Siódmego marca wspominamy świętych męczenników z Kartaginy w Afryce, przede wszystkim święte Perpetuę i Felicytę. Ich przeżycia i doświadczenia ostatnich chwil zostały przez nich samych spisane i przekazane potomnym. Wiedzieli bowiem, że "dawne przykłady wiary, świadczące o łasce Bożej i budujące człowieka, zostały utrwalone w piśmie po to, aby czytelnik przez ich lekturę, niejako je sobie przedstawiał i tym samym wielbił Boga i pokrzepiał się wewnętrznie. (…) I wszystkie inne łaski Ducha Świętego traktujemy jako narzędzie zamierzone dla dobra Kościoła, bo przecież został On mu zesłany, aby rozdzielać wszystkie dary na wszystkich, jak Bóg każdemu wyznaczył. (...) Z tego też powodu uważamy za konieczne spisać je i tym samym rozsławić je dla chwały Bożej. (…) Bóg bowiem zawsze dotrzymuje swoich obietnic, aby przekonać niewierzących, a nagrodzić wiernych. A więc, bracia i synaczkowie, 'oznajmiamy wam to, cośmy usłyszeli i czego dotykały nasze ręce'".
Świadectwo świętych zostało przygotowane do zbioru akt męczenników dla IW PAX. Przekładu dokonał A. Malinowski z tekstu łacińskiego wydanego przez H. Musurillo, The Acts of the Christian Martyrs, Oxford 1972, s. 100-130. Poniższe fragmenty tekstu pochodzą z książki „Męczennicy. Ojcowie żywi, T. IX”, Wyd. „Znak”, 1991 r. z serii Ojcowie Żywi, s. 244-268.
Skomentuj artykuł