Książka Sztuka bycia księdzem to swoisty podręcznik dla kapłańskiej formacji podstawowej i stałej. Ma służyć rozeznawaniu oraz samodzielnej, krytycznej i twórczej refleksji nad kapłańską postawą i posługą. Obejmuje sześć rozdziałów i ponad siedemdziesiąt artykułów różnych autorów. Zamieszczone teksty dotyczą tożsamości kapłańskiej, życia duchowego i modlitwy, duchowości i psychologii, duszpasterstwa oraz formacji do kapłaństwa. Ostatni, szósty rozdział, zawiera kilkanaście świadectw.
Fragment książki:
WPROWADZENIE
„Żyję tu na bardzo wysokiej górze. […] To, co nazywają życiem, jest daleko w dole, w niewyraźnej i pogmatwanej czerni. Tu, w górze, ludzka i Boska samotność spotykają się w poważnej rozmowie. Trzeba mieć bystre oczy, inaczej nie wytrzyma się bijącego tutaj światła. Trzeba mieć dobre płuca, inaczej nie złapie się oddechu. Trzeba być wolnym od zawrotów głowy, zdolnym do przebywania samotnie na dużej wysokości, na wąskiej półce skalnej, inaczej spadnie się w dół i stanie się ofi arą małości i niewierności”.
(Alfred Delp SJ, W obliczu śmierci)
Wbrew tytułowi nadanemu niniejszej publikacji – (J 15, 16) – mówi Jezus do tych, których On sam powołuje.
1. Powołuje jednak najpierw nie do pracy i posługiwania ludziom, ale do wiernego kroczenia Jego śladami. Pójdźcie za Mną – oto Jego pierwsze zasadnicze powołanie, a obietnica: uczynię was rybakami ludzi (Mt 4, 19) – jest konsekwencją i owocem wierności powołanych. My, księża, jak też alumni – kandydaci do kapłaństwa, musimy nieustannie pamiętać, że święcenia nie są nagrodą za dobre sprawowanie, osobiste zasługi czy też posiadane talenty i nabyte umiejętności. Są wyłącznie łaską. To do nas, księży, w szczególny sposób odnoszą się słowa św. Pawła: Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Według oceny ludzkiej niewielu [tam] mędrców, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał, co niemocne, aby mocnych poniżyć; […] tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga (1 Kor 1, 26-29). W kontekście tych słów nie dziwi już nasza ludzka kruchość, ułomność i grzeszność, ujawniająca się w naszym codziennym życiu i posługiwaniu, które Jezus znał dobrze, zanim nas powołał. Sztuka bycia księdzem – to najpierw pokorne przyjmowanie zaproszenia do kroczenia za Nim, które bierze pod uwagę naszą kondycję.
Jak pisze jeden z Autorów niniejszej publikacji, najważniejsze w życiu kapłana jest doświadczenie czułej miłości Jezusa, który widząc naszą grzeszność, nie potępia nas, ale klęka przed nami i z czułością myje nasze ubrudzone przez grzech nogi: „Jakże często mówiąc o kapłaństwie, wolimy jednak przedstawiać samych siebie jako niemal idealnych i bezgrzesznych. Jakże często wstydliwie chowamy pod ornat nasze brudne nogi, powtarzając za Piotrem: Nigdy mi nie będziesz nóg umywał. I nie pomaga nawet Jezusowe wołanie: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną (J 13, 8)”.
I choć Jezus ma moc przekazywać wiernym swoje dary i łaski mocą samych znaków kapłańskich (ex opere operato), to jednak – jak pokazuje doświadczenie – ksiądz swoją nieuczciwą postawą może spowodować we wspólnocie Kościoła prawdziwe spustoszenie, czasami na niewyobrażalną wręcz skalę. Owocność posługi kapłańskiej zależna jest więc także od postawy księdza, który jej udziela. Liczne przypadki zgorszenia, jakie miały miejsce w Kościele w ostatnich latach, świadczą o tym najlepiej. Czyż Jezus nie upominał Apostołów: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec (J 10, 1-2)?
