Podejrzewano u niego zaawansowany nowotwór. Wtedy przypomniał sobie słowa tej nowenny

"Lekarze zdecydowali się wysłać próbki krwi do specjalistycznej analizy. Wyniki miały przyjść w ciągu pięciu dni. Na ten czas dostałem przepustkę do domu. Gdy przyszły wyniki, okazało się...".

Od urodzenia często chorowałem. Były to choroby zagrażające życiu, wymagające hospitalizacji i dłu­gotrwałego leczenia. Pod tym względem były ze mną straszne problemy. Starałem się nie myśleć o tych chorobach, po prostu przyzwyczaiłem się do takiej sytuacji. Mówiłem sobie, że taki mój los lub że mam pecha. Dzięki Bogu wychodziłem ze wszystkiego obronną ręką.

Wszystko się zmieniło, gdy w 2002 r. niespodzie­wanie trafiłem do szpitala. Lekarze powiedzieli, że mam guza. Przeszedłem operację. Po operacji przyszła do mnie rodzina i przynieśli mi obrazek, szatkę i No­wennę do Dzieciątka Jezus Koletańskiego, także wodę Dzieciątkową i inne nowenny. Modliłem się z całych sił, prosząc Boga o zdrowie, piłem wodę Dzieciątkową i polewałem nią ranę. Już nazajutrz po operacji cho­dziłem, a po pięciu dniach opuściłem szpital.

Cały czas modliłem się, prosząc o zdrowie, o to, żebym nie miał raka. Wyniki miały być czternaście dni po zabiegu, lecz przyszły dopiero po trzech i pół

tygodnia. Okazało się, że guz, który miałem, to no­wotwór złośliwy. Byłem w szoku. Kiedy dowiedzie­liśmy się o tym, moja żona była w ostatnim miesiącu ciąży i lada dzień miało przyjść na świat nasze dru­gie dziecko. Nie wiedziałem, co robić. W tym cza­sie codziennie odmawiałem nowenny i jednocześnie broniłem się przed myśleniem o chorobie. Dostałem skierowanie na leczenie, na oddziale hematologii. Wyprosiłem u lekarza jak najpóźniejszy termin le­czenia, gdyż chciałem być przy narodzinach dziecka.

Żona miała rodzić w prywatnej klinice. Tydzień przed porodem oglądaliśmy w telewizji program na temat takich placówek. Usłyszeliśmy, że często pod­czas jakichkolwiek komplikacji przy porodzie w takich klinikach nie jest udzielana natychmiastowa pomoc z powodu braku odpowiedniej aparatury, anestezjo­loga itd.

Zdecydowaliśmy się na poród w normalnym szpitalu. Po dwunastu godzinach porodu okazało się, że trzeba zrobić cesarskie cięcie, gdyż groziła zamar-twica płodu. Pobiegłem szybko do kościoła św. Jó­zefa, do Dzieciątka Jezus, i modliłem się o zdrowie dla żony i synka. W czasie modlitwy obiecałem Bogu, że będziemy wychowywali nasze dzieci od małego po chrześcijańsku i opowiemy im o tym, co się stało, aby i one ufały Bogu i wierzyły Mu. Poprosiłem też siostry o modlitwę. Często się modliłem, lecz wte­dy pierwszy raz tak naprawdę uwierzyłem i zaufa­łem Bogu, i stał się cud. Zaraz po wyjściu z kościoła