Wypuścić z rąk swoje życie

Wypuścić z rąk swoje życie
Fot. depositphotos.com

Podchodząc do tematu jak skrupulatni księgowi, moglibyśmy stwierdzić, że z pewnością skarbona w świątyni nie zyskała zbyt wiele na ofierze złożonej przez ubogą wdowę, która przyszła do przybytku pomodlić się. Natomiast my zyskaliśmy niesamowity obraz, który powinien zapaść nam w pamięci, na długo w nas zostać i bardzo mocno pracować, stawiając pytanie o moc naszej wiary w życie wieczne.

Dzisiejsza liturgia słowa stawia przed nami dwie wdowy. Jedna z nich jest mieszkanką Sarepty Sydońskiej. Wraz z synem doświadczają skutków panującej w krainie suszy – zaczyna doskwierać im brak pożywienia. Kiedy przychodzi do niej prorok Eliasz i prosi o podpłomyk dla siebie, reaguje dość stanowczo: „Na życie Pana, twego Boga, już nie mam pieczywa, tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy” (1 Krl 17, 12). Potem jednak pojawia się w niej zaufanie w słowo przyniesione przez proroka – że za tym słowem stoi nie ludzka obietnica, lecz obietnica od samego Boga. Dlatego pokłada w tym ufność. I słowo wypełnia się: „Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza” (1 Krl 17, 16).

Druga wdowa mierzy się z biedą. Możemy sobie tylko wyobrażać skromne życie tej ubogiej kobiety, z tekstu Ewangelii nie dowiadujemy się szczegółów. Widzimy jednak, jak bogate wnętrze ma ta kobieta, jak hojne jest jej serce – jest prawdziwie uboga w duchu: „Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz” (Mk 12, 41-42). Materialna bieda nie pozbawiła jej zaufania wobec Boga, o którego świątynię chce się zatroszczyć choćby ostatnim swoim groszem. Mogłaby się przecież zdyspensować od tej ofiary. Ona jednak wraz z wrzuconymi do skarbony dwoma pieniążkami wkłada w ręce Boga całe swoje życie: „Ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie” (Mk 12, 44).

Przesłanie tych dwóch historii jest dla nas następujące – trzeba nam wypuścić z rąk nasze własne życie i złożyć je w ręce Boga. Brzmi to bardzo wzniośle i górnolotnie. I takie pozostanie, jeśli nie przełożymy tego na konkret. Wypuścić życie z własnych rąk oznacza pozwolić mu wygasnąć w śmierci po to, by przejść do życia wiecznego. I to jest niezwykle trudne. Trzeba mieć naprawdę mocną wiarę. Wiemy, jak niewiele czasami potrzeba, by nasza relacja z Bogiem zatrzęsła się w posadach. A kiedy człowiek staje oko w oko z cierpieniem i śmiercią, to wiara wystawiona jest wówczas na potężną próbę. W takich sytuacjach odkrywamy jednak, że na wiele sposobów jesteśmy związani z tym światem. Mnóstwo osób, spraw i rzeczy nas tutaj trzyma. A my nie chcemy tego za bardzo puścić, bo czerpiemy z tego radość, czujemy się dzięki temu szczęśliwi, widzimy w tym sens naszego życia i po prostu czujemy, że to jest nasze – tworzy to naszą tożsamość jako ludzi. Nie musi to od razu świadczyć o słabej i powierzchownej tylko wierze, ale na pewno mówi nam o tym, jak ważne jest dla nas nasze ziemskie życie – widzimy w nim wielką wartość, jest naszym skarbem. Tymczasem Chrystus przychodzi na świat po to, żeby nas przekonać do wiary w życie wieczne – żebyśmy go zapragnęli jak niczego na tym świecie, żebyśmy za nim nieustannie tęsknili i swoje doczesne pielgrzymowanie podporządkowali temu właśnie celowi, jakim jest Niebo: „Chrystus wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9, 24).

