Moja Ziemia Święta to tu i teraz

Czasem szukam Boga w wielkich rzeczach. Planuję rekolekcje, pielgrzymki, odwiedzam sanktuaria. Nic w tym złego. Ale On jest nie tylko tam. Moja ziemia święta, moja przestrzeń na spotkanie z Miłością jest tu, gdzie jestem teraz. Nie tam, gdzie dopiero się udam, kiedy będę już bardziej poukładana.

Jest w pisaniu książki, w sprzątaniu domu, w odbieraniu telefonów, w spotkaniach z ludźmi – tych wyczekiwanych i tych niewygodnych. W zmienianiu pieluchy, dopijaniu zimnej kawy, w zachwycie nad krokusami zwiastującymi wiosnę i w szarości listopadowego poranka, który cały mówi o tęsknocie za słońcem. W tym, co planuję, i w tym, czego nie wybieram.

Kiedy Jezus szedł na Golgotę, wchodził w miejski tłum. Życie toczyło się jak każdego dnia, Skazaniec nie robił na większości wrażenia. Najświętszy przeszedł niezauważony – tak było wtedy i tak jest dzisiaj, bo dzisiaj też jest obecny w świecie, na który przyszedł ponad dwa tysiące lat temu. Jest z nami „przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20).

Czy jesteś dla samej siebie przyjaciółką?

Psychologia na co dzień

Co zrobić, by Go zauważyć? Jak nie przegapić Jego obecności? Czasem to proste – wystarczy pomyśleć, co hałas w nas zagłusza, i zaryzykować spotkanie z tym w ciszy. Wyłączyć telewizor, telefon, radio. Myśli wyłączyć się nie da, można jednak pozwolić im płynąć, być i znikać. Nie wiązać się z nimi, nie dawać się im prowadzić do krainy „a co będzie jutro” albo na pustkowia zranień sprzed lat, gorzkich słów  i tego, co można było wtedy odpowiedzieć.

Można starać się być tu i teraz. Wtedy okaże się, że On jest cały czas obecny. Możemy się z Nim spotkać tam, gdzie wydaje się to oczywiste – w kościele. Bardzo lubię zanurzać się w ciszy, jaka tam zazwyczaj panuje. Lubię wchodzić tam chociaż na chwilę, przestępując próg świątyni, zostawiać za sobą hałas codzienności, pośpiech, problemy domagające się natychmiastowej reakcji i trafnych rozwiązań. Przychodzę tam jak do źródła.

Potem jednak, gdy już z niego zaczerpnę i przypomnę sobie, że nie jestem sama w moich zmaganiach, wychodzę. Mam wrażenie, że On też wymyka się ze mną z kościoła. Bocznymi drzwiami, po cichu, jakby nie chciał rzucać się w oczy. Rusza ze mną na szlak moich codziennych pielgrzymek, zwyczajnych i niemających wiele wspólnego z pobożnością i ciszą świątyni. Chce tego.

On idzie razem ze mną w codzienność.

Gdy w rytm oddechu wypowiadam Jego imię, gdy odmawiam różaniec, jadąc tramwajem, gdy myślę: „Przyjdź, bądź tu ze mną, pomóż...”. I gdy po prostu modlę się, wykonując swoje obowiązki – On idzie razem ze mną w codzienność. I ta codzienność jest jak ziemia święta. Moja ziemia święta. Przestrzeń spotkania z Miłością.

Fragment pochodzi z książki Mai Komasińskiej-Moller "Przyjąć siebie. Jak być szczęśliwą kobietą?".