Równie mocne napomnienie pod adresem duchownych usłyszeliśmy w czasie Drogi Krzyżowej w Koloseum w Wielki Piątek 2005 roku, w której uczestniczył duchowo także Jan Paweł II w swojej prywatnej kaplicy w Watykanie, trzymając w rękach krucyfiks. Kard. Joseph Ratzinger jak prorok Jeremiasz wołał: „Ile brudu jest w Kościele i to właśnie wśród tych, którzy poprzez kapłaństwo powinni należeć całkowicie do Niego! Ileż pychy i samouwielbienia! Jakże mało cenimy sakrament pojednania, w którym On oczekuje, by nas podnieść z naszych upadków! To wszystko jest obecne w Jego męce. Zdrada uczniów, niegodne przyjmowanie Jego Ciała i Krwi jest z pewnością największym bólem Zbawiciela, który przeszywa Mu serce. Nie pozostaje nam nic innego, jak zwrócić się ku Niemu z całej głębi duszy, wołając: Kyrie, eleison, Panie, ratuj”.
2. Biorąc pod uwagę z jednej strony naszą ludzką kruchość, z drugiej zaś narastające cywilizacyjne zagrożenia i pokusy dotykające także środowiska duchownych, Benedykt XVI na Rok Kapłański zaproponował hasło: „Wierność Chrystusa – wierność kapłana”. Sztuka bycia księdzem to najpierw szukanie wierności Jezusowi wbrew wszelkim przejawom ludzkiej słabości. Ułomność i codzienna grzeszność nie zagrażają bynajmniej naszej wierności. Więcej nawet – dają one szczególną okazję do nieustannej walki o nią i wzmacnianie jej. Sztuki bycia księdzem uczymy się przede wszystkim, obcując codziennie z Jezusem „jak przyjaciel z Przyjacielem, jak sługa z Panem, jak uczeń z Mistrzem” (św. Ignacy Loyola). Odnowienie naszego kapłaństwa może więc dokonać się tylko na drodze przylgnięcia do Osoby Jezusa, rozważania Jego słowa oraz nieustannego powierzania się Mu z wszystkimi naszymi potrzebami, pragnieniami i tęsknotami, jak też lękami, obawami i ułomnościami. Stajemy się przykładem dla wiernych, wśród którym żyjemy, nie poprzez naszą nienaganność moralną czy tym bardziej zawodowy profesjonalizm, ile raczej poprzez postawę szczerości i otwartości w relacji z Jezusem. To On daje nam prawdziwe poznanie samych siebie, dzięki któremu możemy rozeznać, co naprawdę w naszej posłudze kapłańskiej zależy wyłącznie od Niego, a co zależy przede wszystkim od nas samych. Pełne poznanie siebie chroni nas przed pysznym przypisywaniem sobie tego, co należy wyłącznie do Boga, a przerzucaniu na Niego tego, co należy do zakresu naszej odpowiedzialności. Tylko kapłan, który zna siebie, doskonale wie, że jest jedynie sługą nieużytecznym, wykonującym, co mu polecono (por. Łk 17, 10).
Wszystkie inne aspekty sztuki bycia księdzem, które będą szeroko omawiane w niniejszej publikacji: poszukiwanie tożsamości kapłańskiej, kapłańskie posłuszeństwo, postawa ubóstwa, zachowanie celibatu, posługa słowa Bożego, sprawowanie sakramentu pokuty, troska o ubogich, praca intelektualna, praca z młodzieżą, obecność w kancelarii, w szkole oraz wszystkie inne prace duszpasterskie – będą możliwe dzięki naszemu uczestnictwu w Eucharystii, codziennej zaangażowanej modlitwie, szczerej spowiedzi.
3. To prawda, że współczesna cywilizacja zachodnia, usiłująca kwestionować i redefiniować najbardziej oczywiste ludzkie wartości, na przykład małżeństwo czy rodzinę, nie sprzyja wierności i stałości kapłańskiej. Trudno nie kojarzyć łatwej rezygnacji ze sprawowania funkcji kapłańskiej przez wielu młodych księży z rozpowszechnioną praktyką małżeńskich rozwodów. Jednak, paradoksalnie rzecz biorąc, to właśnie ów niesprzyjający wierności klimat może pełniej objawić autentyczność, piękno i głębię postawy oraz posługi kapłańskiej.
Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować (J 15, 20) – powiedział Jezus. Słowa te nabierają dzisiaj szczególnej wagi, choć w innym nieco znaczeniu, niż miało to miejsce w okresie komunistycznej walki z Kościołem. Podważanie autorytetu księży, medialne ośmieszanie głoszonych przez nich zasad moralnych (szczególnie tych odnoszących się do ludzkiej miłości i seksualności), nagłaśnianie skandali seksualnych z udziałem księży, zmanipulowane informowanie o wydarzeniach kościelnych, oskarżanie o korporacjonizm – to tylko niektóre przykłady „sprawdzania” nas i poddawania próbie naszej kapłańskiej wiarygodności. Te i inne – często jawnie niesprawiedliwe – manipulacje medialne zwykle bolą.
Bądźmy jednak szczerzy, bolą także dlatego, że rozliczają nas – i to publicznie – z naszego zachowania i postawy moralnej. Informacje medialne o księżach i Kościele, nawet jeżeli są wyolbrzymione, sięgają przecież do faktów. Pogrążamy się jeszcze bardziej, gdy całą naszą uwagę poświęcamy na tłumaczenie gorszących wydarzeń i prostowanie tego, co jest samo z siebie krzywe. Domagając się od mediów rzeczowego informowania o nas, musimy jednocześnie uznać ze skruchą każdy przedłożony nam przed oczy nasz grzech. I tak na przykład tłumaczenie pedofilii księży tym, że wśród lekarzy, nauczycieli, trenerów czy duchownych innych wyznań i religii jest tyle samo osób o tej skłonności, nie rozwiązuje problemu. Każdy pojedynczy grzech wymaga potępienia, a cała góra cudzych grzechów postawiona obok jednego naszego nie usprawiedliwi go. Wierni nie gorszą się najpierw nieuczciwością konkretnych duchownych, ile raczej tolerancją na zło przełożonych i środowiska duchownych. Nikt z nas nie czyni zarzutów Jezusowi, że w Jego otoczeniu był zdrajca i złodziej. Czujemy się raczej zbudowani publicznym upomnieniem skierowanym pod adresem Judasza: Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z was jest diabłem (J 6, 70). Kościół nie może przecież obiecywać społeczeństwu, że w szeregach duchownych nie będzie nigdy ludzi nieuczciwych, ponieważ nie ma władzy nad wolnością swoich księży. M o że powinien natomiast dać rzetelną obietnicę, że każde nadużycie i niemoralność będą potępione i zostaną wyciągnięte konsekwencje wobec ludzi w sposób oczywisty nieuczciwych.
Nawet jeżeli niektóre wielkie media traktują nas „bez znieczulenia” i nierzadko stosują wobec nas prowokacyjny ton i styl, nie możemy obrażać się, zamykać w sobie i wycofywać z przestrzeni publicznej i medialnej. Taką postawą potwierdzalibyśmy jedynie czynione nam niekiedy zarzuty, że w całej naszej działalności szukamy własnej chwały, korzyści i przyjemności. Trzeba nam raczej naszą postawą bezinteresowności i przejrzystości moralnej oraz ofiarnej służby ludziom, szczególnie zaś ubogim i wydziedziczonym, przekonywać świat, że celem naszego życia jest głoszenie Jezusa oraz wychodzenie naprzeciw tym, którzy oczekują od nas pomocy.