DEON.PL POLECA


Dawać z tego, co zbywa, nie świadczy o wielkiej miłości. Wręcz przeciwnie. Choć ofiary składane przez bogaczy były obfite, to nie były jednak hojne: „Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie” (Mk 12, 44). Hojnością jest dać, odczuwając stratę – czasami bardzo dotkliwie. Hojność tworzy wówczas relację pomiędzy obdarowanym a ofiarującym. W kontekście troski o świątynię zewnętrzną wdowi grosz materialnie znaczył niewiele. Z duchowego jednak punktu widzenia, dzięki temu, że dany był z hojności, okazał się być milowym krokiem pozwalającym owej kobiecie otworzyć swoje serce na oścież przed Panem, który w nim zamieszkał, czyniąc z niego swoją prawdziwą świątynię. Podobne wnioski możemy wysnuć z historii wdowy z Sarepty.

Oba te opowiadania o wdowach pokazują nam też, że trzeba troszczyć się o to, żeby zachować w sobie korelację pomiędzy tym, co zewnętrznie świadczy o mojej wierze, a tym, co dzieje się w moim sercu. Czy to jest ze sobą współgra? Czy jedno z drugiego wynika? Strzec się trzeba jak ognia wszelkiego pozoranctwa w wierze. Jezus zwraca na to uwagę: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok” (Mk 12, 38-40). Pan i tak przecież zna nasze serce, każdy jego zakamarek i skrywane w nim tajemnice. W Sarepcie wydarzył się cud rozmnożenia mąki i oliwy, ponieważ ze strony człowieka było zaufanie Bożemu słowu. W świątyni wydarzył się cud spotkania z Bogiem, ponieważ człowiek potrafił zawierzyć Mu całe swoje życie.

Te dwie wdowy, z którymi dzisiaj w liturgii słowa się spotykamy, mówią nie tylko o tym, jaki powinien być człowiek w relacji do Boga, ale mówią też o tym, jaki jest Bóg w stosunku do nas. Uboga wdowa z Ewangelii jest obrazem Boga, który przyjął ludzką naturę, rzucając się w czas i przestrzeń – poddał się im, choć sam jest przecież ich Stwórcą. Stał się mały i znaczący niewiele, jak wdowi grosz w skarbonie pełnej innych, bardziej wartościowych monet. Przyszedł na świat niezauważony, jak uboga wdowa do świątyni, gdzie z pokorą ustępowała miejsca bogatszym od siebie, którzy przyciągali uwagę i podziw innych. Uboga wdowa jest też zapowiedzią śmierci Chrystusa, który dobrowolnie wypuścił swoje życie z rąk, rzucając się w otchłań śmierci, przez którą przeszedł zwycięsko, wpadając w ramiona Ojca. I tak jak wdowi grosz, z pozoru niezbyt wiele znaczący, okazał się o wiele cenniejszy od nominalnie większych ofiar, tak też ofiara Chrystusa, choć złożona przez jednego człowieka, przynosi zbawienie całemu światu.

We wdowie z Sarepty Sydońskiej również możemy dostrzec zapowiedź Chrystusowego zwycięstwa nad śmiercią. Zawierza natchnionemu słowu proroka, który składa jej obietnicę, która wydaje się wręcz niewiarygodna. I wydarza się cud – nie brakuje jej pożywienia, mąka i oliwa nie wyczerpują się aż do czasu, w którym znów spadnie deszcz, a ziemia zacznie rodzić plony. Możemy w tym dostrzec obraz Eucharystii, która dla wierzących w Chrystusa i Jego zwycięstwo nad śmiercią jest pokarmem na drodze życia i będzie nim aż do końca świata – aż do momentu, w którym raz na zawsze zostanie pokonana śmierć, a zakróluje życie.

Kierownik redakcji gdańskiego oddziału "Gościa Niedzielnego". Dyrektor Wydziału Kurii Metropolitalnej Gdańskiej ds. Komunikacji Medialnej. Współtwórca kanału "Inny wymiar"

Tworzymy DEON.pl dla Ciebie
Tu możesz nas wesprzeć.
ks. Jan Twardowski

Czego szukam? Komu daję się w życiu prowadzić?
Kogo przypominam? Jakim jestem chrześcijaninem?
Kim jestem?

Ksiądz Jan Twardowski jest mistrzem w zadawaniu pytań tak prostych, że aż skomplikowanych. W swojej książce stawia nas...

Skomentuj artykuł

Wypuścić z rąk swoje życie
Wystąpił problem podczas pobierania komentarzy.
Nikt jeszcze nie skomentował tego wpisu.