Usłyszeć krzyk zranionych

Dziś w Kościele przeżywamy Dzień Modlitwy i Pokuty za grzech wykorzystania seksualnego. Trzeba usłyszeć krzyk zranionych, otworzyć oczy na ten dramat. On wciąż rozgrywa się w wielu domach, klubach sportowych, organizacjach młodzieżowych i w Kościele też. Milcząc nigdy nie uda nam się zmienić ludzkiej mentalności, która jak wiadomo zmienia się najwolniej.

Abp Polak: każdy skrzywdzony i wykorzystany jest najważniejszy

Kościół

„Dramat wykorzystania zakrywa przed skrzywdzonymi oblicze Boga pełnego miłości. Jakże trudno sercu przepełnionemu bólem uwierzyć, że Bóg jest po jego stronie i że można liczyć na towarzyszenie i wsparcie wspólnoty Kościoła” – to słowa abp Wojciecha Polaka ze specjalnego przesłania zachęcającego wszystkich do włączenia się w tegoroczny Dzień Modlitwy i Pokuty za grzech wykorzystania seksualnego. Od kilku lat przypada od w pierwszy piątek Wielkiego Postu – w tym roku 24 lutego. Przypadek sprawił, że dzień ten wypada w ostatni dzień tygodnia, który jest w Polsce poświęcany ofiarom przestępstw.

W kościołach katedralnych wielu diecezji w Polsce, wielu parafiach odbędą się okolicznościowe nabożeństwa i modlitwy. Telewizje ich raczej nie pokażą, bo modlitwa atrakcyjną nie jest. Atrakcyjniejsze są kolejne przypadki wykorzystywania, których sprawcami byli duchowni. Ale… Modlitwy za zranionych nie będzie w setkach polskich kościołów – nie ma co do tego złudzeń. Nie ogłaszano ich w minioną niedzielę, ludzie nie wiedzą. Księża udają, że nie ma tematu. Wstydzą się za swoich współbraci w kapłaństwie? Pewnie wielu tak. Wielu denerwuje już ciągłe mówienie o wykorzystywaniu, wielu ma dość, bo w powszechnym odbiorze utrwaliło się, że ksiądz to pedofil. Tylko jak w tym milczeniu uwierzyć w to, że Bóg jest po stronie skrzywdzonych, i że – jak mówi Prymas – „można liczyć na towarzyszenie i wsparcie wspólnoty Kościoła”. Skandal wykorzystywania seksualnego to droga krzyżowa Kościoła. Trzeba nią iść, upadać i podnosić się. Bo jest nadzieja. Tylko jak ją odnaleźć, gdy wokół obojętność i cisza?

Co musi się stać, by świat usłyszał krzyk zranionych? By otworzyły się oczy na ten dramat? Dramat wciąż rozgrywający się w wielu domach, klubach sportowych, organizacjach młodzieżowych i w Kościele też. Za nami wiele skandali, wiele mitów upadło, a jednak jest marazm, obojętność i odwracanie oczu od problemu. Także od trudnej przyszłości. Próbujemy iść do przodu, ale przeszłości nie zamknęliśmy. I to się mści, i mścić będzie. Lęk? Wstyd? Obawa przed utratą wiernych w świątyniach? Tylko tak mogę sobie tłumaczyć fakt, że modlitwy za zranionych są skrzętnie ukrywane i skrywane gdzieś za parawanem.

Problem w tym, że w ten sposób niczego się nie załatwi, nie rozwiąże się problemu. Czas temu jakiś postawiłem tezę, że Kościół przerażony skandalem wykorzystywania przeszedł do defensywy. Coś oczywiście w zakresie profilaktyki i prewencji robi, ma delegatów, kuratorów, procedury. Sęk w tym, że ciągle tkwi w defensywie, a powinien iść do przodu. Bolesne doświadczenie z przeszłości trzeba wykorzystać, by się to nie powtarzało. Paradoksem jest to, że Kościół ma już za sobą pewne doświadczenia, ale trzeba się z nimi podzielić – wyjść z odwagą do społeczeństwa i mówić. Przestać milczeć, przestać otwierać usta tylko wtedy, gdy atakują świętość. Nie – nie chodzi o to, by Kościół przyjął dziś na siebie rolę edukatora, ale by potrafił zdobyć się na to, by bez wstydu mówić o problemie i pokazywać swoje doświadczenia. To też gest solidarności ze skrzywdzonymi, to jest w jakimś sensie towarzyszenie i wsparcie. Milcząc nigdy nie uda nam się zmienić ludzkiej mentalności, która jak wiadomo zmienia się najwolniej.

Dziś dzień modlitwy i pokuty za grzech wykorzystania seksualnego małoletnich

Kościół

„Módlmy się za tych, którzy cierpią z powodu zła zadanego im przez członków wspólnot kościelnych, aby w tym samym Kościele znaleźli konkretną odpowiedź na swój ból i cierpienie” – to papieska intencja na marzec. A zatem nie wszystko stracone. Papież zachęca do tego, by modlić się za skrzywdzonych przez cały Wielki Post. Ale obok modlitwy musi być realne działanie. Tylko w ten sposób można skrzywdzonym pokazać, że ich krzyk jest jednak słyszalny. Przykład winien iść od biskupów i schodzić w dół. I o ile kilku biskupów faktycznie się pomodli, to w parafiach będzie, jak było. Nie wolno nam się na to godzić. Świeccy są członkami Kościoła i mają prawo wyrażać swoje zdanie. Nie można ciągle biernie stać z boku, gdy wokół wciąż wielu jest tych, których niemy dziś krzyk usłyszeć trzeba!