4. Książka Sztuka bycia księdzem nie daje oczywiście gotowych odpowiedzi na wszystkie kapłańskie trudności i pytania. Nie taki jest jej cel. Pragnie natomiast uczyć duchowego rozeznania oraz samodzielnej, krytycznej i twórczej reflleksji nad naszą postawą i posługą. Możemy ją potraktować jako osobisty rachunek sumienia z naszego dotychczasowego kapłańskiego posługiwania. Zwłaszcza młodzi księża od chwili święceń, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, winni zadawać sobie jasne pytania, jakiego kapłaństwa się uczą: Czym jest ono dla nich? W jaki sposób wykonują codzienne kapłańskie posługi? Ile jest w nich osobistego zaangażowania i serca? W jaki sposób przygotowują się do głoszenia słowa Bożego? Jak traktują wiernych, szczególnie zaś ludzi ubogich, słabych i upokorzonych przez życie? W jaki sposób spowiadają? Ile jest w ich posłudze poświęcenia i ofiary? Jak łączą swoje osobiste życie duchowe z pracą kapłańską?
5. Publikacja zawiera sześć rozdziałów, które obejmują najważniejsze kapłańskie tematy: tożsamość kapłańska, czyli kim jest ksiądz; życie duchowe i modlitwa; duchowość i psychologia; duszpasterstwo; formacja do kapłaństwa. Ten bogaty materiał nie wyczerpuje oczywiście całego opisu „sztuki bycia księdzem”. Wobec wielu wątków podjętych w niektórych tekstach przyporządkowanie ich do konkretnego rozdziału było nieco umowne. W ostatnim, szóstym rozdziale publikujemy kilkanaście świadectw. Niektóre z nich są jednak nie tyle opisem własnej drogi kapłańskiej, co raczej osobistą refl eksją o życiu i posłudze księdza w naszych czasach. Otwartość i szczerość świadectw doskonale pokazuje, że dobrym księdzem jest nie ten, kto nigdy się nie myli, nie błądzi i nie upada, ale ten, kto żyje w postawie prawdy i – razem z wiernymi, którym posługuje – podejmuje codzienny wysiłek nawrócenia i przemiany serca.
Autorzy – ich zwięzłe biogramy znajdzie Czytelnik pod tekstem – wywodzą się z różnych środowisk: obok przedstawicieli hierarchii, profesorów uniwersyteckich i seminaryjnych jest także wielu księży zaangażowanych w bezpośrednią pracę w parafii, szkole i innych dziełach apostolskich.
Wszystkie publikowane artykuły zawierają nie tylko bogactwo intelektualnej refl eksji, ale przede wszystkim ogromne doświadczenie ludzkie, duchowe i duszpasterskie. Kapłaństwo, którym dzielą się Autorzy, jak możemy to łatwo wyczytać między wierszami, nie jest dla nich najpierw rodzajem interesującej pracy, ale „domem”, w którym mieszkają; a może raczej całym życiem. Szczególnie dla nas, księży katolickich, którzy świadomie i dobrowolnie rezygnujemy z życia małżeńskiego i rodzinnego ze względu na królestwo niebieskie, kapłaństwo tutaj, na ziemi, jest najcenniejszym darem. To dzięki niemu możemy realizować także nasze pragnienia i fascynacje ludzkie, które zostają wpisane w kapłańskie posługiwanie.
Prezentowana publikacja posiada niemal symboliczny charakter. Ukazuje bowiem to, co w życiu i działalności polskich księży jest najlepsze. Krytykując naganne postawy „księżowskiego marginesu”, który z czasem sam się demaskuje i o którym też głośno w mediach, trzeba oddać sprawiedliwość polskim księżom, ich postawie i duszpasterskiemu zaangażowaniu. Książka jest też niewątpliwie pięknym świadectwem harmonijnej współpracy środowisk diecezjalnych i zakonnych w polskim Kościele. Do księży piszących o kapłaństwie dołączyliśmy osoby świeckie, które piszą o tym, jakiego kapłana potrzebują współcześni mężczyźni i kobiety oraz jak pomagać księżom w chwilach kryzysu.
6. Choć Sztuka bycia księdzem była przygotowywana jako swoisty podręcznik dla kapłańskiej formacji podstawowej i stałej, to jednak – wbrew pozorom – nie jest ona przeznaczona jedynie dla duchownych. Polecamy ją gorąco także osobom świeckim współpracującym na co dzień z księżmi, ich rodzinom, siostrom zakonnym. Wobec rozmycia tożsamości kapłańskiej w niektórych środowiskach głębsza znajomość problematyki kapłańskiej może być ogromną pomocą w rozeznaniu, jak pomóc księdzu, który znalazł się na rozdrożu. Jak pokazuje doświadczenie, wielu młodych księży rezygnuje z pełnienia posługi kapłańskiej tylko dlatego, że nie znajduje w otoczeniu osób, które przyszłyby im ze stosowną pomocą.
