. Czy byliście w jakichś wspólnotach, czy szukacie swojego miejsca w Kościele.

Nawet jeżeli druga strona powie coś, co was zawiedzie, to wysłuchajcie, ponieważ to jest część jej/jego historii, która jest ważna. Nie ukrywajcie niczego przed sobą. Jeśli mieliście trudne momenty, odejścia od Kościoła i Boga, to powiedzcie o tym. Nie bójcie się odsłonić przed drugą osobą. Dzięki temu będziecie mogli w pełni siebie poznać.

Akceptacja

Po szczerej rozmowie dajcie sobie czas na akceptację drugiej osoby i jej historii. Nie musi to oznaczać pełnego zrozumienia, ponieważ nigdy do końca nie zrozumiemy drugiej osoby, nie poczujemy się tak jak ona. Chcesz, żeby twój chłopak zaakceptował drogę twojej wiary i twoją duchowość? Zacznij od siebie i zaakceptuj jego drogę. Wiara jest częścią każdego z was - jeżeli jej nie zaakceptujecie i nie pokochacie, to tak jakbyście odrzucili część drugiej osoby.

Szukanie wspólnej drogi

Po akceptacji swoich dróg przychodzi czas na szukanie wspólnej drogi. Każde z was ma swoją duchowość, w której samo spotyka się z Bogiem, i to jest ważne, ale będąc w związku, warto również szukać wspólnego elementu. Nie narzucajcie sobie swoich spojrzeń, nie przekonujcie siebie nawzajem do czegoś.

Zacznijcie od pytania: "Jakbyś chciał/chciała się ze mną modlić, co jest dla ciebie ważne?". Może będzie to niedzielna msza święta, może zwykła modlitwa "Ojcze nasz" - nie jest istotne, co to będzie, ale to, że będzie was to jednoczyć.

Bogactwo różnorodności

Kiedyś usłyszałam, że jedność to nie jednolitość i że warto sobie zadać pytanie, czy chcemy, żeby druga osoba wierzyła tak jak ja. Może to, w jaki sposób wyraża swoją duchowość, to jej droga do Boga? Warto pamiętać, że zarówno mężczyźni, jak i kobiety są różni, także w kwestiach wiary. Każdy ma inne tempo i inne metody poznawania Boga.

Spróbujmy w tej różnorodności odnaleźć bogactwo, a nie generować frustracje. Dzięki takiej sytuacji możecie się wiele od siebie nawzajem nauczyć. Jesteśmy w związku po to, żeby nauczyć się kochać, także różnice. Dajcie sobie czas, a na pewno odkryjecie bogactwo różnorodności.

Julia Płaneta - należy do wspólnoty Kurs Alfa u Kapucynów w Krakowie, współpracuje z portalem DEON.pl i "Modlitwą w drodze".