Ignacjańskie spotkania ze Słowem Mt 13, 33-37

Odejście Pana, o którym mówi ewangelia, Jego udanie się w daleką podróż znaczy, iż stał się On niewidzialny dla naszych zmysłów.

Ewangelia powiada jednak równocześnie, że On powróci, co nadaje sens naszemu czuwaniu. Staje się ono ćwiczeniem w oczekiwaniu na Jego powrót; ćwiczeniem pamięci o Nim podczas rozłąki, w zmiennych realiach naszego życia. Pośród tych zmienności gwarantuje ono zakorzenienie w obietnicy powrotu; poczucie, że należę do Kogoś. Do kogo dzisiaj należą moje myśli, moje uczucia, moje wspomnienia? Kogo lub czego dotyczą?

Czuwanie, czujność przeciwstawia się powierzchowności - jest spojrzeniem w głąb, pod powierzchnię pozorów. Jest patrzeniem na rzeczywistość taką, jaką ona jest. Ci, którzy nie czuwają zapominają o rzeczywistości: o tym, do kogo należy dom, jak również o tym, że pan zapowiedział swój powrót. Czuwanie jest zachowaniem trzeźwości umysłu, jest wolnością umysłu. A co mną bardziej kieruje w życiu: emocje, uczucia, pogłoski, opinie, domniemania, czy trzeźwy sąd, rozsądek pełen szacunku i pokory wobec innych, wobec świata?

Medytację prowadzi o. Robert Grzywacz SJ

[-iss_30xi2014_grzywacz.mp3-]

Z Ewangelii według św. Marka (Mt 13,33-37):

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: «Czuwajcie!»".