Do lektury książki zapraszamy szczególnie alumnów. Może ona pomóc im poszerzyć i pogłębić ideał oraz wizję kapłaństwa. W okresie seminarium alumni winni we współpracy z przełożonymi i wychowawcami wypracować nie tylko solidną decyzję, która byłaby dla nich ostoją w chwilach trudności, ale także szeroką wizję kapłańskiego życia i kapłańskiej posługi.
Pomysł zbiorowej pracy Sztuka bycia księdzem narodził się w Wydawnictwie WAM już po ogłoszeniu przez Benedykta XVI Roku Kapłańskiego. Na przygotowanie tak obszernej publikacji czas był więc bardzo krótki. Chciałbym więc w imieniu Wydawnictwa i własnym wyrazić serdeczne podziękowanie naszym Autorom oraz wszystkim współpracującym przy wydaniu niniejszej pozycji za ich ogromny wysiłek i współpracę. Niech Sztuka bycia księdzem, owoc wielkiej pracy niemal setki osób, pomoże polskim księżom odnowić w sobie ideał kapłańskiego życia i kapłańskiej posługi.
Kraków, 25 I 2010
W święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła
Józef Augustyn SJ
Benedykt XVI
KAPŁAN EKSPERTEM W DZIEDZINIE ŻYCIA DUCHOWEGO
[…] Gorąco bowiem pragnę was zobaczyć, aby użyczyć wam nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją (Rz 1, 8. 11-12). Tymi słowami zwracam się do was, drodzy kapłani, ponieważ dobrze oddają one moje dzisiejsze uczucia i myśli, pragnienia i modlitwy. W sposób szczególny pozdrawiam kard. Józefa Glempa, Arcybiskupa Warszawy i Prymasa Polski, i składam mu najserdeczniejsze gratulacje z okazji pięćdziesiątej rocznicy święceń kapłańskich, która przypada właśnie dziś. Przybywam do Polski, do umiłowanej ojczyzny mojego wielkiego poprzednika Jana Pawła II, aby – tak jak on miał w zwyczaju – zaczerpnąć z tego klimatu wiary, jakim żyjecie, oraz aby wam użyczyć nieco daru duchowego dla waszego umocnienia. Ufam, że moje pielgrzymowanie w tych dniach pokrzepi naszą wspólną wiarę – waszą i moją.
[1] Warszawa, 25 V 2006.
SŁOWO WSTĘPNE
WPROWADZENIE
I. TOŻSAMOŚĆ KAPŁAŃSKA, CZYLI KIM JEST KSIĄDZ
Benedykt XVI
KAPŁAN EKSPERTEM W DZIEDZINIE ŻYCIA DUCHOWEGO
Jan Paweł II
LIST DO KAPŁANÓW NA WIELKI CZWARTEK 2000
Bp Zbigniew Kiernikowski
KAPŁAŃSTWO POWSZECHNE A KAPŁAŃSTWO MINISTERIALNE
Jerzy Sermak SJ
WZÓR DLA KAPŁAŃSKIEGO SERCA
Ks. Alfons J. Skowronek
KIM JEST, A KIM NIE JEST KAPŁAN?
Henryk Pietras SJ
TOŻSAMOŚĆ KAPŁAŃSKA W KOŚCIELE STAROŻYTNYM
Gerard Siwek CSsR
GŁOSICIEL SŁOWA BOŻEGO
Ks. Roman E. Rogowski
EUCHARYSTIA W ŻYCIU KAPŁANA
Robert Wieczorek OFMCap
WRAŻLIWOŚĆ MISYJNA KAPŁANÓW
KAPŁAN W DIALOGU MIĘDZYRELIGIJNYM I EKUMENICZNYM
Wojciech Ziółek SJ
BRUDNE NOGI POD ORNATEM.
