Jak leczyć nerwicę?

Nerwica jest zaburzeniem, które rozpoczyna się dość subtelnie. Pojawiają się na początku nieznaczne zawroty głowy, najczęściej tłumaczone szybką zmianą pozycji ciała, niskim ciśnieniem i brakiem kofeiny, zmęczeniem. Jedna nieprzespana noc w tygodniu także nie budzi podejrzeń, zwłaszcza u młodych mam, które często muszą wstawać do małych dzieci.

Nagłe uderzenie gorąca, silny ścisk żołądka czy ucisk w klatce piersiowej można zinterpretować jako brak kondycji. Kłopoty z koncentracją uwagi, ciągłe rozkojarzenie wiążemy z tak popularnym wyścigiem i pośpiechem życia. Częste zmiany nastrojów, rozdrażnienie brak chęci do życia nazywamy potocznie "dołem", z którym można sobie poradzić poprzez objadanie się słodyczami, niewinne całodniowe (kolejne w miesiącu) zakupy. Trudno czasem zauważyć, że w wyniku ciągłej nieprawidłowej samooceny w sposób obsesyjny dochodzi do wizyt w solarium, rozpoczynania (i porzucania) kolejnych diet, generalnych i bardzo szczegółowych porządków kilka razy w miesiącu, unikania kolejnych spotkań ze znajomymi.

Tym wszystkim objawom od samego początku towarzyszy lęk, mniej lub bardziej uświadomiony. Boimy się, że inni mogą źle o nas pomyśleć, że nie jesteśmy wystarczająco dobrymi studentami, pracownikami, partnerami, rodzicami. Boimy się przyszłości, o zdrowie własne lub bliskich, ryzyka związanego z pracą, planami życiowymi, aktywnością. W miarę jak lęk coraz bardziej zajmuje nasze myśli, objawy dotyczące ciała i psychiki przybierają na sile w zawrotnym tempie. I, o ile nerwica musi być dokładnie zdiagnozowana przez specjalistę, bardzo łatwo niektórym osobom odnaleźć się w takich opisach sytuacji. Jak leczyć nerwicę? Jeśli tylko objawy kwalifikujące się na stwierdzenie zaburzeń nerwicowych zaczynają stanowić przeszkodę w codziennym funkcjonowaniu, spełnianiu obowiązków, pełnieniu ról społecznych, korzystaniu z przyjemności, pozytywnym myśleniu o własnej osobie - najprościej i rzetelnie można odpowiedzieć, że leczenie następuje poprzez psychoterapię. Jednak warto się zastanowić, ile czasu musi upłynąć od momentu powstania objawów, do decyzji o terapii.

Niejednokrotnie sięgamy po wiele domowych i koleżeńskich sposobów na szybką poprawę nastroju. Stosujemy cały system zaprzeczeń - nerwica mnie nie dotyczy, nie jestem wariatem, co ludzie powiedzą gdy się przyznam że mam problem. W rezultacie objawy się pogłębiają, błędne koło napędza się odbierając nam kontrolę nad ciałem, psychiką i całym życiem. W myśl powiedzenia, że "lepiej zapobiegać niż leczyć", naprawdę warto zadbać o własną kondycję psychiczną, zapewnić sobie przestrzeń na pracę, życie rodzinne oraz przyjemności i dążyć do stanu harmonii i spełnienia. Idealny obraz przełamują jednak pojawiające się trudności.

Czy pójście do specjalisty faktycznie jest naznaczone ogromnym stygmatem "nienormalności" - w czasach, gdy tak łatwo obnażyć publicznie swoje niekompetencje w ramach wychowywania dzieci, kłopotów z partnerem czy nieumiejętności w prowadzeniu domu? Może się okazać, że w indywidualnym kontakcie, zanim jeszcze kontrola zatraci się w uciążliwych objawach, będzie można uświadomić sobie własne obawy, lęki, ograniczenia i ukryte pragnienia, a praca nad rozwojem własnej osobowości przyniesie z czasem zarówno przyjemność, jak i nową jakość życia.