KSIĄDZ JAKO GRZESZNIK POTRZEBUJĄCY PRZEBACZENIA
Bogusław Steczek SJ
WSPÓLNOTA KAPŁAŃSKA
Lucjan Balter SAC
INTELEKTUALNY WYMIAR PRACY DUSZPASTERSKIEJ KAPŁANA
Ks. Józef Kudasiewicz
MISJA KAPŁANÓW PODESZŁEGO WIEKU
II. ŻYCIE DUCHOWE I MODLITWA
Ks. Stanisław Haręzga
MEDYTACJA SŁOWA BOŻEGO PODSTAWOWĄ MODLITWĄ KAPŁANA .
Jacek Bolewski SJ
MIŁOŚĆ DO MARYI W ŻYCIU KAPŁANA
Marek Blaza SJ
KAPŁAŃSKIE UŚWIĘCANIE CZASU
Leon Nieścior OMI
ASCEZA KAPŁAŃSKA.
W ŚWIETLE KSIĘGI REGUŁY PASTERSKIEJ ŚW. GRZEGORZA WIELKIEGO
Krzysztof Wons SDS
KAPŁAŃSKIE REKOLEKCJE.
CZYLI O GŁODZIE PUSTYNI, CISZY I SŁOWA BOŻEGO
Ks. Andrzej Santorski
KIEROWNICTWO DUCHOWE W ŻYCIU I POSŁUDZE KSIĘDZA
Ks. Marek Chmielewski
LEKTURA DUCHOWA KAPŁANA
Stanisław Morgalla SJ
O RELACJACH EMOCJONALNYCH KSIĘŻY
Stanisław Łucarz SJ
RADY EWANGELICZNE W ŻYCIU KAPŁANA
Marian Zawada OCD
POSŁUSZEŃSTWO KAPŁAŃSKIE W NASZYCH CZASACH
Ks. Grzegorz Ryś
WYCHOWANIE DO CELIBATU
Ks. Zdzisław Chlewiński
UBÓSTWO ŚWIADECTWEM
Ks. Jan Machniak
ŚWIADECTWO MIŁOŚCI DO CHRYSTUSA
III. DUCHOWOŚĆ I PSYCHOLOGIA
Ks. Romuald Jaworski
POSTAWY I ZACHOWANIA KSIĘŻY WOBEC WIERNYCH.
REFLEKSJA PSYCHOLOGICZNA
Ks. Józef Kudasiewicz
GODNI SZAFARZE WIELKIEJ TAJEMNICY WIARY
Aleksander Jacyniak SJ
KRYZYSY W ŻYCIU SEMINARYJNYM I KAPŁAŃSKIM
Artur Radacki MIC
WYPALENIE W POSŁUDZE KAPŁAŃSKIEJ
Thomas P. Rausch SJ
KAPŁAŃSTWO I UCZUCIOWOŚĆ
Ks. Romuald Jaworski
CO KSIĄDZ POWINIEN WIEDZIEĆ O SWEJ SEKSUALNOŚCI?
Bogusław Szpakowski SAC
ZAGUBIENI KSIĘŻA W KRAINIE CIENIA
Jacek Prusak SJ
KSIĘŻA W PSYCHOTERAPII
Elżbieta Sujak
JAK POMAGAĆ KSIĘŻOM W ZNIECHĘCENIU I DEPRESJI?
Andrzej Ruszała OCD
ODEJŚCIA Z KAPŁAŃSTWA
IV. DUSZPASTERSTWO
Kard. Stefan Wyszyński
MIŁOŚĆ PASTERSKA
Bp Wiktor Skworc
KAPŁAN WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE
Ks. Henryk Sławiński
DLACZEGO I JAK KORZYSTAĆ Z CUDZYCH HOMILII?
Ks. Wojciech Rzeszowski
KANCELARIA MIEJSCEM TRUDNYCH SPOTKAŃ
Dariusz Kowalczyk SJ
WSPÓŁCZUCIE W KONFESJONALE
Zdzisław J. Kijas OFMConv
KSIĄDZ – PENITENT I SPOWIEDNIK
Ks. Jakub Szcześniak
DUSZPASTERSTWO OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Wojciech Jędrzejewski OP
KIM SĄ MŁODZI, KTÓRZY PRZYCHODZĄ DO KSIĘDZA?
Wojciech Żmudziński SJ
KAPŁAN JAKO NAUCZYCIEL W SZKOLE PONADGIMNAZJALNEJ
Władysław Kubik SJ
POSŁUGA KATECHETYCZNA KSIĘŻY
Józef Augustyn SJ
POSŁUGA REKOLEKCYJNA KAPŁANA WOBEC LUDZI MŁODYCH
Rafał Szymkowiak OFMCap
KAPŁAN WŚRÓD MŁODYCH I TRUDNYCH.
CZYLI PAPIEROS NA CZOLE
Bp Józef Kupny
POLITYCZNE ZAANGAŻOWANIE KSIĘŻY
Dariusz Kowalczyk SJ
KSIĄDZ W MEDIACH ŚWIECKICH.
POMIĘDZY DIALOGIEM A KONFRONTACJĄ
V. FORMACJA DO KAPŁAŃSTWA
Józef Augustyn SJ
WERYFIKACJA TREŚCI I METOD FORMACJI KAPŁAŃSKIEJ
Ks. Mirosław Cholewa
TOŻSAMOŚĆ DUCHOWA PREZBITERA DIECEZJALNEGO
Ks. Zdzisław Kroplewsk
WOLNOŚĆ W WYCHOWANIU SEMINARYJNYM
Ks. Romuald Jaworski
SEMINARIUM MIEJSCEM DOJRZEWANIA SUMIENIA
Ks. Dariusz Jastrząb
O ROZMOWACH Z KLERYKIEM
Ks. Krzysztof Pawlina
OKRES PROPEDEUTYCZNY W FORMACJI SEMINARYJNEJ
Lucyna Słup
JAKIEGO KSIĘDZA POTRZEBUJĄ KOBIETY DZISIAJ?
Bogdan Białek
JAKIEGO KSIĘDZA POTRZEBUJĄ MĘŻCZYŹNI DZISIAJ?
VI. ŚWIADECTWA I OSOBISTE PRZEMYŚLENIA
Kard. Henryk Gulbinowicz
DO OSTATNIEGO TCHNIENIA
Abp Józef Michalik
FASCYNUJĄCA RZECZYWISTOŚĆ
Ks. Henryk Ciereszko
NIEGASNĄCE WEZWANIE
Ks. Marek Dziewiecki
RADOŚĆ BYCIA KSIĘDZEM
Wojciech Giertych OP
OBIEKTYWIZM KAPŁAŃSTWA
Ks. Tomasz Horak
ZNALAZŁEM SWÓJ DOM
Tadeusz Kotlewski SJ
MIŁOŚĆ ZSTĘPUJE Z GÓRY...
Leon S. Knabit OSB
JEDEN JEST TYLKO MÓJ MISTRZ
Ks. Stanisław Lekavy
NIEZWYKŁE KAPŁAŃSKIE ŚCIEŻKI W CZASACH KOMUNIZMU
Ks. Mieczysław Maliński
BYĆ KSIĘDZEM
Wacław Oszajca SJ
OGRODY BOGA
Ks. Aleksander Radecki
W TOBIE, PANIE, ZAUFAŁEM
Jerzy Sermak SJ
MOJE KAPŁAŃSTWO W TOWARZYSTWIE JEZUSOWYM
Ks. Artur Stopka
DZIENNIKARZ KSIĘDZEM
Wojciech Zagrodzki CSsR
DWADZIEŚCIA LAT ZADZIWIENIA
Jan W. Góra OP
WYZNANIE WIARY
Józef Augustyn SJ
MODLITWA O ŁASKĘ KAPŁAŃSKIEJ WIERNOŚCI
PRACA ZBIOROWA POD REDAKCJĄ
Józefa Augustyna SJ
Wydawnictwo WAM
Kraków 2010
Skomentuj artykuł